Planet of the Apes : Een aap in een onderbroek
Misschien helpt het als je het onnavolgbare origineel uit 1968 niet hebt gezien, maar wij vonden Tim Burtons remake van Planet of the Apes maar niks. Wat een visionaire parabel had kunnen worden over racisme, machtsgeilheid en de menselijke drang naar zelfvernietiging, blijkt niets meer te zijn dan de zoveelste peperdure actieblockbuster. Een erg fraai vormgegeven blockbuster, daar niet van.
Burton - die we na sublieme films als Ed Wood, Mars Attacks en Sleepy Hollow in een onbewaakt moment wel eens een genie hebben genoemd - mag dan het bizarre hoofd gebogen hebben voor een stereotiep script, maar hij is er gelukkig wel in geslaagd de film zijn eigen look mee te geven. Niet in de ruimtesequenties, want die hebben we al duizend keer veel beter gezien, maar wel zodra Mark Wahlberg (je herinnert je zijn apensmoel vast nog wel uit Boogie Nights) neerstort in de jungle op de Apenplaneet. De intelligente primaten die daar in een beboste heuvelstad wonen en de verwilderde mensen vangen als slaven en behandelen als beesten, zien er in hun ruige SM-pakjes verduiveld cool uit, en hun middeleeuws aandoende habitat zou zo kunnen dielen als schuilhol van de Orks in Lord of the Rings. Onder de lagen schmink en rubber herken je vast niet Tim Roth en Helena Bonham Carter, al zitten ze er wel degelijk onder. De film begint dan te steunen en te kreunen onder véél te veel klop- en smijtmerk in het halfduister, zodat je tegen het half-mystieke einde (dat - nogmaals - enkel te genieten valt voor wie het origineel niet heeft gezien, want anders kan je het met je vingers in je neus voorspellen) helemaal murw bent en het je eigenlijk allemaal niet meer kan schelen. De boom in met Marky Mark in zijn Calvin Klein-onderbroek! We zeggen het niet graag van zo'n rechtse klootzak, maar Charlton Heston was oneindig veel cooler. En hij liep rond in een véél betere film.
(JC)