Drums are for Parades
Kracht, energie en gewoonweg van de sokken blazen, dat is waar het Gentse trio Drums Are For Parades elke show op doelt en elke show in slaagt. Ze beukten zich een stevige live-reputatie bij elkaar, scoorden cult met hun ep Artificial sacrificial darkness in the temple of the damned (jawel) en rammen nu definitief door, zelfs tot op Stubru, met hun debuutalbum Master, kort en vooral krachtig. Wij spraken met zanger-gitarist Wim Reygaert.
"Gelukkig kunnen we boel maken met elkaar."
GUIDO: Kan je al terugkijken op de plaat?
Wim: Wij zijn waarschijnlijk van de weinige bands die nadien nog naar hun eigen platen luisteren. Ik heb die plaat zeker al honderd keer gehoord. Je hoort altijd wel weer een detail dat beter kon, maar we zijn echt heel tevreden over de plaat. De vinyl is nu ook uit. Klinkt eigenlijk nog beter, vind ik.
GUIDO: Anders dan bij jullie eerste?
Wim: Volledig anders. De meningen bij deze plaat zijn meer verdeeld. Sommige reacties zijn: "Live vind ik jullie de max, maar de plaat is te verschillend van wat jullie live doen". Ik weet echter dat wat we live doen zo goed als niet op plaat te vatten valt. Live heb je het volume, het visuele aspect, dus ik vind het een beetje stom om te willen proberen om dat op plaat na te doen. Een klassiek orkest vind ik ook véél indrukwekkender live dan dat ik het perfect opgenomen op plaat hoor. Live en studio zijn voor mij echt twee verschillende dingen. Ik denk dat we in dat onderscheid zelfs nog veel verder willen gaan. We zijn er eigenlijk al mee bezig, meer experimenteren in de studio. Wij hebben één simpele regel: we moeten het zelf wijs vinden. Iedereen was laaiend enthousiast over onze eerste ep, terwijl ik zelf vond: gasten, dat klinkt voor geen meter. Je moet je erbij neerleggen dat wat je zelf denkt meestal totaal verschilt van wat fans en publiek denken. En als je mensen onderweg verliest omdat je iets te ver gaat in hun oren, dan is dat maar zo. We zijn daar nogal egoïstisch in.
GUIDO: Persoonlijk had ik het nogal lastig met de blazers.
Wim: Je bent niet alleen. Het is ook gewoon een experiment, we laten die dingen gebeuren. Het oorspronkelijke plan was om die blazers met Peter Vermeersch te spelen, maar dat is er niet van gekomen. We hebben toen samen met Shining gespeeld en beslist om hem dat nummer te laten inspelen. We hebben besloten om het op het album te zetten, wat er ook gebeurde. Toen Piet (Dierickx, drummer - LAD) en ik dat nummer kregen, hadden wij het al een jaar lang in ons hoofd met de sax zoals wij die hoorden, veel ritmischer. Wat Shining daarop heeft gedaan is best wel extreem, maar het is het resultaat van dat experiment en we zijn daar gewoon fair in, we gebruiken het.
Drums are for dictators
GUIDO: Hoe vlug waren de nummers er?
Wim: Op drie maand in een repetitiekot aan de legerkazerne, elke dag, nine to five. Ondertussen hebben we al veel nieuwe nummers, we stoppen niet met schrijven. We hebben ook een nieuwe gitarist. Mijn broer heeft voor het familieleven gekozen. Let op, we wisten ook al van het begin dat hij nooit serieus zou doordoen met deze band, dat heeft hij altijd gezegd. David Dumont is onze nieuwe man. Hij speelde vroeger bij de hardcoreband Shortsight en ook bij Waldorf. Daarna had hij eigenlijk zijn gitaar aan de wilgen gehangen. Via zijn vriendin is hij dan toch eens komen proberen en het klikte echt goed. Het is anders, alles strak hardcore, alles downstroke spelen. David is absoluut rechtdoor. Het is de max nu, het is echt iets organisch. Vroeger waren alle nummers geschreven door Piet en ik, en mijn broer speelde mee met ons. Nu is er echt een derde stem, dat was wel even aanpassen. Ik ben nogal dictatoriaal aangelegd, maar ik zie er nu de meerwaarde van in.
GUIDO: De Gentse muziekscene is ook fan.
Wim:En ook elders. Ik vond het persoonlijk heel erg dat Hitch er mee stopt bijvoorbeeld, dat zijn mannen die ons altijd gesteund hebben. Wij hebben onze eerste shows in hun voorprogramma gespeeld. Ik wou dat ze nog even gewacht hadden, want het is opnieuw het moment van de gitaren. Ik vind het wijs dat er bands zijn als Amen Ra en Rise & Fall, die liggen niet meteen in ons genre,…
GUIDO: Jullie zijn ook veel vlugger door de radio opgepikt.
Wim: Dat is omdat wij er bewust werk van maken, niet als een reclamebureau, maar ik ben er wel mee bezig. Ik werk zelf in de reclame, ik heb een bvba gehad, ik weet dat het belangrijk is om een soort gezicht te hebben, een vibe. Een band heeft een verhaal nodig, en dat hebben we wel gegeven. Bij Amen Ra is dat anders. Ik heb bergen respect voor hen, maar ze zitten ook gewoon in een andere scene. In die scene zijn zij de grootste. Maar uiteindelijk zie ik het wel allemaal samen gelinkt als een grote groep bands, elk met zijn publiek en overlappingen.
Muzikaal niet verantwoord
GUIDO: Dat Niek en Reinhard van Das Pop jullie plaat producen, vind ik wel razend fascinerend.
Wim: Dat doen we. Dingen samen gooien waarvan je denkt dat ze totaal niet samen passen. Niek en Reinhard luisteren nooit naar het soort muziek dat wij maken. Wij stelden hen ook voor om eerst wat naar High On Fire en The Melvins te luisteren, maar dat wilden ze niet. We hebben drie dagen in de studio gezeten met hen, dat waren de vier mottigste dagen van 2010! Boel dat wij gemaakt hebben! Maar: boel met een resultaat. Het gaat over dingen laten botsen, chemische proeven. En dan gebeurt er soms niets en soms ontploft het, en dat hebben we nodig.
GUIDO: Hoe gingen ze dan om met jullie muziek?
Wim: Wij staan ook op de plaat als producers, op vraag van Niek en Reinhard. Wat zij in hun hoofd hadden en wat het uiteindelijk is geworden scheelt wel een pak, en daar zitten Piet en ik voor veel tussen. Soms moet je gewoon je veto stellen. Reinhard is een geniale muzikant trouwens. Hij was ook heel blij dat het stuk dat hij had geschreven voor strijkers voor ons gelukt was. Hij zei: "Ik heb nog nooit zoveel moeite gehad om voor een band iets te schrijven als voor jullie." Wij zijn geen gestudeerde muzikanten en onze ritmes zijn soms niet echt muzikaal verantwoord volgens wat hij kent en doet. Niek probeerde zo één riff in een soort popbeatje te steken, terwijl ik hem verzekerde dat het echt één tel erna kwam en niet op die beat liep. Een halve dag boel. Ik stop niet tot ik mijn zin krijg, en zij ook niet, en dan heb je op het einde van de rit tenminste geen braaf compromis. De ene keer win ik, de volgende keer zij.
GUIDO: Een recept voor energie in de muziek?
Wim: En muziek die je niet verwacht. Ik had eigenlijk maar voor één nummer strijkers in gedachten, maar Reinhard had voor elke song strijkerspartijen geschreven. Uiteindelijk zijn er vijf of zes overgebleven, omdat het werkt. ‘The Beast’ met Younes van The Hickey Underworld is precies rauwe Balkanmetal geworden. We hebben ook een regel in de band, namelijk niet langer dan vijf minuten nadenken over iets. En dan ja of nee, zo werk je veel sneller.
GUIDO: Jullie live-reputatie is nu al legendarisch.
Wim: Met David is het pure metal, duelling banjos, gekruiste gitaren!
GUIDO: Schrik je van waar jullie staan met de band?
Wim: Onze eerste repetitie ooit was in elk geval een totale desillusie. Ik ken Piet al van toen hij nog bij Soulwax speelde, we zijn toen beiden failliet gegaan, elk met onze bvba, en toen was het voor ons het moment om er voor te gaan. We hadden er zoveel zin in. Maar het was belachelijk, het leek nergens naar. Toen hebben we een maand later onze moed opnieuw bij elkaar geraapt en zat het eigenlijk wel meteen goed. We hebben intussen ons plekje geclaimd en dat garandeert ons dat we ook later nog muziek mogen maken, of het nu slecht of goed verderloopt met DAFP. En dat plekje is voor ons heel belangrijk. Soulwaxmas is ons ook gewoon overkomen.
GUIDO: En?
Wim: Wij waren daar een gimmick, dat weten we maar al te goed. In Eindhoven speelden we zes minuten, in Hasselt acht, maar we hebben er wel de ziel uit ons lijf gespeeld en dat pakt, die energie, die intensiteit. Iedereen ging uit zijn dak. We leven ook in een fantastische periode om muziek te maken, vind ik. Er is weer wat rebellie, iedereen kan muziek maken als hij wil, iedereen kan eerlijk zijn in zijn muziek. Ik ga veel mee de baan op met The Subs. Wel, iemand moet me maar eens een rockband tonen die zoveel bij zijn publiek losmaakt als The Subs.
(LAD)
Meer info ophttp://drumsareforparades.wordpress.com/