Aeroplane

 

 

GUIDO: Kietelde het om die nummers uit te brengen?

Vito:Keihard, maar we zijn toen in een stroom van gebeurtenissen terechtgekomen. De ene remix na de andere, altijd onderweg, aan het dj'en, aan het werk. De finale mix van de cd is zeker al acht maanden geleden. Het klonk toen heel analoog, zoals ik wou, maar net iets té. Die dingen heb ik dan nog opnieuw opgenomen.

GUIDO: Als je er nu opnieuw naar luistert, tevreden?

Vito:Er zal altijd wel iets zijn waarover ik niet volledig tevreden ben. Ik ben vooral een componist, iets minder een producer.

 

 

GUIDO: Je hebt conservatorium gevolgd?

Vito:Ik heb notenleer gevolgd, met alles erop en eraan. Het goede aan de songs is dat ik er nog steeds evenveel van hou als het moment waarop ik ze geschreven heb. De basis en de melodie staan er zoals ik dat wil. Ik vertrek niet vanuit een basdrum-beat waar daarna dan wel alles rond geschreven wordt.

GUIDO: Heb je dan altijd muziekschool gedaan?

Vito:Ergens rond mijn negen, tien jaar begonnen, denk ik. Dat was ook de voorwaarde die mijn ouders stelden. Ze hadden het niet zo breed en wilden me wel een piano kopen, maar dan moest ik ook echt leren hoe erop te spelen, muziek te maken. En uiteindelijk is dat het meest schitterende idee gebleken dat mijn ouders ooit hadden. Ik besef nu hoeveel ik daaraan gehad heb, dat ik kan praten over maten, melodie, harmonie. En heel vaak als ik nu met andere muziekmakers spreek, praten we eigenlijk een andere taal. Want velen van hen hebben nooit muziek gestudeerd, zijn self-made. Die muziektaalbarrière is er, maar ondertussen spreek ik eigenlijk zo goed als die twee talen, terwijl zij de mijne verre van volledig begrijpen. Ik heb zoveel geleerd op die muziekschool. Alles wat ik nu elke dag doe eigenlijk. Ik ben een grote Aphex Twin-fan, en ik weet nu bijvoorbeeld dat ik nooit zoiets zou kunnen maken. Ik weet niet welke muzikale vorming hij heeft gehad, maar die muziektaal ben ik niet machtig. Zo kan ik niet in muziek denken, zelfs al zou ik het twee jaar of langer proberen.

GUIDO: Dan heb je je toch ook moeten aanpassen aan dance, house en pop?

Vito:Let op, ik ben geen klassieke componist. Ik heb alles wat ik nu gebruik geleerd op het conservatorium, juist om geen klassieke muziek, maar andere muziek te gaan maken. Ik hou heel erg van klassieke muziek in films bijvoorbeeld, muzikale thema’s. Filmmuziek maken, dat is mijn droom.

GUIDO: Dat is wel duidelijk als je de cd hoort!

Vito:Voor mij is de filmmuziek van Rocky even goed als Dark side of the moon van Pink Floyd. Beide even grote invloeden en meesterwerken voor mij. ik hou van die melige, klassieke kant van filmmuziek. Muse heeft ook die bombast.

GUIDO: Als jullie remixen maken, krijg je dan ook weer te maken met die andere muzikale taal?

Vito:Dat is de reden waarom we in geen enkele van de remixen de instrumenten houden. We vertrekken altijd van een volledig gestript nummer, tot enkel de vocalen. Met een zanglijn kan je veel meer dan één harmonie maken. Je kan een volledig nieuw muzikaal arrangement maken, een nieuwe song in feite. Daarom zijn we ook tot een maand bezig met sommige remixes. Er komen opnieuw gitaar, bas, nieuw ingespeelde stukken bij.

GUIDO: Eigenlijk doen je véél meer dan remixen.

Vito:Vaak doen die remixes het een heel stuk beter dan het originele nummer, en meestal weet ik perfect waarom. Let op: remixen is niet evident. Journalisten vragen me vaak welke song ik echt zou willen remixen. Ik kan daar moeilijk op antwoorden, omdat ik een song die perfect is, en waar ik dus veel van hou, eigenlijk niet meer kan verbeteren. Geef mij maar songs waar nog werk aan is. Toen Errol Alkan me ‘Best in the class’ van Late Of The Pier liet horen, danste ik als een bezetene rond en wilde ik het écht remixen. Maar ik heb vier, vijf keer een poging gedaan en het ging niet. Dat nummer was goed, daar hoefde niets aan veranderd te worden. Een remix maken die zwakker is dan het origineel, nee dank je. Als je wil remixen, moet je het potentieel van een song zien. De remix die we maakten voor Robbie Williams, ik kan niet zeggen dat ik er echt veel zin in had. Maar toen ik het nummer hoorde wist ik meteen dat er iets in zat. Ik gebruik een beetje van dit stuk, oei wat is dat, knippen, daar nog een mooi lijntje… We waren blij met het resultaat.

 

 

GUIDO: Van waar ben je oorspronkelijk?

Vito:Ik woon in Sambreville, bij Charleroi. Maar ik ga er niet blijven. Mijn familie en zo wonen daar en het is er echt fijn. Mijn vriendin uit Sydney is zelfs naar daar verhuisd. Maar omdat ik zoveel onderweg ben en de ritten naar Brussel en Zaventem echt ellendig lang en saai zijn, ga ik dat niet volhouden. Ik ben deze morgen bijvoorbeeld al om 7 uur opgestaan om op tijd in Brussel te zijn.

GUIDO: Hoe was het om op te groeien in zo’n gat?

Vito:Ik had een oom die dj was op het eind van de jaren zeventig, begin jaren tachtig. Heel goeie periode. Hij was ook drummer. We luisterden altijd samen naar zijn platen en op een dag heb ik ze allemaal meegenomen naar bij mij thuis. Dat zijn de eerste platen waar ik echt naar heb geluisterd: zijn singles, zijn maxi’s, 12 inches… Farley Jackmaster funk, helemaal het begin van de house, zo heb ik per toeval heel die scene ontdekt. Daarna was er Michael Jackson, waar ik heel zwaar op ben doorgegaan. (lacht) Later ook gitaarlessen gevolgd en zo ben ik in de grunge terechtgekomen, in bandjes gespeeld. Op een dag heb ik van een vriendin Homework van Daft Punk gekregen. Zij had het zelf gekregen, maar kende het niet, wilde het ook niet weten. Dat was echt een revelatie. Ik heb al mijn Nirvana-cd’s mooi geklasseerd op een rekje, Daft Punk was duidelijk een nieuw hoofdstuk. Toen was ik ook al dj op scoutsfeestjes en ik gooide Eminem en Michel Sardou samen in de mix, altijd feest. Toen heb ik materiaal gekocht om zelf muziek te maken. Veel French touch geluisterd, leren samplen, geluisterd naar Italo-disco en toen was ik vertrokken. Dat was allemaal muziek van voor mijn tijd hé, ik luisterde naar Ace of Base als kleine kid. ‘All that she wants’ (lacht)

GUIDO: Is je plaat een sollicitatiebrief om filmmuziek te maken?

Vito:Er staat inderdaad best wat muziek op die zo in een film kan. ‘Caramellas’, ‘Point of no return’,’We fall over’. Ik wil dat ook echt, ik ben een muzikant. Je componeert thuis aan je piano en uiteindelijk kan zoiets gespeeld worden door het Londens filharmonisch orkest, magisch. Beelden inspireren me eindeloos. Als beeld en muziek perfect samenwerken, fantastisch. Requiem for a dream is een film waarvan de muziek zo verschrikkelijk goed is, alles perfect, ook de film zelf trouwens. Het genie van muzikale filmthema’s is dat ze eenvoudig zijn en toch altijd in je hoofd blijven rondzweven. Als je dat kan, ben je echt een goede componist.

GUIDO: Probeer je ook stilaan de Aeroplane-muziek in je dj-sets te integreren?

Vito:Vroeger wisten 80 van de 1000 aanwezigen wie Aeroplane was en draaide ik uiteraard om de overige 920 aan het dansen te krijgen. Ik merk nu meer en meer dat er echt om Aeroplane-tracks wordt gevraagd. De fans zijn bijna kwaad als ik geen van de remixes draai, of ‘We can’t fly’ vergeet, dus het is waarschijnlijk wel tijd om mijn sets meer als een mengvorm van volop dansen en stukken Aeroplane te zien. Ik was vorig weekend in Boedapest en dat was pure waanzin. Iedereen kende alles, ging volledig uit zijn dak. Helsinki ook, meezingen, een hele zaal die staat te springen als gek. Dat was echt supercool. (gelukzalige lach)