Dubbelinterview: HILDE DE BAERDEMAEKER en WERNER DE SMEDT

 

Toen alles klaar was om met de opnames te beginnen, waren twee van de hoofdacteurs nog maar net uit de populaire telenovelle Louis Louise gerold. Hilde De Baerdemaeker en Werner De Smedt, die in Dossier K. respectievelijk de flikken Linda De Leenheer en Freddy Verstuyft spelen, blikken terug op die hectische periode.

Hilde: Het was even wennen. Bij Louis Louise draaiden we bijna een aflevering per dag, terwijl we voor Dossier K. vijftig draaidagen hadden. Reken zelf maar uit: dat komt erop neer dat je maar een paar minuten per dag draait. Misschien een tiende van het tempo dat we aanhielden bij Louis Louise. Dat is een luxe van tijd en middelen waar je instapt, en die luxe laat je toch toe om grondiger te werken. Elke scène kan onder de acteurs zeer goed doorgepraat en onderbouwd worden.

Werner: Het snelle werken bij Louis Louise heb ik eigenlijk nooit als beperkend ervaren. Technisch gezien komt bij film wel wat meer kijken, maar acteertechnisch zie ik eigenlijk geen verschil.

 

 

Werner: Jan is iemand die altijd veel enthousiasme meebrengt naar de set, wat toch een grote troef is. Hij weet waar hij naartoe wil en hij is zeer goed georganiseerd. Erik is meer een stille kracht.

Hilde: Ik heb het leven op de filmset geleerd van Jan. Mijn eerste rol in een langspeelfilm was in Alias van Jan Verheyen. Opnieuw met Jan mogen samenwerken, dat was voor mij een beetje als thuiskomen. Je eerste werkervaring blijft altijd in zekere zin de norm waartegen je alle toekomstige rollen afweegt. Ik was vóór Alias nog nooit op een filmset geweest, dus ik dacht: hoe Jan het op de set doet, zo moet het. Maar toen ik dan later bij Erik voor de camera terechtkwam, bleek dat het ook heel anders kon. Jan is de man die luidkeels 'actie' brult, terwijl Erik meer ingetogen aanwezig is op de set.

Werner: De stijl van regisseren doet er niet toe, zolang de regisseur de symbiose tussen de acteurs kan bewerkstelligen. Dat kunnen Jan en Erik allebei uitstekend, en dat zie je ook op het scherm.

Hilde: Inderdaad. Erik en Jan zijn twee heel verschillende mensen die op een totaal andere manier regisseren, maar de aanpak van beiden werkt. Mijn personage Linda De Leenheer uit Erik z'n film blijft dezelfde Linda in Dossier K., maar ze wordt anders benaderd door de camera. Dat is de aanpak van Jan. Linda zal deze keer een stuk menselijker en herkenbaarder zijn, want in het scenario krijgt ze privé veel meer aandacht dan in de eerste film. Je leert ze gewoon beter kennen. Jan is daar wel goed in. Hij laat zijn personages toe echte mensen te worden die je als toeschouwer grondig leert kennen.

Hilde: Ik denk niet dat ik me ooit heb laten regisseren voor iets waar ik totaal niet achter stond. Als ik het gevoel heb dat ik iets moet spelen wat het personage volgens mij echt niet zou doen, dan zal ik daar wel even met de regisseur over praten. Zelfs bij Louis Louise heb ik dat gedaan, terwijl daar eigenlijk geen tijd was voor discussie. 'Neenee, dat doet Louise nooit. Sorry, maar dat doet ze niet.' (lacht) Daar waren we wel met vier regisseurs aan het werk, terwijl ik de enige was die de lijn van dat personage constant meemaakte, elke aflevering van voor naar achter. Op den duur ken je je personage door en door. Die regisseurs hebben me soms wel eens gelijk moeten geven, misschien omdat ze iets over het hoofd hadden gezien dat niet in het blok zat dat zij moesten regisseren. Het gebeurde niet vaak, maar toch pakweg één keer per week. Het ging dan bijvoorbeeld over het feit dat in het script stond dat ik moest roepen of vloeken, terwijl ik zelf aanvoelde dat ik de frustratie van het personage beter op een andere manier kon uitdrukken.

Werner: Ik vind dat je dit soort gesprekken het best voert tijdens de voorbereiding. Als acteur moet je je huiswerk maken en eventuele opmerkingen op voorhand doorpraten met de filmmakers. Daar is gelegenheid voor tijdens lezingen en repetities. Op de set kan er desnoods ook nog wel wat worden gesleuteld, maar de grote vragen waar je als acteur mee zit, kan je best op voorhand op tafel gooien, al was het maar om er op de set geen tijd mee te verliezen.

 

 

Werner: Interessante vraag! Uiteraard vertrek je in de eerste plaats van wat het scenario te bieden heeft. Daar ga je mee aan de slag. Verder is het een combinatie van de twee. Je gaat in jezelf op zoek naar wat je kunt gebruiken, en je voegt daar elementen aan toe uit dingen die je opvangt of ervaringen die bruikbaar kunnen zijn. Maar ik geef toe dat ik daar allemaal niet zoveel bij nadenk. Ik laat de inspiratie van het moment ook graag zijn werk doen.

Hilde: Dat vind ik dus ook. Acteren is voor mij gewoon een knop in mijn hoofd omdraaien. Gewoon omschakelen. Voor mij gaat acteren net zo makkelijk als autorijden. Maar je zou mij bijvoorbeeld niet moeten vragen om iemand te leren autorijden. 'Nu moet je je koppeling lossen, gas geven, schakelen...' Nee, dat kan ik niet, en ik kan al evenmin zomaar ontleden hoe ik te werk ga als actrice. Ik wil het proberen hoor, maar ik denk dat je een heel verwarde uitleg zou krijgen. Ik ben er trouwens van overtuigd dat iedereen kan acteren. Daar is toch niets aan? Iedereen kan toch ook fietsen? Wel, iedereen kan volgens mij acteren.

Hilde: Jawel, 't is gewoon een klik in je hoofd. Eenmaal je door hebt hoe het moet, kan jij het ook. Maar je moet het willen. Als kind acteert iedereen, dus iedereen heeft het ooit gekund.

Hilde: Inderdaad, da's een goeie vergelijking. Iedereen acteert als kind. Iedereen heeft als kind mama of papa of verpleegster of dokter of boef of politie gespeeld, noem maar op. Wel, ik ben dertig jaar en ik speel nog altijd politie. (lacht) Zo simpel is het eigenlijk, terwijl blijkbaar wordt gedaan alsof het grote kunst is. Fijn hoor, dat mensen denken dat acteren ik weet niet wat allemaal voorstelt, maar ik weet wel beter.

Werner: Acteren is: een paar krijtlijnen uittekenen en de rest laten ontstaan op het moment zelf.

Hilde: Voilà.