Geike: For the beauty of confusion
Eerlijk? Wij zijn nooit grote fan geweest van Hooverphonic en eigenlijk wel van Geike Aernaert. Een soloplaat zou dus fantastisch moeten zijn. Maar geef ze wat tijd, nog een album verder? Oké, de songs kunnen hier en daar beter, maar Geikes stem is goed, is heel goed en lijkt hier toch best op zijn gemak. De sfeer is helemaal anders en weg van de bombast waar Hooverphonic soms last van had. ‘Icy’ is waar Geike heen moet: ongedwongen zingen, lichtvoetig, dromerig, doet vaak denken aan Tori Amos, Florence zonder Machine, An Pierlé, Kate Bush op haar gemak. Geikes stem houdt veel in evenwicht. Bij ‘Smile’ klinkt dat als een dromerige, blije, bevrijde song boven synths, strijkers en piano. ‘Night time round here’ is dan eenvoud: de stem, sober omringd en dan opspringend of de titeltrack, frêle, open en toch intiem. Laat dame Aernaert even tot zichzelf komen, zich opnieuw uitvinden en volgens ons komt het wel goed. Misschien zelfs beter. Wij kunnen er alvast goed aan wennen.