Sioen: "Ik hoef geen gaten meer in de muur te slaan."
Frederik Sioen is een ander man. Sioen is dertig geworden, heeft rust gevonden en is daar blij om. Dat hoor je in zijn nieuwe album. Een dolblije, tevreden plaat vol seks, passie, black-outs en op tijd weglopen voor de flikken.
GUIDO: Je muziek is nogal ‘anders’ geworden.
Frederik: Cool hé. Ik heb alles in vraag gesteld. Na mijn parcours van drie platen en dan Calling up Soweto heb ik verschillende projecten gedaan: NTG, Theater aan Zee, een Motownproject, filmpjes en ook veel nummers geschreven. Plots heb je dan zestig songs die erg verscheiden zijn. Dan zat ik daar naar te luisteren op shuffle, en ondertussen maar denken en zoeken.
GUIDO: Volwassen worden?
Frederik: Mijn muziek is uiteraard persoonlijk getint. Als je dertig wordt, dat heeft er zeker mee te maken. Een relatie die ophoudt. Een hele tijd in Afrika geweest. Twee jaar vrijgezel zijn, geeft ook héél wat inspiratie. Woeste inspiratie. Ik ga graag de confrontatie aan met mezelf. Je gaat natuurlijk een paar keer goed op je bek, maar zo leer je veel. Je zwaktes op tafel leggen, wat wil ik niet, wat wil ik wel, waar voel ik me goed bij?
GUIDO: Even tijd voor jezelf?
Frederik: Ik wou er gewoon niet meteen een deadline opzetten. Ik voelde me bijna als een 18-jarige die nog niet weet wat hij wil studeren en eerst een jaar naar het buitenland trekt. De beslissing om naar het buitenland te gaan, is eigenlijk het belangrijkste keerpunt. Dan gebeurt er iets. Ik wou ook input, mensen die me vragen stelden over mijn muziek. Een tekst is duidelijker, het staat er. In Zweden heb ik op zes dagen acht mensen ontmoet die elk op hun manier met mijn muziek omgingen. Daar was ik niet altijd even gelukkig mee. Maar met Peter Kvint voelde ik dat het goed zat. "Hallo, ik ben Sioen, dit zijn mijn platen en mijn nieuwe demo’s, wat vinden jullie ervan?"
GUIDO: Waar kwam je uit?
Frederik: Muziek waar piano niet meer de hoofdkleur is. Ik wil niet alles volspelen, het gaat echt over de song en over de muziek op dat moment. Het moest positief klinken.
GUIDO: De hele plaat klinkt enthousiast en blij. Is Sioen gelukkiger?
Frederik: Ik heb een soort rust gevonden. Ik weet ondertussen waar ik niet goed in ben. Ik weet dat ik nog altijd een beetje een kleine etter ben, maar daar leer ik mee leven. (lacht) Ik ken mezelf beter. Toen ik vroeger een stamp kreeg, ging ik uit de weg. Nu ga ik er veel gelatener mee om. Ik was onlangs nog op een m’as-tu-vu-feestje. Ik voelde me daar alleen. Die mensen zitten nog altijd in dezelfde flash waar ze al tien jaar in leven, poseke aannemen. Be real, gasten! Ik ben dan maar weggegaan. Als ik nu boel heb met mijn lief, dan lossen we dat op door erover te praten. Ik hoef geen gaten meer in de muur te slaan zoals vroeger. Maar als muzikant moet je wel een keikop zijn.
GUIDO: Ben je inmiddels een echte frontman?
Frederik: Absoluut. De hoes is Sioen. Ik. Vroeger was het allemaal net iets waziger. De plaat is een exponent van waar en hoe ik nu in het leven sta. Binnen tien jaar ben ik misschien mega aan de drugs en depressief maar momenteel gaat het echt goed! (lacht) Levenslust, plezier, humor... Veel van de vroegere tristesse heeft de selectie dit keer echt niet gehaald.
GUIDO: Breng je het ook live op een nieuwe manier?
Frederik: Ik sta recht, ik sta vooraan, ik speel elektrische gitaar. En af en toe ga ik nog eens schuilen bij mijn lieve vriend de piano, die dus ook mijn grootste vijand bleek. Ik zit niet meer vast. Ik kan woorden uitbeelden met mijn handen, mensen vastnemen.
GUIDO: Durven ook?
Frederik: Je kan de drang voelen om iets te doen, maar het ook niet doen. Lef en vastberadenheid moet je wel hebben als frontman, anders blijf je toch weer aan je piano zitten. Na het eerste en toen enige concert van Calling up Soweto kwam vlug de vraag waarom ik daar geen plaat rond maakte en meer ging optreden. Ik belde mijn moeder daarover en vertelde haar dat dit geld kon gaan kosten en ik misschien zelfs mijn huis zou moeten verkopen en terug bij haar zou moeten gaan wonen. Het enige wat zij daarop zei was: "Ik heb je optreden toch gezien? Dat was fantastisch, je moet zeker die plaat maken!" Haar heb ik dus zeker altijd mee. Je hart volgen is nog belangrijker dan lef zelf.
GUIDO: Blijft Afrika aan je trekken?
Frederik:Ik ben daar acht keer geweest en heb er nog wel contacten, maar het ligt ook wel achter me. Hier is het paradijs, niet daar. Het is hier koud en het regent en dat is meestal het enige waar we echt over zouden kunnen klagen. Hier kan je op straat komen om zeven uur ’s avonds, daar dus niet. Anderzijds: in Afrika praten de mensen nog met elkaar. Als ik in Gent tegen iemand zeg: "Mooie paraplu mevrouw", bekijken ze me raar.
(LAD)
Foto: Giovanni Plozner