Leve de gazet!
Op een avond kwam ik thuis van alweer een noeste werkdag op de Guido-redactie. Nu moet je weten dat ik op mijn kot een antwoordapparaat-annex-fax heb staan. Niet zo'n veredelde cassetterecorder, maar een gestroomlijnd toestel met digitaal opnamesysteem. Het ding kan 99 boodschapjes van 1 minuut opslaan, wat steeds ruimschoots voldoende was gebleken. Maar niet die bewuste dag! Het lampje knipperde als bezeten, en toen ik op de knop drukte antwoordde de metalen stem onbewogen: "You have 99 messages." Mijn voicemailbox zat dus helemaal propvol. Bovendien lag er een meterslange sliert faxpapier op de grond, waarop honderden foutboodschappen waren afgedrukt, één voor elke beller na nummer 99. Toen ik de 99 berichtjes en de foutmeldingen bij elkaar optelde, kwam ik tot de conclusie dat ik die dag al bijna 300 keer was opgebeld. Wat had dit te betekenen?
Ik begon de boodschappen op mijn antwoordapparaat te beluisteren. Het bleek in bijna alle gevallen te gaan om bellers die meteen weer de hoorn op de haak gooiden, en een enkele keer kreeg ik een obsceniteit of wat gezucht te horen. En wat erger was: het was nog niet afgelopen! Tijdens de beluistering van de 99 berichtjes werd ik nóg elke twee minuten opgebeld, ook telkens weer door mensen die meteen weer inhaakten of wat smeerlapperij fluisterden. Het paniekzweet begon op mijn voorhoofd te parelen: had ik me een krankzinnige stalker op de hals gehaald?
Van de boodschappen op mijn antwoordapparaat werd ik niet veel wijzer, van de telefoontjes ook niet, maar na 10 minuten kreeg ik toch iemand aan de lijn die meer kwijt wilde dan "hoere", "teve", "nekeer poepen" of andere fraaie mededelingen. Ik vroeg aan de beller - een olijk volkssujet met een sappig Meetjeslands accent - wie hij eigenlijk had gedacht aan de lijn te krijgen. "Wel, dat hete blondje hé!" antwoordde hij. En toen begon het me te dagen. Wat ik vermoedde bleek waar te zijn: hij had mijn telefoonnummer gevonden in de zoekertjespagina van een krant waarvan de naam er nu even niet toe doet.
Ik rende als de weerlicht naar een krantenwinkel die nog open was en sloeg de gazet open. En ja hoor: tussen tientallen gelijkaardige advertenties stond mijn telefoonnummer vetjes te blinken in een kadertje waarin werd vermeld dat een "heet blondje" bereid was om tegen betaling aan mijn stoutste erotische wensdromen te voldoen, en dat ze deze hitsige capriolen nachtelijks ondernam in een "appartement vlak bij de oprit van de E17 en E40". Niet ver van mijn kot, inderdaad. De courtisane waarvan sprake had blijkbaar een telefoonnummer dat erg goed leek op het mijne, en een tikfoutje van de redacteur van de escorterubriek had gezorgd voor een spectaculaire overbelasting van mijn antwoordapparaat. Toen ik naar de advertentiedienst van de krant in kwestie belde, kreeg ik naast een berg verontschuldigingen een waaiertje krantencheques cadeau en de belofte dat ze het nooit meer zouden doen. Incident gesloten, al heb ik die avond en nacht wel de telefoonstekker uitgetrokken.
Dit echt gebeurde verhaal geef ik jullie mee om aan te tonen dat een aloud medium als de krant wel degelijk nog een gigantische impact heeft. En dat het me pijn doet te horen dat de oplages van de Vlaamse kranten achteruitboeren en drastische besparingen de kwaliteit van ons leespapier in het gedrang brengen. Mijn krant is me dierbaar, en ik hoop van jullie hetzelfde.
(HDP)