Zeilster Evi Van Acker
Op zesjarige leeftijd kroop ze voor ’t eerst zelf aan het roer van een zeilboot en amper zes jaar later werd ze al tot de beste van ons continent gekroond. Ondertussen heeft ze al meer medailles in haar kast hangen, want ze werd daarna nog drie keer Europees kampioene, haalde ook verschillende gouden plakken op World Cup Events en vorig jaar mocht ze zich zelfs vicewereldkampioene noemen. Op de laatste Olympische Spelen eindigde ze achtste, maar alles wijst erop dat de 26-jarige Evi Van Acker uit Lochristi dit jaar in Londen het podium haalt. Hoe zij zich telkens weer opmaakt voor een gevecht met de golven? GUIDO ging een netje halen en viste Evi uit het water voor een gezellig gesprek.
"Ik ben nog maar één keer in paniek geraakt, toen plots een dikke mist kwam opzetten."
GUIDO: Hoe ziet een doorsnee dag eruit in de aanloop naar de Olympische Spelen?
Evi: Voor het ontbijt ga ik lopen, daarna volgt een fysieke training en na de lunch de zeiltraining. Recupereren doe ik op de fiets. Indien nodig plan ik na het avondeten nog een tweede training – roeien, zwemmen, krachttraining, coördinatie, blessurepreventie enzovoort – en voor ik in mijn bed kruip krijg ik nog een debriefing. ’t Zijn vrij drukke dagen. (lacht) De combinatie met mijn studie (Master in de bio-ingenieurswetenschappen - SVR) is niet evident. Hoe intensiever de trainingen en hoe vaker ik van huis ben, hoe moeilijker. Dankzij mijn topsportstatuut kan ik de examens wel spreiden, maar toch. Dit jaar heb ik dan ook voor het eerst een sabbatjaar genomen.
GUIDO: Je hebt ook al een diploma Bachelor in de Chemie op zak.
Evi: Klopt, dat heb ik in 2007 gehaald aan de Universiteit van Amsterdam. Ik heb een topsporterscontract bij Bloso en die sportadministratiedienst betaalt elke topsporter naar zijn of haar hoogste diploma. Gelukkig maar, want bij het zeilen valt geen prijzengeld te rapen.
GUIDO: Hoe vaak neem je deel aan wedstrijden?
Evi: Om de vier jaar zijn er de Olympische Spelen natuurlijk. Daarnaast is er elk jaar een Europees en een wereldkampioenschap en je hebt ook de zeven manches van de World Cup Series. Natuurlijk zijn er ook nog veel kleine wedstrijden, maar wij doen enkel mee aan de grote kleppers. Een wedstrijd duurt meestal zes dagen, waarbij we twee races per dag houden. Gemiddeld schrijven zo’n tachtig à honderd deelneemsters zich in en die proberen elk zo weinig mogelijk punten te verzamelen. Ben je eerste, dan krijg je één punt, de twintigste krijgt er twintig enzovoort. De laatste dag zeilen enkel de tien beste zeilsters mee en dan tellen de punten dubbel.
GUIDO: Gaat het er soms hevig aan toe?
Evi: Als het heel hard waait en er veel stroming staat, kan het wel eens spannend zijn, maar we hebben een zwemvest aan en er is meestal ook wel genoeg rescue op het water die je kan bijstaan in nood. Ik ben nog maar één keer echt in paniek geraakt, in China ter voorbereiding op de Olympische Spelen van 2008. Toen kwam er uit het niets een megadikke mist opzetten, waardoor je geen drie meter meer rondom je kon zien. Op zo’n moment raak je onmiddellijk gedesoriënteerd en dus ben ik beginnen te roepen naar mijn coach, die gelukkig heel dichtbij was. Met behulp van een gps zijn we uiteindelijk veilig terug de haven binnengevaren. Er zijn toen verschillende teams kilometers verderop aangespoeld op het strand. Ook bij stormweer gaat het er soms heftig aan toe. ’t Belangrijkste is niet te veel na te denken, maar gewoon gáán. ’t Is ook niet altijd slecht weer hoor, soms kan ik echt genieten van de natuur. In de Dominicaanse Republiek zag ik al eens een grote walvis en een reuzenschildpad, in Miami dolfijnen en zeekoeien en in Australië een witte haai.
GUIDO: Je werd, na Kim Clijsters, tweede bij de verkiezing Sportvrouw van het Jaar. Geeft zoiets je een lekker warm gevoel vanbinnen?
Evi: Mijn eerste gedacht was ‘alwéér tweede’. (lacht) Het was een jaar vol ‘tweede plekken’ en dat is natuurlijk niet slecht, maar eerste zijn is toch veel leuker. Desondanks ben ik de eerste zeilster die het zo ver schopt, dus daar ben ik wel heel trots op. Ik denk dat ik meer kans zou maken als de stemming pas werd afgesloten na het WK, waarop ik goed scoorde. En misschien speelt ook de ietwat lage populariteit van mijn sport mee, maar goed. Erkenning krijgen is leuk, maar geen doel op zich natuurlijk.
Foto: copyright Thom Touw
(SVR)