De primus van de klas… geniaal gewoon of gewoon geniaal?

 

"Ik heb mij vaak verveeld en anders gevoeld, maar het 'sneller of slimmer' zijn leer je vlug verbergen. Veel mensen hebben het daar zeer moeilijk mee. Als kind deed ik dit zo goed dat ik soms zelf twijfelde of ik wel hoogbegaafd was. Hoogbegaafdheid kan immers evenzeer beschouwd worden als een vloek dan als een zegen. Je wordt immers meegezogen in een vicieuze cirkel: eenmaal een zekere les te traag voor je gaat, verlies je je interesse en let je niet meer op, waardoor je zelfs een achterstand ontwikkelt. In de lagere school dacht men op een gegeven moment zelfs dat ik minderbegaafd was. Pas na een bezoekje aan het CBO (Centrum voor Begaafdheidsonderszoek) kregen we duidelijkheid. Dat centrum heeft later, in overleg met mijn ouders, beslist om mij een jaar over te laten slaan. In de middelbare school kon ik op meer begrip rekenen, maar ook daar had ik het zeer moeilijk om gemotiveerd te blijven. Aangezien mijn aandacht bij veel lessen beneden peil was, was ik dan ook vaak degene die om notities vroeg. Ironisch hé. Voor de vakken waar ik wel in geïnteresseerd was, vroegen de medeleerlingen wel eens uitleg. En soms mocht ik eens lesgeven over een specifiek onderwerp waarop ik mij toelegde, maar zelden vroeg iemand mijn cursus. Mijn handschrift ontcijferen was dan ook nogal een opgave voor het ongetrainde oog. (lacht)"

"Door de problemen met mijn hoogbegaafdheid in het lager onderwijs en het nogal rigide systeem in het secundair onderwijs beseften we dat we op zoek moesten naar een systeem dat beter bij mij paste. Na een uitgebreid onderzoek was het duidelijk dat de topuniversiteiten in Engeland het aanbod hadden waar ik naar op zoek was. Persoonlijke ondersteuning is er, net zoals in Oxford, sterker dan waar ook ter wereld, omdat in dat Angelsaksische systeem van lesgeven wordt verwacht dat je vooral aan zelfstudie doet, en je bevindingen dan achteraf bespreekt met een specialist. Zo krijg je een Director of Studies of DoS toegewezen, die jou ondersteunt binnen de specifieke richting die je volgt en een personal tutor die uitkijkt voor je persoonlijk welzijn. Daarnaast staan ook vele professoren klaar bij wie je vaak alleen, of soms met een medestudent, les volgt. Deze persoonlijke lessen worden supervisions genoemd, en daarin bespreek je de verhandelingen die je speciaal voor de les hebt geschreven en waarin je bewijst dat je een bepaald onderwerp door zelfstudie goed hebt bestudeerd en er ook een eigen visie of mening over hebt ontwikkeld. Het was vooral die focus op persoonlijke mening via verhandelingen en de geweldige ondersteuning die je wordt aangeboden die me hebben overtuigd te solliciteren voor een plaatsje. En als je applicatie dan succesvol is en je een offer krijgt van wat in enkele van de laatste rankings wordt aangekaart als ‘de beste universiteit ter wereld’, is dat natuurlijk een hele eer, zeker voor een minderjarige. Reken daar dan de magische sfeer van Cambridge bij, de traditie met zijn specifieke gewaden, eeuwenoude gebouwen en middeleeuwse eethallen, en ik was helemaal verkocht."

"Sinds mijn zeventiende volg ik er Classics, oftewel klassieke talen en cultuur, en dat is allesomvattend: literatuur, kunst, filosofie, wetenschap, politiek, godsdienst, economie, geschiedenis… Het tempo ligt superhoog, zo hoog dat je af en toe wel even wanhoopt, maar ik geniet toch met volle teugen van elk moment. Zo zit ik in het bestuur van meerdere sociëteiten (politiek, classics, enzovoort) en ben ik een fervent bezoeker van de “Cambridge Union”, de oudste debatvereniging ter wereld. Een van de voorrechten van Cambridge is dat je gemakkelijk een netwerk kan uitbouwen met huidige en toekomstige beleidsmensen op internationaal vlak. Enorm veel deuren gaan open. Zo heb ik al het voorrecht gehad om op de thee te gaan bij enkele parlementairen en ministers in “The Houses of Parliament”, en heb ik ook al eens een zitting van het parlement (House of Commons) bijgewoond. Ik vind het echt genieten als een autoriteit over een bepaald onderwerp met jou in discussie gaat over een van je essays en ik hou van de gesprekken met medestudenten aan de lange tafels in de prachtige eethallen. Naar fuiven gaan, lukt hier niet, maar we gaan wel nu en dan eens ’s nachts (want overdag hebben we vaak geen tijd) met alle vrienden in een bootje de rivier Cam afvaren, drijvend langs de middeleeuwse colleges met een drankje en een versnapering."

"Ik weet natuurlijk niet hoe mensen over mij denken, maar in een milieu zoals Cambridge is het degene die níet gemotiveerd is die raar nagekeken wordt. Zijn we dan nerds? Misschien wel. Maar als je kijkt hoeveel premiers, parlementairen, managers en mensen uit de culturele wereld van Cambridge komen, dan heeft de wereld misschien wel nood aan ‘nerds’."

 

 

"Ik merkte al in de lagere school dat ik anders was. Ik kwam eigenlijk totaal niet overeen met mijn klasgenoten en verveelde me te pletter in de les, omdat het voor mij veel te traag vooruit ging. Ik was enorm leergierig en ging zelfs in mijn vrije tijd zaken opzoeken. Geologie, talen, geschiedenis… Alles wat me interesseerde, maar vooral dan fysica en wiskunde, mijn lievelingsvakken. Dat ik na het lager onderwijs gekozen heb voor thuisonderwijs, heb ik mezelf nog geen seconde beklaagd. Dan kon ik mezelf leren wat ik wou en wanneer ik dat wou. Of ik het jammer vind dat ik niet met leeftijdsgenoten kon uitgaan? Niet echt, want uitgaan was toch niet echt mijn ding. Maar het is nu ook weer niet zo dat ik als kluizenaar leefde, want ik had wel een paar vrienden waarmee ik goed overeenkwam. En bovendien ging ik ook vaak zwemmen, was ik lid van de schaakclub en speelde ik graag muziek. Nog altijd trouwens. Toen ik zestien jaar was, haalde ik het diploma van het middelbaar onderwijs, aan de hand van een examen voor de middenjury, en toen werd het tijd voor hoger onderwijs. Ik koos ervoor om theoretische fysica te studeren aan de Universiteit Antwerpen en kwam zo opnieuw in een ‘klas’ terecht. Op zich was ik wel een paar jaar jonger dan de andere studenten, maar dat stoorde me niet. Sommigen keken zelfs naar me op. Niet per se omdat ik slimmer was, maar vooral omdat zij zes jaar naar een middelbare school moesten en ik niet. Bovendien kon ik al beter plannen en had ik mezelf ook een betere manier van studeren aangeleerd. Het is niet zo dat iedereen mijn cursus vroeg om die dan te gaan kopiëren voor de hele klas, maar ik gaf wel geregeld wat bijles aan klasgenoten."

 

"Op mijn 20ste behaalde ik mijn universitair diploma, maar ik ben nog even aan de unief blijven steken, want ik geef er ondertussen nog les en zit ook aan het vijfde en laatste jaar van mijn doctoraat. Wat ik erna wil doen? Iets in dit vakgebied zal me sowieso wel interesseren, maar het kan ook zijn dat ik me eens ga verdiepen in een compleet ander vak. We zien wel waar ik terecht kom."

 

"Ik heb wel al eens mijn IQ laten testen, maar mijn totaalpunt lag buiten het mogelijke scoreveld van die test, dus is die uitslag niet echt representatief. Ik ben overigens niet de enige van mijn familie die een nogal ongewoon studieparcours aflegt. Mijn broer en zus hebben ook voor thuisonderwijs gekozen en zijn zelfs allebei op 15-jarige leeftijd naar de universiteit getrokken. Maar in tegenstelling tot wat meestal wordt gedacht, is het niet nodig om uitzonderlijk slim te zijn om zo vroeg een middelbaar diploma te halen. Iemand met een gemiddelde intelligentie kan dat ook, als hij of zij over voldoende motivatie beschikt tenminste."

 

 

 

"Nu woon ik in Oostmalle, ten noorden van Antwerpen, maar ik heb al verschillende thuisadressen gehad. Mijn vader was beroepsmilitair en dus zat ik elke twee of drie jaar in een andere school. Voor de peutertuin en de lagere school zat ik in Schaarbeek, Gent en Tongeren, voor de eerste drie jaar van het middelbaar onderwijs woonden we in Duitsland en de laatste drie jaar spendeerde ik in Brussel, waar ik dan ook het A2-diploma behaalde in Scheikunde. Ik had toen wel al een jaartje verspild, maar al bij al was dit deel van mijn studententijd nog vlot verlopen. ’t Was pas erna dat de miserie begon. (lacht)"

 

"Na het middelbaar wou ik eventueel wel in de wetenschappen verder, maar ik voelde me daarvoor wat te dom, en aangezien ik altijd aan het tekenen was in de les, besloot ik toen striptekenaar te worden. Zo’n opleiding bestond niet en dus koos ik voor de opleiding Architectuur in Hasselt, iets wat er nog het dichtst tegen aanleunde. Ironisch genoeg was ik er al snel gebuisd voor tekenen en dus hield ik het na een semester voor bekeken en trok ik naar de marine voor twee jaar. Een betaalde opleiding, en zo had ik geld genoeg verdiend om filmschool te gaan studeren aan het Rits in Brussel. Daar waren dan weer een heleboel vakken die me geen fluit interesseerden. Muziek bijvoorbeeld, want ik ben echt amuzikaal. Na een jaar gaf ik ook daar de brui aan, en ging ik werken als telefonist op de Amerikaanse ambassade. ’s Nachts was dat, en dat vond ik ook niet ideaal, dus hield ik dit maar een half jaar vol.

Het probleem was ook dat je in die tijd een maturiteitsexamen moest afleggen om bijvoorbeeld aan het atheneum te kunnen studeren, en daarvoor was ik grandioos gebuisd. Ook om piloot te worden moest je slagen voor dat examen. Enkele jaren later liet de luchtmacht die eis vallen en kon ik toch meedoen aan de praktische toelatingsproeven. Zo spendeerde ik twee jaar als leerling-piloot. Tot ze daar tot de vaststelling kwamen dat ik totaal niet kon vliegen. Let op, ze hadden gelijk hoor (bulderlach), en dus lag ik ook daar met een trap in mijn kont buiten. Toen kreeg ik het idee om overdag bij een verzekeringsmaatschappij te gaan werken, te tekenen in mijn vrije tijd en daarnaast avondschool journalistiek te volgen. Bij die verzekeringsmaatschappij had ik cartoons gemaakt van de baas en die in de ideeënbus gedropt, iets wat mij al vlug de job koste, maar die avondschool heb ik toch twee jaar volgehouden. Alhoewel, ik vond al snel de bar beneden interessanter dan de lessen boven, babbelde er met de coryfeeën van de journalistiek en zo werd opnieuw de zin aangewakkerd om tekeningen te gaan publiceren. Toen het blad waarvoor ik toen werkte failliet ging, volgden de jobs elkaar opnieuw snel op, omdat ik overal ontslagen werd, en zo ben ik dan voltijds cartoonist geworden."

 

"Ik heb echt veel gebrost in mijn studententijd en ging dan altijd op café. Soms gingen we zelfs dagen na elkaar uit tot 5 uur en hadden we vóór de les ’s morgens nog juist tijd genoeg voor een douchke. Wandelende lijken waren we. Een perfect voorbeeld voor jullie doelpubliek dus. (lacht) Mijn cijfers waren eigenlijk altijd superslecht. Ik was een ramp en mijn ouders waren wanhopig. Er zou nooit iets van mij terechtkomen, zeiden ze. Omdat ik voor alles buisde, geloofde ik ook echt dat ik een stommerik was. Totdat ze op een goeie dag eens mijn IQ berekenden en bleek dat ik daarbij een gigantisch hoge score haalde. Nadien heb ik ook eens deelgenomen aan het examen van Mensa, The High IQ Society, en ik was ook daar met vlag en wimpel geslaagd. Zich rap gaan vervelen bleek uiteindelijk heel typisch te zijn voor mensen die iets slimmer zijn dan de anderen. Ik moet ook een behoorlijk hoog EQ (emotioneel quotiënt) halen en over goede portie mensenkennis beschikken, want ik heb even mijn cartoonistencarrière onderbroken om te werken voor een reclamebureau. Daar werd ik al snel manager van België, nadien hoofd van de Benelux en dan zelfs marketingmanager van Europa. Maar ik ben heel blij dat ik cartoonist ben geworden. Zo kan je alle onderwerpen behandelen. Een beetje proeven van alles, zeg maar, en dan snel verdergaan voor je opnieuw verveeld geraakt. Ik had altijd gezegd: op mijn 25^ste ben ik rijk en beroemd. Toen ik 25 was, verzette ik de deadline naar 30 jaar en kijk, nu ben ik net 57 geworden, en ik ben het nog altijd niet. (lacht)"

 

"Het leven is veel te kort om te leren wat ik allemaal wil leren, maar ik wil wel graag absoluut alles weten van de actualiteit en van de geschiedenis. Zo doe ik elk jaar mee aan Waterloo, en daarbij spelen we veldslagen uit de geschiedenis na, compleet met paarden en zwaarden. Daarnaast heb ik nog een paar Harley’s staan waar ik regelmatig mee rondcross. Al heeft dat misschien meer te maken met midlifecrisis. (lacht)"