Lady Linn and her Magnficent Seven: Here we go again
We hebben Lien ondertussen al in een en ander horen zingen. Bolchi, Skeemz, of a capella bij de dj boven vinyl-instrumentals. Terwijl we rustig aan het mensenkijken waren in de Gentse Charlatan, had ik pas na een rijtje platen door dat zij aan het zingen was, zo netjes mooi vlocht ze haar stem tussen de beats en synths en kleurde ze haar stem naar elke song.
Heel aangenaam luisteren. Maar ik heb altijd gevonden dat ze het best klinkt in haar natuurlijke habitat van rokerige jazz en vrolijke soul,
fingersnappin' songs, samen met haar vrienden blazers en een warme ritmesectie. Conservatorium Gent represent!
Here we go again kan je dan evengoed zien als ‘vooruit, nog maar een poging tot iedereen inziet dat mijn stem er mag zijn' of de eerder enthousiaste vibe ‘we vliegen erin, muziek is telkens weer zó de moeite'. Wij hopen vooral dat iedereen inderdaad inziet dat Lady Linn barstensvol vocale warmte en swing zit. Cover ‘I don't wanna dance' typeert de plaat en charmeert sterk. Een heel inventieve eightiescover en misschien dansbaarder dan het origineel. Linn lijkt er tussen de
cheekiness van Lily Allen en zoet venijn van Eartha Kitt in te huppelen, zéker de hit die ‘Shopping' opvolgt. Deze plaat is net waarom je Sister Sledges ‘Frankie' of Millie Smalls ‘Lollipop' zo leuk vindt: vrolijk poppende jazz, swingende pop hier en daar, heel juist naar vandaag bijgekleurd.
(LAD)