Slayer: World Painted Blood
Slayer blijft Slayer, oef. Want Metallica is allang zichzelf niet meer en grote ruige metalen liggen vandaag allemaal min of meer in de voddenmand of het oudemannenhuis. Zevenentwintig jaar (!) aan de snaar, en de gloed in de ogen is geen graad verminderd.
Deze keer komen ze zelfs uit het hellegat geklauterd en spuwen ze hun vurige gal op Amerika. Thrashend razen, de magische drums van Lombardo, gitaristen King en Hanneman in onaflatende discussie, laat je adrenaline rennen, je bloed koken. In een muzieklandschap waar meelopen, middenmoot, imago en autotune de norm zijn geworden, doet het ons alvast deugd dat er muzikanten zijn die zich eindeloos uitsloven voor de beste riff, de gemeenste hondsdolle solo, daverende drums en onversneden muzikale integriteit. Tanden op elkaar en gaan!
(LAD)