Customs

 

 

 

 

Kristof: De nieuwe plaat is een hele stap vooruit, naar een eigen geluid. De opnames zijn vlot gegaan, want we wisten héél goed wat we wilden. Alle songs lagen klaar, 20 demoversies. De voornaamste opdracht was kiezen welke nummers het zouden worden. Dat is de reden waarom we Jo Francken kozen. Omdat er volgens ons, en volgens Jo ook, geen specifieke Jo Francken-sound is. Dat gaat van Bart Peeters tot Triggerfinger en zijn producties klinken steeds anders. We hadden de indruk dat Jo de man was die Customs zou kunnen doen klinken zoals we moeten klinken.

GUIDO: De plaat is persoonlijker, met meer ironie. Is er een verkeerd beeld over Customs ?

Kristof: Op kleinere festivals worden we aangekondigd als: "Dames en heren, de donkerste band in Vlaanderen: Customs". Voor de verjaardag van Ian Curtis werden we door Studio Brussel gevraagd om twee songs van Joy Division te coveren.

Kristof: Er zijn veel mensen die daar gewoon aan voorbijgaan hoor. Voor onze drummer is tekst minder belangrijk. Als zanger wil ik toch wel iets over mezelf vertellen, me een beetje blootgeven en me niet verstoppen achter wat holle zinnen. Bij de vorige plaat is er veel over de teksten geschreven, dus heb ik ook voor deze plaat hard aan goeie teksten gewerkt.

Kristof: Die zijn eigen aan mij. Ik ben zo, mijn teksten ook. En er zijn zeker songs over heel persoonlijke situaties. Het is ook niet de bedoeling dat iemand naar Customs luistert en meteen door heeft hoe mijn emotioneel leven er van naald tot draadje uitziet.

Kristof: Toen we met Customs begonnen, kon ik niet zingen, en dat hoor je. Dat is ook een van de grote verschillen met deze plaat. Bij de eerste plaat waren we in de veronderstelling dat iemand anders de nummers zou gaan zingen. Ik was de gitarist en ik maakte wel die nummers, maar we waren op zoek naar een zanger. Uiteindelijk ben ik dat geworden. Na onze eerste concerten zou je huilend zijn weggelopen. Verschrikkelijk. Ik kon dat niet. Tweehonderdvijftig optredens doen helpt! Ik weet voor mezelf dat ik qua zang nog véél groeimarge heb, ook fijn om te weten.

Kristof: Dat moet in de kerk geweest zijn. Er was een misviering met groot koor en fanfare, veel blazers, een bombastisch lawaai. Ik was daar zo van onder de indruk. Ik vond het tof, maar tegelijk was het zo overweldigend dat ik begon te huilen. Dat is me altijd bijgebleven. Ik heb ook nog gezongen in een kerkkoor, voor mijn stem brak.

Kristof: (na lang nadenken) Hunky Dory van David Bowie, Revolver van The Beatlesen Jazz van Queen.

Kristof: Queen is voor mij altijd een van dé bands geweest. Maar het mag er niet over zijn. Muse gaat er soms over.

Kristof: Nee! Queen was de eerste groep waar ik echt fan van was. Bij ons thuis was muziek niet echt een thema. Radio Twee stond op, en dat was het dan. Geen platenspeler, geen platenverzameling. Wat kleinkunst. Maar mijn nonkel, de jongste broer van mijn pa, was toen 18 en volle bak met muziek bezig. Iedere zondag ging ik op onderzoek in zijn platenkast. Daar heb ik veel leren kennen. Queen ook. Ik stuurde mijn ouders dan naar de bibliotheek om platen van Queen. Iemand op school had de videocassette van Queen, live op Wembley. Daar is Mercury echt fenomenaal. Toen ik het effectief zag, was het nog straffer dan mijn eigen fantasie. De manier waarop je als groep op het podium moet staan, is zwaar beïnvloed door Freddie Mercury. De mensen komen niet alleen luisteren. Er moet iets gebeuren op het podium!