Canardo 13: De dronkaard met de witte boord
Laten we er maar geen doekjes om winden: het hoogtepunt van 'Canardo' ligt al 15 jaar in het verleden. Wat begon als een parodie op de
film noir in pure Franquin-
Zwartkijken-stijl, groeide in een paar albums uit tot beklijvende verkenningen van de
weltschmerz van de moderne mens.
Tekenaar Sokal werd vergeleken met Fassbinder en ingehaald als een van de grote vernieuwers van het Belgische beeldverhaal. Dat was halverwege de jaren '80, maar daarna ging het al snel bergaf. Er verscheen zelfs een hele tijd niets, maar sinds Sokal voor het tekenwerk de hulp krijgt van Pascal Regnauld zit er weer regelmaat in de Canardo's. En kijk eens aan, het laatste album
De dronkaard met de witte boord hebben we zelfs met veel plezier gelezen. Niet dat het in de buurt komt van het betere werk uit Sokals beginperiode, maar wel omdat het een
geestig album is, en dat was lang geleden.
De dronkaard met de witte boord is láchen, een geinige komedie over een Parijs wijncriticus die in verdachte omstandigheden om het leven komt nadat hij de integrale wijnproductie van een groezelige Noord-Franse regio heeft gekelderd. Vooral de passages waarin Canardo en zijn gezelschap zich voordoen als Belgische striptekenaars op doorreis zijn bijzonder grappig. Een onderhoudende 'Canardo' dus, maar de dubbele bodem lijkt er nu wel definitief uit verdwenen.
(HDP)