De studententijd van Chris Van den Durpel

Als schizofrenie een ziekte is, dan is Chris Van den Durpel een terminaal geval. De man is niet opgesplitst in twee persoonlijkheden, maar in minstens vijfentwintig. Wij wilden wel eens weten wat voor studententijd er aan de grondslag ligt van zoveel komisch acteertalent.
Chris Van den Durpel blijkt een product te zijn van de afdeling Woord van het Gentse conservatorium, waar hij drie jaar Eerste Prijs en twee jaar Hoger Diploma volgde.

GUIDO: Waarom conservatorium?
Van den Durpel: Ik had al een aantal jaar voordracht gevolgd aan de academie in Lokeren. Ik was daar vrij goed in en vond dat een studierichting die me waarschijnlijk wel zou liggen. Ik had ook heel veel bewondering voor mijn woordleraar, wijlen meneer Vandemeulebroucke. Ik spiegelde me aan die man, en als jonge gast zag ik me daar zelf ook wel zitten. Met teksten werken en zo... Een soort kinderdroom dus, en die heb ik waargemaakt, want ik heb zelf 16 jaar in het onderwijs gestaan.
GUIDO: Dus je kinderdroom was voordrachtleraar worden, geen acteur?
Van den Durpel: Ook wel hoor. Een combinatie van de twee. Toen ik les gaf, speelde ik al in amateurgezelschappen en zo.

De porre en de springuren

GUIDO: Was jij als student een blokbeest of een fuifnummer?
Van den Durpel: (doodernstig) Een puur blokbeest. Ik had dat ook nodig. Daarom heb ik ook altijd geweigerd op kot te gaan in Gent. Ik ben elke dag op- en afgereden omdat ik bang was de verleidingen van het studentenleven niet te kunnen weerstaan. Als om vijf uur de les afgelopen was, zat ik om twintig voor zes op de trein en was ik om tien over zes thuis. Eén jaar had ik een aantal springuren. Toen had ik om elf uur gedaan en begon de volgende les maar om vijf uur. Dan deed ik af en toe wel eens een bioscoopje, maar alle andere keren mocht ik het kot gebruiken van een student die ook in Lokeren woonde.
GUIDO: Om te brassen? Joints te smoren? Te rampetampen met een porre?
Van den Durpel: Nee, om te blokken! (lacht) Wat ik dan ook deed, want ik had het nodig. Voor literatuur en zo heb ik toch vrij veel moeten bijwerken, want ik was toen niet zo literatuur-minded en heb veel moeten lezen en studeren. Ik heb daar trouwens geen spijt van hoor. Ik heb niet het gevoel dat ik iets heb gemist.
GUIDO: Nee? Je hebt zo te horen toch niet echt geprofiteerd van je studentenjaren.
Van den Durpel: Waarschijnlijk niet. (haalt zijn schouders op) Maar je moet rekenen dat ik, toen ik de eerste keer was afgestudeerd, pas 19 jaar was. Zeer jong nog.
GUIDO: Tiens, hoe zit dat in mekaar op het conservatorium? Begin je daar niet op je achttiende?
Van den Durpel: Nee, ik was pas 16 toen ik de toelatingsexamens heb gedaan. Dus op mijn negentiende ben ik onmiddellijk beginnen les te geven, en tegelijkertijd ben ik ook aan de radio begonnen én beginnen te spelen bij Theater Arena. Toen was er dus zeker geen tijd meer om te boemelen. Maar na twee jaar werken vond ik toch dat ik beter nog iets zou bijstuderen, en dan ben ik teruggekeerd naar het conservatorium voor twee jaar Hoger Diploma. En dat combineerde ik uiteraard met werken.
GUIDO: Ben je in Gent dan helemaal nooit iets gaan drinken?
Van den Durpel: Ja, toch wel. De studenten van het conservatorium hadden in die tijd een stamcafé: 't Hoekske op het Sint-Baafsplein (de huidige taverne St.-Bavon - HDP). Maar bij mij beperkte dat cafébezoek zich tot iets gaan drinken als er een lesuur was weggevallen of als er een leraar ziek was. 's Middags vooral, eigenlijk nooit 's avonds. Een colaatje drinken, een sandwich eten...

Chris als eeuwige student

GUIDO: Was er een studentenvereniging op het conservatorium?
Van den Durpel: Nee, dat bestond niet.
GUIDO: Dan heb je waarschijnlijk wel wat research moeten verrichten om die eeuwige student te spelen in Chris & Co, veronderstel ik?
Van den Durpel: (lacht) Dat was inderdaad een totaal andere student dan ik ben geweest, ja. Ik heb me laten leiden door mijn scenarioschrijvers, die nog jong zijn en het studentenleven in Leuven blijkbaar zeer goed kennen. Die wisten perfect wat zich allemaal afspeelt op cantussen en zo.
GUIDO: Ik vond het in elk geval erg leuk. Is die eeuwige student een typetje dat in de nieuwe reeks Chris & Co nog zal terugkeren?
Van den Durpel: Nee, ik denk dat het een eenmalig typetje was. Zo heb ik er eigenlijk wel heel veel gemaakt: typetjes die in één sketch voorkomen en daarna niet meer. Dat zijn leuke dingen, maar geen blijvers. Je kunt er niet echt een reeks van maken. Dat voel je ook op het moment dat je aan het schrijven en het spelen bent. Als je wil dat het een blijver wordt, moet je het typetje al van in het begin veel dieper gaan uitbouwen en weten wat je ermee van plan bent. Nee, die eeuwige student was een eendagsvlieg.
GUIDO: Jammer.

(HDP)