Dr. Jos over tennis

"Ik heb een verrassing voor je," meldt Dr. Jos wanneer we naar zijn werkkamer lopen. Hij glundert van de binnenpret en gooit met een theatraal gebaar de deur open: "Maak kennis met… Leander!" Midden in de kamer staat een spierwit geraamte ons aan te grijnzen.
"Wat denk je ervan?" lacht de arts terwijl hij het opengezakte kaaksbeen van het skelet weer dichtklapt. "Leander stond op mijn kot toen ik nog student geneeskunde was." Ideaal didactisch materiaal inderdaad, want vandaag gaat de arts ons op oordeelkundige wijs onderhouden over de lichamelijke gevolgen van een partijtje tennis.

 

GUIDO: (bewondert het opgezette skelet) Dag Leander! Een ongebruikelijke naam, dokter. Hoe bent u daar opgekomen??

Dr. Jos: Leander was een grootoom van mij. Ik had net dit skelet gekocht, toen mijn tante Madeleine meldde dat dat eigenlijk weggesmeten geld was. De concessie op het graf van nonkel Leander was namelijk net verlopen, en wat haar betreft had ik evengoed zijn opgegraven botten kunnen gebruiken… (buldert van het lachen)

GUIDO: Euh… goed. Dokter, in het kader van de toenemende populariteit van de tennissport, niet in het minst dankzij de prestaties van onze Belgische meisjes, wou u een paar dingen kwijt aan onze lezers.

Dr. Jos: Nou en of. Je weet dat ik naast arts ook een soort 'trendwatcher' ben. Telkens als een trend de vorm van een hype aanneemt en een gevaar begint te betekenen voor de volksgezondheid, trek ik aan de alarmbel. En wat tennis betreft, zitten we dik in het rood. Sinds Clijsters en Henin een soort halfgodinnen zijn geworden, wil iederéén plots een balletje slaan, zonder stil te staan bij de impact die dat heeft op hun lichaam.

GUIDO: Aha, u gaat ons wellicht alles vertellen over de tenniselleboog!

Dr. Jos: Onder andere, onder andere… Daarom heb ik er ook Leander bijgehaald, zo kan ik je eens kristalhelder demonstreren waar het zo allemaal misloopt. Kijk, tennis is een typische start-en-stopsport. Plots aanzetten, heel kort een grote inspanning leveren, en weer stoppen. Honderden keren in één match. Het probleem daarbij is dat je heel specifieke problemen gaat krijgen, niet alleen acuut, maar jammer genoeg ook chronisch. En chronische gezondheidsproblemen, daar raak je ofwel nooit meer vanaf, ofwel is de genezing al van even lange duur als het probleem zelf.

GUIDO: Dat klinkt weer veelbelovend. Beginnen we bij de elleboog?

Dr. Jos: Waarom niet? (de arts schuift een telescopische aanwijsstok open) De tenniselleboog, ofte laterale epicondylitis. (wijst de elleboog van het skelet aan) Door overgebruik van de strekspieren van de arm gaan hier de pezen ontsteken. Een exclusieve tennissersziekte, en verduiveld chronisch: je blijft ermee zitten. Extra gevaarlijk voor een tenniselleboog zijn de backhands!

GUIDO: Omdat je de strekspieren daarbij nog meer gebruikt…

Dr. Jos: Correct. Hier Van Caesbroeck, je weet het blijkbaar toch zo goed. (geeft me de aanwijsstok) Stel je eens voor dat nonkel Leander een toptennisser was geweest. Waar zou hij nog allemaal chronische problemen hebben gehad?

GUIDO: (twijfelt) Euh… aan z'n schouders?

Dr. Jos: Zéér goed, jongeman! Ik zie dat je bezoekjes aan mij hun vruchten afwerpen! Hét chronische schouderprobleem bij tennissers heet rotator cuff, wanneer het deltoïdeus-ligament in de schouder scheurt. Komt nooit meer goed, alle cortisone-inspuitingen ten spijt. Een tennisschouder dus. Nog!

GUIDO: (tikt met de stok tegen Leanders vingers) De handen?

Dr. Jos: Voorzichtig, zo'n geraamte is veel geld waard! Maar goed, klopt alweer. Polsproblemen, handpalmproblemen, want zo'n tennisracket is een fameuze hefboom die nogal wat torsie van de hand veroorzaakt. Next!

GUIDO: Het been?

Dr. Jos: Nou nee, het tennisbeen is eerder een acuut probleem. Op de knie na dan. Tennissers krijgen zelden problemen met hun kruisbanden, maar des te meer aan de knieschijf. Dat zijn ook chronische peesontstekingen. (wrijft in zijn handen) Mooi zo, we hebben de tenniselleboog, -schouder, -pols, -hand en -knie gehad. En het houdt niet op. Geef hier, dat speelgoed. (neemt de aanwijsstok weer over) De rug natuurlijk! Een tennisrug: lumbago die in de rug schiet bij het overstrekken tijdens de service. En de tennisvoet: ontstekingen van de achillespees, ontstekingen van het voetgewelf… Het zijn allemaal rechtstreekse gevolgen van de steeds herhaalde, korte, nijdige inspanningen die tennissers doen.

GUIDO: Indrukwekkend! En de acute problemen?

Dr. Jos: Herinner je je dat incident op Wimbledon met dat arme duifje? Een speler slaat op en de tennisbal mept in een wolk van pluimpjes een duif uit de lucht. Morsdood natuurlijk, want zo'n bal vliegt bij de opslag bijna 200 per uur. Nu goed, dat was een onwaarschijnlijk ongeluk, maar stel je eens voor dat je zo'n opslag in je kruis krijgt? (wijst glimlachend naar het bekken van Leander) Van 'tennisballen' gesproken! Of in je oog? Ik heb nog geen enkele tennisser een veiligheidsbril zien dragen, en toch blijft men maar "op het lichaam spelen". Gevaarlijk hoor! Elk jaar weer verliezen mensen een oog bij het tennissen.

GUIDO: Pijnlijk! Nog meer acuut tennisgevaar?

Dr. Jos: Naast de tennisbal en het tennisoog is er nog de tennisteen. Door dat start-en-stopgedrag krijgt vooral de grote teen een enorm gewicht te verwerken. Dan krijg je een bloeding onder de nagel van de grote teen. Pijnlijk, mijn vriend! Er moet dan doorheen de nagel worden geboord om dat bloed er vanonder te peuteren. Geen pretje, en mooi is het ook al niet. Kim Clijsters in sandaaltjes, nee bedankt! Bokkenpoten ja! (lacht)

GUIDO: En dan was er nog het acute tennisbeen, dacht ik?

Dr. Jos: (knikt en wijst de binnenkant van het kuitbeen aan) Zowat de pijnlijkste sportblessure die er is: een spierscheur langs de binnenkant van de kuit. Mensen die het kunnen weten zeggen dat het voelt alsof er van dichtbij een lading hagel in wordt geschoten.

GUIDO: Hola!

Dr. Jos: Inderdaad. En onthoud één ding goed: al wat ik heb verteld, geldt voor squash in 't kwadraat! Squash is gelijkaardig aan tennis, maar dan nog véél erger. Meer dan de helft van de racketsport-blessures komt van squash, terwijl tennis en badminton samen de rest voor hun rekening nemen. En je mag eens raden waartoe de meeste studenten zich laten verleiden?

GUIDO: Een avondlijk potje squash na een dag les en studie?

Dr. Jos: Yep. Onverantwoord eigenlijk. Al is een potje tennis in de namiddagzon al evenzeer af te raden. Wie gaat er nu drie uur in de volle zon op een bal staan meppen? Stel dat je speelt als 't 27°C is, dan verlies je 1 liter water per uur. En voor alle duidelijkheid: (neemt mijn dictafoon en articuleert klaar en duidelijk) dat is niet hetzelfde als 1 kilogram afslanken, beste lezeressen! Nee, tennissen in de zon, da's heel ongezond. De lichaamstemperatuur kan bij zo'n match oplopen tot 40°C, da's heel hoge koorts. Ik snap die tennissers toch niet goed hoor. Bij het minste spatje regen in Engeland wordt het terrein afgedekt en vlucht iedereen nichterig naar de kleedkamers, maar midden in de Australische zomer wordt keihard voortgespeeld onder een moordende zon. (schudt zijn hoofd) Leander jongen, de mens, ge kunt daar niet aan uit!

 

 

(RVC)