"De Cinerex-sound is heel gedefinieerd"

Cinerex heeft zijn tweede plaat af. Of is het de eerste? Hun debuut als band, maar een vervolg van de Cinerex-mentaliteit. Het viertal - twee Antwerpenaren Tommy en Kelvin, Canadees Kevin en zangeres Alissa uit L.A., bewijst geen loos product te zijn van de Antwerpse scene eind jaren negentig. Zij musiceerden na hun eerste triphopdonkere debuut ijverig verder. Ouder en wijzer, veel naar muziek geluisterd en de omschakeling naar band op zak is CX er. Met schouderklopjes van Garbage, een van hun muzen, en een pijnlijke sneer van Oor zijn de meningen alvast verdeeld.

GUIDO: Cinerex ’97-'02, veel verschil?
Tommy: Het vorige album was grotendeels gebaseerd op samples met een rode draad in het geheel. Nu heb je een song per song-idee. We profileren ons ook bewust als band. Kevin: Geen dj-collectief, los van de Antwerpse scene en de gastmuzikanten waar we weliswaar graag mee samenwerkten. Tommy: Beter voor ons publiek, zo leren ze onze gezichten kennen.

GUIDO: Hoe kwam je als Canadees in België terecht?
Kevin: Dat is een liefdesverhaal. Zij vertelde me dat wat ik wilde hier in België wel eens kon lukken. Als ik aanhield, was er plaats voor mijn ambities. Ik was echt omvergeblazen door de hele new-beatscene eind jaren ’80. Ik ben dan pas in ’93 hier geraakt. Maar ik had het idee over België vast, een landje waar alles kon. En dat is ook zo. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik hier ben.

GUIDO: Hoe kwam Cinerex er?
Tommy: Kelvin woonde vlak bij mij. Ik was zeventien en had een bescheiden studio. Hij kwam eens kijken en was heel geïnteresseerd. Ik loodste hem de dancescene in, ik werkte zelf in USA-Import, in de studio. Alissa was op reis in Europa en bleef in Antwerpen logeren. Dat was tegenover de studio. Op een dag liep ze bij ons binnen en zei: "Hey, I can sing." Later nog zagen we Kevin aan het werk. Het klikte en hoewel hij niet meteen mee de studio in wou, konden we hem toch overtuigen. Eens hij door had dat we eigenlijk grotendeels werkten zoals hij.

Patchwork-plaat

GUIDO: Na dat eerste album zijn jullie dan gaan veranderen?
Tommy: We waren nooit tevreden. We wilden onszelf niet herhalen en uit het keurslijf breken. Kevin: De eerste plaat was donker. We hebben beslist om het lichter aan te pakken. Toen onze eerste ‘light’ song af was, zaten we verveeld met het resultaat. "En gaan we nu dát spelen!?" Daar hebben we even moeten doorheen bijten. Toen zijn er nog synths bij ingespeeld, hoewel dat eigenlijk ‘not done’ was, wegens te 80’s. We luisterden toen naar rock, pop, underground, r&b, en dat sijpelde allemaal door naar de plaat. Een echte patchwork-plaat in onze eigen sound, waar we later moeilijk zomaar zullen uit kunnen, want het is een heel gedefinieerde identiteit.

GUIDO: De plaat lijkt heel zuiver, je merkt de invloed van de pc nauwelijks.
Tommy: Een indruk die we graag willen geven. Maar als je de edit-schermen op mijn pc had gezien! Kevin: Er zijn songs met meer dan zeventig knipsels en plaksels. Ook daarom een ‘patchwork-plaat’. Het heeft geen zin om retro-praat te blijven verkopen. Zelfs de grootste puristen gebruiken al eens een pc. En onze plaat zit toch vol ‘menselijke’ foutjes.

GUIDO: Jullie moeten nu wel als band live het podium op.
Tommy: Dat is de volgende uitdaging. Eigenlijk hebben we het moeilijkste al achter de rug. De plaat, het resultaat, is er. We hebben de muziek maar af te lezen en te spelen. Kevin: Ik heb in Gent bij Flow gespeeld, met Peter Lesage. ik heb al optredens op zak.

Ingehouden ontploffen

GUIDO: Wat is de Cinerex-sound?
Kevin: Veel helderheid, plaats om te ademen, minimalistisch, puur, fragiel. De gevoelens zijn ‘down to earth’ en een geheel van verschillende muziekstijlen. Neptunes beïnvloede lijnen, rock, ballads, downtempo, elektro, analoge synths… Liever geen vast vakje voor ons. Je moet voorzien wat morgen goed zal klinken. Het album klinkt ingetogen, maar je moet naar de verborgen track luisteren om te weten dat we ook kunnen ontploffen. Het is met een Porsche 40 per uur rijden op de snelweg. Dat gevoel willen we geven, laten voelen dat die kracht er is, maar ze in toom houden, een klein beetje vrij geven.

 GUIDO: Wat is jullie eerste muzikale herinnering?
Kevin: Blondie. Als jongetje waren er zoveel songs van haar die ik kende van horen. Ik was een grote Blondie-fan zonder dat ik het wist. Ik heb al verschillende songs geschreven waar ik opeens van besefte: "Hé, dit is een Blondie-song!" Tommy: Ik keek altijd naar Toppop met Ad Visser. Ik lag eens in bed met een gebroken been en toen heeft iemand me een radio cadeau gegeven. Die radio heeft mijn leven veranderd.

GUIDO: Het onze ook!

Laurent Derycke