GOOSE, op zoek naar ongehoorde muziek
Belgische plaat van het jaar? Wij durven het al denken, nu jullie nog. Goose geeft jullie hun tweede album Synrise. De Kortrijkzanen zijn diep gegaan, op zoek naar hun essentie van de synthesizer, de klank van jeugdige melancholie. Synrise is vooral een plaat van pure klanken, pure dance en pure rock. Frontman Mickael Karkousse en bassist Tom Coghe lichten hun queeste toe.
"Wij zijn nog steeds een rockgroep, maar we spelen op synths."
Mickael: Synrise is begonnen met een zoektocht. Na de eerste plaat hebben we heel lang getourd. Na dat touren duurde het wel een hele tijd tot we wisten wat we wilden. Je probeert van alles, we willen voor elke nieuwe plaat ook iets nieuw en fris maken. Laat ons allemaal een glimlach op ons gezicht krijgen als we nieuwe muziek maken.
GUIDO: Had je het ook niet gehad met de eerste plaat, na zo te touren?
Mickael:Nee, en daar ben ik blij om. We zijn gestopt toen we het nog niet beu waren. We spelen die nummers nog steeds met plezier. Maar het was wel tijd voor iets nieuws. Het was een zoektocht naar een nieuwe klank. Waarom? We waren die jaren omringd door de klank van underground,feest, reizen. Maar toen wij in de studio gingen, was die sound wel de algemene radiosound geworden en het had voor ons geen enkele zin om dat nog eens over te doen. We hebben de grootste inspiratie uiteindelijk gevonden in onze collectie synthesizers. We hebben die synths ook anders benaderd. We zoeken niet meer de harde klanken met pakken distortion, maar genieten gewoon van het instrument zelf. Klanken die voor ons ook veel met nostalgie te maken hebben, klanken die we kennen en bij ons spontane ‘wauws!’ ontlokten. Toen we bij dat gevoel uitkwamen, zaten we bij wat we wilden. We hadden ook nood aan melodie, pure klanken, die instrumenten in hun puurste vorm. Bij ‘Synrise’, de song, hebben we die klik meteen gevoeld. We speelden ook met het idee om een puur instrumentale plaat te maken, puur soundtrack. We hebben bij ‘Synrise’ begrepen dat we het konden combineren. De nummers maken die we wilden maken, met de klanken die we wilden, met die nostalgie, het juiste gevoel dat we te pakken hadden. Je vertelde me daarnet dat de plaat je ook deed terugdenken aan clubs en dancings van begin jaren negentig, en die link begrijp ik ook helemaal. Ik heb veel van die muziek opgepikt via mijn oudere zus van 34, van de muziek waar zij naar luisterde toen ze uitging. Ik vond die muziek toen niet zo interessant, en zes jaar geleden zou ik die muziek ook niet interessant gevonden hebben. Maar nu is die sound hélemaal terug. Armand Van Helden was toen top, en nu is hij dat opnieuw. Het lijkt of hij een nieuwe artiest is.
GUIDO: Alles komt terug.
Mickael:Maar we hebben geluk met wat er terugkomt: het is goed.
GUIDO: Is het een verhaal van teruggaan naar het verleden om vooruit te gaan?
Mickael: Dat gebeurt instinctief. Met Bring it on waren we gefocust op het ‘nu’ van toen, we wilden muziek maken die ons kon brengen naar clubs, waar we zelf op wilden feesten. Nu is de motivatie anders, we willen muziek maken voor onszelf waar we nood aan hadden, we gaan op zoek naar de muziek die we niet hoorden. Het was niet makkelijk, we doen eigenzinnig. Veel mensen snapten niet waar we mee bezig waren, die zaten nog met Bring it on in hun hoofd. Je moet dan sterk zijn om niet aan de druk van de niet-begrijpers te weerstaan. Daarom is deze plaat ook zo belangrijk voor ons, we zijn als groep in onze cocoon gebleven.
Niet voor nerds
GUIDO: Hoelang zijn jullie in de studio geweest?
Mickael: De hele plaat was vijftien maanden, waarvan zes weken in de Jet-studio's en zes weken mix in ICP-studio's.
Tom: En het schrijven zelf gebeurde in onze homestudio in Kortrijk. We zijn naar Jet gegaan om die druk te hebben, om het vooruit te doen gaan. In onze homestudio konden we er blijven aan werken. "We gaan nu naar Jet en we gaan het daar gaan doen!" Dat was een goede beslissing.
Mickael: Eigenlijk hadden we gewoon puur het gebouw nodig. We hebben onze thuisstudio verhuisd naar daar, een vrachtwagen vol. We zijn dag en nacht in de liveroom in Jet gebleven. We hebben er een sfeer kunnen vatten. We deden er dingen die we in Kortrijk nooit konden. ‘Hunt’ zou er thuis nooit gekomen zijn. Die song komt van iets heel hards, een hard synthrocknummer. Dave is er iets anders mee gaan doen op gitaar. Door die andere vibe ben ik er ook anders op gaan zingen, op een manier waarop ik nog nooit heb gezongen. "Is dit Goose? Ja, dat zijn wij!" De plaat heeft echt heel veel van ons gevraagd, emotioneel ook. We hebben de plaat gemaakt die we moesten maken.
GUIDO: Vindt Dave het niet jammer dat er niet meer gitaar in de plaat zit?
Mickael: Op dit moment haalt hij er meer voldoening uit als hij een synth aansluit dan als hij een gitaar aanslaat. Een gitaar blijft een gitaar.
Tom: Ik heb heel veel basgitaar gespeeld vroeger en ik doe dat nog steeds heel graag, maar het feit dat je bas kan spelen op een synth vind ik verrijkend. Hetzelfde resultaat via een andere weg.
GUIDO: Wie is de grote verzamelaar van synths?
Mickael:Dave zit constant op het net te zoeken. We zijn met vijftien synths de studio ingetrokken. Het mooie is dat we ze allemaal gebruikt hebben. Ze hebben elk hun karakter. We hebben ze elk gevoelsmatig specifiek gekozen, niet nerdy maar echt instinctief. Het is een synthplaat, maar het is geen plaat voor nerds. Het belangrijke is dat die synths allemaal analoog zijn, en dat ze allemaal ouder zijn dan wij.
Tom: De sfeer die ze brengen is het belangrijkste.
Mickael: Ze leven. Wij zijn ook een rockgroep hé, maar we spelen op synths. We zijn een buitenbeen in de elektronische dancewereld, omdat we livemuzikanten zijn. Die synths vragen om gespeeld te worden! Soms zijn die synths ook danig labiel, je moet genieten van het moment. Je stemt ze, een halfuur later steek je de airco aan en de sound die je had is weg.
Tom: De imperfectie ervan kan heel mooi zijn.
Peaches in Kortrijk
GUIDO: Zijn er soundtracks die je zelf had willen maken?
Mickael: Ik vind het geen zin hebben om onze laag over iets bestaands te kleven. Ik wil onze muziek niet plakken op de herinnering waarvan het komt. Dat zijn herinneringen waar je iets mee doet, je kopieert dat niet. Inspiratie, daar kopieer je niet over.
Tom: We willen dat wel graag doen. Onze muziek leent zich ervoor.
Mickael: Als ik denk in sferen voor de soundtrack… Het zou redelijk traag gaan, een traag verhaal met veel natuur, weidse landschappen, mooi licht…
Tom: Roadmovie.
Mickael: Ja, maar zonder roadmovie te zijn. Een visueel aspect aan Synrise is voor mij dat je als je ernaar luistert van situatie naar situatie gaat. In een wagen die door de tijd reist. De film zou ook zoiets zijn, een verzameling van grotere en kleinere verhalen, geleid door de muziek. De plaat is ook zo, van deur tot deur.
GUIDO: Flashen jullie soms nog op de grote namen waar jullie toch vaak mee werken?
Mickael: Bloody Beetroots hebben wij zelf voor de eerste keer naar België gehaald, naar Kortrijk zelfs! Ze waren nog niets.
Tom: We zijn met hen gegroeid.
Mickael: Zij met ons. (lacht) Eigenlijk hebben zij gevraagd om een song van de nieuwe plaat te remixen. Je maakt in de dancewereld vlugger vrienden dan in de rock. De groep is kleiner, de entourage ook. Een dj is alleen maar op baan. Echt flashen doen we niet meer, nee.
GUIDO: En dan kreunt Peaches de intro van jullie plaat!
Mickael: Dat was dan weer wél zo’n moment. Alhoewel, als je ermee samenwerkt, is het zo vanzelfsprekend.
Tom: Peaches is ook gewoon naar Kortrijk gekomen. Wij waren echt in de wolken, maar ondertussen is het een vriendin geworden. Die grens vervalt.
Mickael: Na de sessies in de studio zijn we nog een filmpje gaan kijken bij Dave thuis, supergezellig! Op die momenten besef je wel dat Peaches in Kortrijk zit. En het coolste is natuurlijk dat niemand anders dat weet. Peaches komt binnen in Den Bras (bekend Kortrijks jongeren- en studentencafé - LAD) en niemand vraagt iets. De barman zei wel: "Wie wa da wuf?" (lacht)
(LAD)
foto: JM Bertin