The Bony King of Nowhere

 

 

 

GUIDO: Heb ik het juist als ik zeg dat je je met deze plaat veel meer blootgeeft?

GUIDO: Dit is veel meer jouw plaat dan de vorige?

Bram:Dat was omdat ik heel perfect wist wat en hoe ik het wou doen. De eerste plaat was zelfs tijdens de opnames nog een zoektocht. Deze plaat was nummers schrijven, arrangeren, dan de groep bellen, inspelen, repeteren. Dan meteen de studio in en opnemen en het was gebakken. (glimlacht)

GUIDO: Hoe lang duurde dat proces?

Bram:Toen we elkaar gezien hebben in New York, anderhalf jaar geleden, was ik stilaan aan het schrijven. Ik heb daar een maand gewoond en daar heb ik ‘Mother’ en ‘The Garden’ geschreven, dat was zowat de aanzet tot de plaat. Daarna is het vrij snel gegaan. Hoe korter de tijd is waarin je alles schrijft, hoe coherenter je plaat wordt. Ik schrijf gewoon nummers, en eenmaal dat nummer af is, is het voor mij heel duidelijk of het een song is die bij de plaat hoort of niet. Ik heb geschreven tot ik een collectie songs had en niet meer het gevoel had dat er nog iets ontbrak in mijn verhaal.

GUIDO: Is er een verhaal?

 

 

GUIDO: Je krijgt wel de indruk dat er een verhaal is, de plaat luistert zo makkelijk in één keer. Er ligt een onbestemdheid in die je meeneemt.

Bram:Ik schrijf heel impulsief. Een song is altijd af op een uur of zo. Als ik langer dan een dag met een nummer bezig ben, komt het toch niet meer goed. Een goede song laat zich makkelijk schrijven. ‘The Garden’ schreef zichzelf, zodanig dat je denkt dat je het eigenlijk helemaal niet zelf in de hand hebt. Zo’n song komt uit je onderbewuste.

Bram:Niet bewust, maar ik probeer wel alles in het moment te houden en niet te veel na te denken. Er staan zo nog een paar meer gearrangeerde nummers op, ’Girl from the play’. Dat is een arrangement; die drums, piano en de gitaar dragen die song gewoon perfect. Die blijven zo bescheiden mogelijk op de achtergrond om de zang alle plaats te geven en te ondersteunen. Die song geeft voor mij het best weer hoe ik nu graag bezig ben met muziek.

GUIDO: Gaat het voor jou naar enkel stem en gitaar?

GUIDO: Dan kan je je nergens meer verstoppen natuurlijk.

Bram:Je hangt vast aan de sound van alle overspraken die er tussen de instrumenten en de stem zijn. Als er een goeie take is en er zit een fout in, dan is dat maar zo.

Bram: Geen idee.In België is het financieel wel relatief makkelijk om van je muziek te kunnen leven. Je moet hier veel minder werken om te overleven en kan dus veel meer met je muziek bezig zijn. Tot voor ik echt van mijn muziek kon leven, werkte ik maximum twee, drie dagen in de week, en dat ging. Dat geeft je vier dagen om alleen met muziek bezig te zijn, da’s ongelooflijk. Ik ben maar een kleine artiest in dit land en toch kan ik zeven op zeven met muziek bezig zijn. Tegelijk is het ook doordat het zo makkelijk gaat dat je soms het idee hebt dat er maar weinig spannends aan is. De muzikanten die ik in New York heb ontmoet, moesten bijna allemaal zeven op zeven werken. Dan gaat de zin in muziek na een tijd soms ook gewoon weg door die levensdruk. Veel van die muzikanten zijn doodmoe. Muziek verschuift ook wel in hun prioriteiten. De romantiek van de muziek vind je daar niet echt meer.

Bram: Ik leef hier in zo’n raar absurd land... Geef toe, dat is België toch? Ik vind het een zwart paradijs of zo. Het zou hier fantastisch kunnen zijn, maar dat is het niet.

Bram: Er zijn er vast meerdere. (lacht) Het is niet fictief, nee. Maar als er een andere Eleonore is die ik niet ken en die zich aangesproken voelt, dan is dat super.

 

 

GUIDO: Harry Smiths ‘Anthology of American folk music’ betekent wel wat voor je. Hebben wij ook dergelijke authentieke muziek en muzikanten in Europa?

Bram: Veel van de songs op die platen zijn eigenlijk zelfs Europese folksongs, komende van migranten. Uit Denemarken, Franse nummers ook. Het is uiteindelijk voor een groot stuk Europese muziek. Veel melodieën herken je zelfs in kinderliedjes die wij hier ook kennen. Het staat dichter bij elkaar dan we denken. Ik zie het dus zeker niet per se als Amerikaanse muziek, maar meer als muziek van het volk. Jacques Brel was zo iemand, Jan De Wilde en wat wij een beetje denigrerend kleinkunst noemen. Daar komt mijn haar recht van! Dat is toch gewoon je eigen muziek uitlachen. We zouden er moeten hoeretrots op zijn! ‘De eerste sneeuw’ van Lieven Tavernier, dat is toch pure magie, dat is niveau à la Leonard Cohen. Boudewijn De Groot toch ook?

Bram: Ik vind het heel moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik mijn verhaal geloofwaardiger kan overbrengen in het Engels. Eigenlijk is dat ook nogal contradictorisch. Vanuit mijn visie zou Nederlands de logische keuze zijn.

Bram: In je dialect heb je dan weer meer mogelijkheden, maar dat zou ik nooit doen. Ik vind dat je voor Nederlands moet gaan, die taal in zijn waarde laten. Om te kunnen wat Jan De Wilde en Raymond van het Groenewoud kunnen, héél moeilijk! Wat zij doen is mooi, goed en zeldzaam. Deze morgen nog op de radio: ‘Daar gaat ze’ van Clouseau, dat is ook een wondernummer waar we trots op moeten zijn. Hoe hij dat zingt, ik geloof hem volledig. In die song toch.

Bram: Goeie muziek is goeie muziek. Ik luister ook naar Kraftwerk en Joy Division. Voor mij is er weinig verschil tussen Ian Curtis en de Folk Anthology. Het gaat om pretentieloos iets doen. Goeie muziek kan elke soort muziek zijn. Voor mij liefst iets minder elektronisch, omdat ik toch blijf vinden dat daar iets minder gevoel uit spreekt. Maar dan heeft Beach House me vorig jaar toch ook weer ongelooflijk verwonderd met hun laatste plaat. Veel dynamiek en emotie.

Bram: Ik ben nu bezig voor een Waalse film: Les Géants van Bouli Lanners en het toeval wil dat hij wat ik schrijf heel goed vindt. Had hij het anders gewild, dan had hij iemand anders moeten zoeken, want ik schrijf wat ik schrijf. Ik kan en wil me niet gaan aanpassen. Ik ben ook beperkt in wat ik kan. Het moet klikken en hij moet vertrouwen hebben in wat ik aanbreng. En dat lukt heel goed. Een deel van die nummers komen ook op de derde plaat. Plotseling kwamen er heel veel songs uit me. Ik ben nog steeds ijverig aan het schrijven.