Band Of Skulls

 

 

Emma: Ik voel dat. De sfeer, de emotie van een zin. Hoe je het brengt, of een man of een vrouw het zou moeten zingen.

Matthew Hayward: Tekst en muziek zijn absoluut gelijkwaardig.

Emma: Bij beide. Hangt af van de sterkte van de muziek en de tekst. Soms is de strofe essentieel, een andere keer is de riff belangrijker.

Russell: Beide zijn even moeilijk. In ’Bruises’ is het refrein echt een vuistslag in je gezicht. We wisten dat het goed zat, de melodie. In de studio hebben we onderling notities op prulletjes papier verzameld over die song tot we eruit waren. Samenkomen, geen oplossing vinden, terug naar het papier en de knoppen, een klein eureka-momentje en dan alles in orde.

Emma: Het komt gewoon neer op de ander ervan overtuigen dat jouw idee het beste is. (lacht)

Russell: Eigenlijk wil je gewoon de studio uitwandelen en ‘Yaaay, ik heb een geniale song gemaakt!’ uitschreeuwen, Hollywood ending weet je wel. Dat gebeurt niet elke dag. Inspiratie is een vreemd iets. Je kan niet aan je tafeltje gaan zitten en zeggen: nu ga ik eens de beste song ooit schrijven. Meestal komt een goed idee ergens in het holst van de nacht en moet je ervoor opstaan. Wat ik niet erg vind.

Matthew: We hadden nog veel materiaal dat we in ons debuut niet hebben gebruikt. Dat was het startpunt. Songs uit 2009. Veel hebben het niet gehaald, maar een paar zijn er als volwassen songs uitgekomen. Ook nu hebben we veel materiaal over, dat we meenemen naar het startpunt van de derde plaat.

Matthew: Vinden we ook. En nu gaan we toch op tour voor de komende twee jaar en dan… (beginnen allemaal te lachen)

Russell: Hij heeft er zo’n zin in, ik zie het vuur in zijn ogen!

Matthew: ... kunnen we samen fantastische ervaringen en avonturen meemaken en op het eind terug thuiskomen bij de songs die op ons wachten. Dan zullen we ook meteen weten waarom die songs niet werkten voor deze plaat en wat we er wel of niet nog mee kunnen doen.

Russell: Je neemt die songs mee op tour. Tijdens een of andere soundcheck steken ze dan opeens de kop op.

Emma: Dan modderen we wat aan met een of andere riff die we nog in ons hoofd hebben zitten en ontstaat er iets moois. (grote glimlach)

Matthew: Touren is het meest intense wat ik ken. Meer dan een blik hebben wij niet nodig om te weten hoe het zit. Iedereen heeft eens een baaldag. Dat is helemaal oké. Dan laten we elkaar met rust en tot zij of hij klaar is om terug te komen.

Russell: Na een paar weken…

Matthew: Hey man, alles goed? Nog iets gedaan de laatste tijd? Oh juist, jij bent onze gitarist... so what you been doing?! (hilariteit)

Russell: We begrijpen elkaar. Dan zitten we al een uur of vijf in het busje en zegt Matt: "Weet je, op het moment dat jij in die song naar E mineur gaat, zou je dan niet je tempo vertragen?" En dan zeg ik: "Nee." (lacht)

 

 

Matthew: Nee. Ik ben vertrokken van muziek die ik graag hoorde en ben dat beginnen na te spelen als een waanzinnige, tot het lukte en ik het door had.

Russell: Ik was als een holenmens op mijn kamertje, geen muzikanten in de familie, noch bij vrienden. Ik ben letterlijk als een aapje op die gitaar beginnen te rammen. Ik speelde met mijn duimen.

Emma: Serieus? Zo schattig!

Russell: Ik was een regelrechte ramp. Matt bracht de redding.

Matthew: En toen ging het van energetische punk naar uitgespacete stoner tot héél vreemde experimentjes met elektronica. Tienerstuff. Nu weten we wat we willen. Alles komt op een natuurlijke manier.

Emma: You make your own fun en dat hebben we ook echt gedaan.

Matthew: Muziek was daar ons plezier. Toen hadden we een concertje per maand, maar organiseerden, repeteerden en leefden we wel naar die ene dag toe. Discussies over hoe we onze versterkers op het podium gingen plaatsen, hoe de show moet zijn, heel fijn eigenlijk. Toen zijn we ook onze eigen clubnights begonnen, waarop we telkens andere bands uitnodigden. Club Skull was en is nog steeds een begrip in Southampton.

Emma: Wij waren massa’s nieuwe songs aan het schrijven en er was eigenlijk een periode van bijna twee jaar waar er niet echt veel aan het gebeuren was voor ons als band. Het zelf doen was het logische gevolg. Het voeden en cultiveren van de buzz, al was het maar om niet gek te worden. Ik herinner me nog de eerste verjaardag van Club Skull, prachtig dat wij dat gedaan hebben.

Russell: En het was ons platform om elke maand te spelen en nieuwe songs uit te proberen. En ook dé manier om onze eigen stad ervan te overtuigen dat we de moeite waren. Toch wel heel belangrijk voor me. Als je je eigen stad al niet mee hebt, hoe zou je dan ooit geloofwaardig kunnen zijn? Geloof me, we hebben heel wat hipsters moeten bekeren. Song per song, flyer per flyer!

Emma: Je kan wel die ene pub gaan zoeken waar net jouw slag mensen zit, maar wij leken die gewoon echt niet te vinden.

Russell: Ik zoek die pub nog steeds! Maar Southampton overtuigen dat we de moeite waren, dat was iedere minuut, iedere inspanning waard. Wij zijn geen band die door een platenlabel is samengesteld. Wij hebben zelf onze weg gemaakt.

Matthew: Wij hebben geleerd hoe je samen muziek speelt, dat fake je niet.

Russell: Wij weten hoe hard we elkaar haten.

Emma: Broers en zussen, zoiets is het. Die verbintenis, die band.

 

 

Matthew: Ook avonden inlassen waarop niet wordt gedronken. We hebben geleerd hoe je een show speelt, eerder dan songs. We hebben veel geleerd door in het voorprogramma van grotere bands te spelen. Black Rebel Motorcycle Club speelt elke avond alsof hun leven ervan afhangt.

Matthew: Muse was straf. Dat was echt een stadionconcert, 70.000 man! Waanzin.

Emma: Negentien trailers met hun materiaal. En wij in ons busje...

Russell: Maar ons busje mag er ook zijn. Wij hebben een mooi busje! Het is net als overgaan van het zesde studiejaar naar het middelbaar. Opeens ben je weer de kleinste op de speelplaats en krijg je slaag op je eerste schooldag.

Matthew: Die trap naar dat podium: nooit zo bang geweest.

Emma: We moesten twee verdiepingen trappen op, leek het. We stonden alle drie te schudden en te beven.

Russell: Maar ze waren heel vriendelijk, kenden onze plaat goed, sloegen een babbeltje met mijn moeder... De meeste bands waar we naar opkijken, vallen goed mee als we ze ontmoeten. En ik hou er echt van als ze opbouwende kritiek te geven. Heel fijn.