Weg met de overals – op naar de galabals

2007 wandelt stilaan de laan uit en het feestgedruis loert om de hoek. Ook de galabals. Met glitterjurken, strakke kostuums en een spetter van een date aan je arm. Het ideale moment om eens lekker decadent te doen.

“Wij houden het galabal eind november,” klinkt het bij het Liberaal Vlaams Studentenverbond Brussel. “Dan is de blok nog niet in zicht.” Voorzitter Emilie Maes mikt op zo'n 250 genodigden. Place to be is de Met in Vilvoorde. “De zaal is ideaal qua grootte en de mezzanine heeft wel iets prestigieus. Het Italiaans buffet met live cooking geeft dit jaar de avond nog iets extra's.” En dat studenten niet van avondkledij houden, is bij deze al helemaal rechtgezet: in Brussel weten ze wat zich opkleden betekent. “Het is zalig om je eens helemaal op te tutten. Ik heb gekozen voor een zwart bustierkleed. Struikelen over onze lange jurken zullen we niet, want de mode is opnieuw kort. Een speciale winkel voor de galabals heb ik niet, je moet er per toeval op vallen. Echte zoektochten leveren meestal niets op. Soms val je ook op iets geweldig duurs, maar soms kom je er ook met weinig geld vanaf. De mannen moeten wel opletten dat ze niet in een of ander kostuum van hun vader komen, dat is volledig fout. Ooit zag ik een gast in een mooi wit kostuum, dat vond ik wel speciaal.” Als het aan Emilie ligt, mag het decor best wel chic zijn. “Een galabal in het Koloniënpaleis in Tervuren zou wel zeer ok zijn, of een echt kasteel lijkt me ook wel wat.” Wat de prins en zijn paard betreft, klinkt het al meteen wat koeler. “Als je geen date hebt, is dat geen enkel probleem. Het heeft immers ook voordelen: je hoeft niet de hele avond bij die gast te staan en met hem te dansen.”

Gelieve niet in bikini of zwemshort te komen

Ook VTK in Leuven plaatst zijn galabal in het eerste semester. Reden: de evenementen mogen elkaar niet overlappen. En VTK organiseert er nogal wat. “In het tweede semester zetten wij het vetcoolste evenement van het jaar op poten,” zegt Daan van Berkel van VTK. “Dit jaar komen Les Truttes, De Kreuners en 2 Many dj's naar de Leuvense Brabanthal. Dat is dus de reden om ons Galabal der Vlaamse Technische Kring in de herfst te organiseren. Het is geen klein feestje, meestal komt er zo rond de 800 man op af.” De Leuvense studenten hebben geluk en wijken voor deze editie uit naar het Kasteel van Brasschaat. “Mijn droomlocatie is het paleis van Versailles, decadenter kan niet. Maar Brasschaat is ook al uitzonderlijk. Het volledige kasteel wordt ingenomen met onder andere een galaroom, fuifzaal, casino, bar en lounge. “Het galabal is geen bal van een middelbare school, dit mag wat specialer, met deftig diner en avondkledij. Mensen in bikini of zwemshort zullen zich eerder bekeken voelen. (lacht) Het is immers leuk om eens lekker chic te doen en in je pak rond te wandelen met achteloos een glas champagne in de hand. Wie vindt dat nu niet fijn?

De vrouwen beslissen

Daan koos voor een zwart pak, wit hemd en strik. “Voor het shoppen neem ik wel een van mijn ouders mee om te betalen. Op mijn vorige galabal werd ik in dezelfde week nog overgehaald om mee te gaan en was ik dus outfitloos. Ik heb toen een pak van een vriend geleend. Maar nu was ik voorbereid. Het is best wel grappig om het verloop van de avond te volgen: in het begin is alles nog tiptop in orde, maar naarmate de avond vordert, wordt de sfeer wat losser, en dit samen met de dassen en strikken. Als verantwoordelijke heb ik die avond ook wel mijn handen vol. Een date bijvoorbeeld heeft niet echt veel aan mij op zo'n gala-avond. Dat is trouwens ook nog leuk om in het oog te houden: de koppels. Sommige dates plakken de hele avond aan mekaar en anderen komen alleen maar samen binnen en gaan dan elk hun eigen weg. Wist je trouwens dat de vrouwen de beslissende factor zijn wat de galabals betreft? Bij het reclame maken moeten we daar dus zeker rekening mee houden. Het moet vooral de vrouwen aanspreken. De mannen volgen wel. De organisatie van zo'n bal vraagt overigens heel wat tijd en werk. Neem nu de affiches. Ik had op een bepaald moment veertien ontwerpen op mijn computer staan. En dat is nog niet alles. Het begint natuurlijk met het zoeken van een locatie, dan volgen er uren vergadering, je moet een dj vinden, de bandjes en pianist moeten worden vastgelegd, er zijn nog het licht en geluid en noem maar op. In die stressy periode heb ik niet eens de tijd om op mijn nagels te bijten!”

Stalkers vragen een walsje

Lichtjes nerveus wordt ook Steffie Dewart. Al een jaar trekken haar vriendinnen aan haar mouw om haar mee te krijgen naar het komende galabal. Maar Steffie ziet het niet zitten, ze houdt niet van het typische studentengedoe. Toch hebben haar girlie friends de studente toch kunnen overtuigen. Linten of lidkaarten mag ze overboord gooien, zolang ze maar verschijnt op de gala-avond. “Mijn vriendinnen willen me niet op het bal om me een leuke avond te bezorgen, hoor. Zo nobel zijn ze niet. Ze hebben een pact met een of andere kerel van een presidium in Hasselt gesloten. Hij had me een keer ontmoet op een feestje, en sindsdien is er een stalkoffensief ingezet. Vorig jaar vroeg hij me al of ik zijn date wilde zijn. Ik dacht er niet aan. Om mij dit jaar mee te krijgen heeft hij enkele vriendinnen een outfit beloofd. Als ze mij kunnen overtuigen om mee naar het bal te gaan, betaalt hij – zijn naam zal ik maar niet noemen – hun jurken. Een voorstel waar zij natuurlijk redelijk wild van worden. Ik heb gezegd dat ik er eens zou over nadenken, misschien moet ik ook iets in ruil vragen? (lacht) Ik heb zo de indruk dat ik in een luxueuze positie zit waarin ik me eens wat kan permitteren. Al zal ik maar niet te gek doen, of ik moet de hele avond walsjes dansen op het bal.”

Kotsen op het visbuffet

Met walsen of andere deftige dansen werd Jan Lenders nog net niet geconfronteerd. Maar zijn eerste en enige galabal-optreden zal hij niet snel vergeten. Om niet te zeggen dat we hier een licht trauma bespeuren. “Ik was een stevig fuifbeest en dacht dat ik elk feestje aankon,” zucht Jan. “Feestjes bestonden voor mij uit bier, bier en nog eens bier. En 's morgens een pak frieten met stoverij. Toen een van mijn vriendinnen tot mijn grote verbazing vroeg of ik haar date wilde zijn voor het galabal van haar studentenvereniging, zei ik zonder veel nadenken ja. Lekker feesten, dacht ik. Gezellig wat eten achterover slaan en daarna in de pinten vliegen. Die vriendin kende ik al jaren, ik moest me dus ook al niet al te erg aanpassen. Ze wist toch al dat ik een varken was. Alleen wist ze niet dat ik nogal onhandig was aan tafel en niet overweg kon met schaaldieren. Kreeft en aanverwanten stond ook niet dagelijks op mijn studentenmenu. Mijn eetfestijnen gingen eerder richting kebab, frieten, kebab en frieten. Die avond heb ik geleerd dat mijn maag – waarvan ik dacht dat ze een leger aankon – toch niet zo bestand was tegen exotische lekkernijen. Geef me tien pakken friet en twintig pinten, daar draai ik mijn hand niet voor om. Maar schotel me de halve zee voor en ik krijg braakneigingen. Toen we op het bal aan tafel moesten, had ik al heel wat glazen champagne gedronken – ook niet echt mijn drankje. Ik zweefde dus al wat tussen de tafels. Met wat food dacht ik mezelf te kalmeren. Seafood , ja! Ik krijg nog kotsneigingen als ik eraan denk. Overal zag ik schelpen, vinnen en nog van dat raars. Zo'n tien minuten heb ik me deftig kunnen houden. Maar daarna heb ik het op een lopen gezet, ik kon er gewoon niet tegen. Ik heb mijn maten opgebeld en we zijn samen een pak frieten gaan eten. Daarna heb ik het wel mogen uitleggen aan mijn vriendin natuurlijk. Gelukkig is ze nogal vergevingsgezind.”

Zeevaartstudenten met Titanic-outfit in Hilton

Iets beter brengt Raf Van der Hasselt het ervan af, preses van Argonaut (de studentenvereniging van de Hogere Zeevaartschool in Antwerpen). De zeevaartstudenten weten maar al te goed waar het woord gala voor staat. Vorig jaar streken ze nog neer in de foyer van de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Marmeren zuilen inbegrepen. Hoeveel volk er van de partij is? Zo'n 1000 man. In februari is het tijd voor de volgende editie. Plaats van het gebeuren: de Belle Epoquezaal van het Hiltonhotel. Er is een diner voor 300 genodigden en een eretafel met hooggeplaatsten uit de maritieme wereld. Hoge pieten en kapiteins kuieren er rustig rond. “Je ziet er in elk geval veel goud om de armen,” lacht Raf. “Wanneer de gasten binnenkomen, staat er dan ook een rij om te salueren. Alles erop en eraan. Tijdens de gala-avond is er ook een openingsdans, waarvoor iedereen danslessen neemt. Met tien uur les kom je net toe. Voor de muziek zorgt een bandje.” Een net pak mag natuurlijk niet ontbreken bij zo'n maritiem bal. De meeste studenten dragen hun uniform. “We hebben twee uniforms: één waar we dagdagelijks in rondlopen en ons speciaal ‘number one-pak', met das en een rij gouden knopen. Zoals in de Titanic! We zijn dus wel wat gewoon, ik denk niet dat voor andere studenten een das dagelijkse kost is. Ook het decor zal dit jaar fenomenaal zijn. Boven je hoofd hangt een indrukwekkende kroonluchter. Die zou zelfs nog niet in mijn kot geraken. Neem daar nog eens het samenspel van licht en geluid bij, en je hebt een ideale gala-avond. Al is een luxeschip midden op zee misschien ook wel iets voor ons, maar ik zie de vele gasten niet met een roeibootje naar het schip peddelen. Een schip aan de kaai zou toch al iets handiger zijn.”

Na het bal spek met eieren

“Het is meer dan een thema-td”, zeg Raf. “Nogal wat studentenverenigingen organiseren een bal waar je met jeans en T-shirt verschijnt. Zo kom je er bij ons niet in. Voor onze school is zo'n galabal ook een vorm van pr. Er zijn mensen van rederijen en andere bedrijven aanwezig, niet onbelangrijk dus. Het is net fijn om op en top aangekleed met je galalint eens chic en decadent te doen. Vrouwen vinden mannen in uniform toch ook sexy, schijnt het? Van de vrouwen kan je soms wel schrikken. In de positieve én negatieve zin. Soms schittert een onopvallend meisje plots in haar galakledij, maar het kan ook gebeuren dat een verkeerde jurkkeuze net het tegenovergestelde effect veroorzaakt. Een vrouw moet toch wel iets dragen dat bij haar past. In elk geval zie je tijdens een galabal de mensen eens van een heel andere kant. We hebben ook het geluk tijdens het diner tussen twee vrouwen te zitten, dat vraagt de etiquette. Er zijn naamkaartjes en je naam wordt afgeroepen, toch wel leuker als dan bij je naam een partner klinkt. Maar een date is niet verplicht. Dat protocol is er trouwens vooral in het begin van de avond. Het begint chic, maar eens de stijve harken naar huis zijn, komen de zwijnen tevoorschijn. Ons bal eindigt trouwens gewoon in onze stamkroeg met een stevige portie spek en eieren.”

(RE)