Pina
Op 30 juni 2009 overleed de Duitse danseres en choreografe Pina Bausch. Haar discipelen in het Tanztheater in Wuppertal bleven verweesd achter. En dan kwam Wim Wenders langs, de eveneens Duitse cineast die - laten we eerlijk zijn - zijn relevantste films al decennia geleden maakte.
Maar kijk, Wenders had spitstechnologische stereoscopische camera's meegebracht, en hij stelde voor een hommage aan Pina te draaien. De dansers zouden nog één keer de ziel uit hun lijf dansen als eerbetoon aan hun leermeesteres, en wij filmliefhebbers krijgen voor het eerst de kans een brilletje op onze neus te planten voor een 3D-film die niet louter mikt op het grote publieksamusement. Pina raakt met de vingertoppen aan het documentaire genre, maar de kracht van de film ligt elders. Wenders speelt virtuoos met de diepte die 3D hem biedt. Je lokale bioscoopzaal krijgt een paar rijen extra stoelen vooraan, en daarvóór prijkt het danstheater. Bausch' choreografieën komen verbazingwekkend sensueel tot leven. Voor het eerst sinds Avatar biedt 3D een heuse meerwaarde. De dansers breken door de muren van het theater om in de stad (de beelden in en onder de hangende monorail van Wuppertal zijn hypnotiserend mooi) en in de natuur te gaan dansen. Je hoeft geen kenner te zijn om helemaal op te gaan in de verbluffende dansbeelden, die spaarzaam worden afgewisseld met vintage archieffragmenten met Bausch zelf. Alleen de nogal clichématige rouwgetuigenissen van de dansers vallen tegen, maar voor de rest is Pina een absolute must.
(HDP)