Hans Van Nuffel over zijn debuutfilm 'Adem'

 

Toch is het een aangrijpende, soms grappige en bij momenten zelfs spannende film geworden, die op geen enkel moment afglijdt richting sentimentaliteit. Hans weet dan ook waarover hij spreekt, want de jonge regisseur is zelf mucopatiënt.

 

"Mucopatiënten zien zichzelf niet als ziek," zegt Hans. "Dat we veel in ziekenhuizen vertoeven, hoort erbij. Wij zijn zo opgegroeid, dat is voor ons normaal. In de film is dat gewoon de context waarin jongeren zichzelf zijn. Die setting is wel vrij dominant en bepalend, vandaar dat we ervoor hebben gekozen vrijwel uitsluitend in het ziekenhuis te draaien. In die arena leren de personages elkaar kennen."

 

GUIDO: 'Hangjongeren in het ziekenhuis'?

Hans:Zoiets ja. (lacht)

GUIDO: Ben je niet bang dat het publiek afgeschrikt zal worden door een film over jongeren met een dodelijke ziekte?

Hans:Dat was wel een bekommernis. Ik heb de film iets lichter gemaakt dan de toon waarin ik normaal werk, juist om dit probleem te counteren. Je wil niet dat het publiek in een straatje terechtkomt waarin ze niet tot het einde willen wandelen. Daarom ook dat de samenwerking met Jean-Claude Van Rijckeghem zo goed is verlopen. Hij is het gewend om romantische komedies te schrijven (onder meer Man Zkt Vrouw en Aanrijding in Moscou - HDP), dus hij vormde een goed tegengewicht voor mijn iets cynischer kijk op het leven.

GUIDO: Meer dan ooit is er een positieve vibe rond Vlaamse films. Is dat een goed klimaat om in te debuteren?

Hans:Zeker. Er is interesse, er zijn mogelijkheden en er is omkadering. Ik was een van de eerste Wildcard-winnaars, een prijs van het VAF die filmstudenten toelaat een tweede kortfilm te maken. Dat was tof, want op die manier kwam ik na mijn studies niet in een zwart gat terecht. Dat is een groot verschil met pakweg tien jaar geleden. Toen stond je met je diploma van de filmschool in je haar te krabben: hoe ga ik hier in 's hemelsnaam aan beginnen? Vandaag kunnen jonge regisseurs sneller starten, en dat is te danken aan het huidige filmbeleid. De meeste regisseurs zijn geen scenaristen. Een idee ontwikkelen tot een goed scenario, dat is niet evident. Als je dan een beetje omkadering hebt die je een bepaalde kant kan opsturen, blijf je tenminste geen drie of vier jaar zitten met een scenario dat niet klopt.

GUIDO: Een film maken is een relatief lang proces. Riskeer je niet halfweg een beter idee te krijgen, terwijl je nog een hele tijd vastzit aan je eerste project?

Hans:Ja, maar dat is de aard van het beestje. Ik ben momenteel iets nieuws aan het schrijven, en halverwege de productie van Adem kreeg ik wel eens zin om daaraan te beginnen. Dan spaar je dat even op.

GUIDO: Veel van de aandacht rond je film gaat naar het feit dat je zelf mucoviscidose hebt. Denk je dat je zal kunnen loskomen van het etiket 'die regisseur met muco'?

Hans:Ik ben geen mucoviscidosepatiënt die een film maakt. Ik ben een filmregisseur die toevallig mucoviscidose heeft. Dat is gewoon een bijkomstigheid. Ik doe mijn vak heel graag, en ik denk ook dat ik er enige aanleg voor heb. We zien wel. Misschien is het een stigma waar ik niet meteen van zal afgeraken, maar het is ook wel wie ik ben. Muco maakt deel uit van mijn identiteit. Ik heb geen tijd te verspillen. Mensen denken vaak dat ze alle tijd van de wereld hebben, en in hun midlifecrisis beginnen ze plots aan inhaalgedrag te doen omdat ze te veel kansen hebben laten liggen. Wel, dat is een gevoel dat ik niet zal hebben.