Haalt Evelien haar motorrijbewijs? Dagboek van een easy rider

 

 

 

Om de zoveel tijd bevliegt het mij: de onweerstaanbare drang om even buiten de lijntjes te kleuren. Ik hou niet zo van voorspelbaarheid en af toe probeer ik even te ontsnappen aan de regelmaat, met een intuïtieve beslissing die zich niet laat dwingen door enige logica of gezond verstand. Het was weer even geleden, dus toen onlangs de vraag viel of een motorrijbewijs halen niets voor mij zou zijn, antwoordde ik voor ik het goed en wel besefte: "Waarom niet?"

 

En zo is het allemaal begonnen… Een fervente motorfan ben ik niet, kennis ter zake gaat volledig aan mij voorbij en op een zwoele zomerdag kreeg ik nog nooit de ingeving om van top tot teen in een leren pakje de baan op te trekken. Toch heeft het zijn voordelen. Doorgewinterde motorrijders zweren bij hun zonnige ritjes en stiekem kijk ik wel eens jaloers naar deze snelle tweewielers, die met alle gemak tussen de auto’s in de file zoeven. Daarnaast blijkt 2012 ook het jaar van het motorrijbewijs te zijn, vooral voor jongeren. Vanaf 2013 wordt alles wat moeilijker, een reden te meer dus om eraan te beginnen. Als ik ooit een motorrijbewijs wil, dan is nu het beste moment. Een voor de hand liggende beslissing is het dus niet, maar wie weet word ik wel helemaal fan. En het is best wel stoer. En onverwacht. En het kan. En daarom beginnen we aan het avontuur: omdat het kan.

 

 

Na regen komt zonneschijn, en na de euforie van een nieuw idee komt steeds de praktische ontnuchtering. Hier viel de eerste zware klap bij het beseffen dat het motorrijbewijs een apart theorie-examen vereist. Ach, het is me gelukt voor de auto, dus dat zou vlot moeten gaan. Enkele euro’s armer en een prachtig theorieboek later begin ik met volle moed en veel vertrouwen meteen aan enkele willekeurige oefenvragen. Slechts seconden later besef ik dat dit fluitje van een cent wel eens dik zou kunnen tegenvallen. Niet alleen staat het boek vol met de nodige en voorspelbare motorinformatie, maar plots blijkt ook dat mijn parate kennis over het verkeer vijf jaar na het rijexamen op sommige vlakken een beetje wazig is geworden. Licht beschaamd haal ik mijn twijfelachtige studietechnieken boven en begin ik aan een kleine race tegen de klok om de nodige informatie tijdig te verwerken. Als onverbeterlijke uitsteller wacht ik tot de laatste dag om het examen af te leggen, en druk ik met een bang hartje op de verbeterknop. Op het eerste gezicht zie ik nergens staan dat ik geslaagd ben, maar dan ontdek ik met bonkend hart dat ik het maximum aantal fouten niet heb overschreden. Droge melding, geen felicitaties. Tip aan het examencentrum: er mag best een ballonnetje bij.

 

 

Sinds mijn succesvol theorie-examen ben ik meteen ook een herboren autochauffeur. Geen twijfels meer bij zeldzame verkeersborden, perfect op de hoogte van voorrangs- en andere regels, en zelfs bandenexpert. Volgens mijn passagiers ben ik een wandelend verkeersreglement en geef ik non-stop commentaar op alle bestuurders die mijn theoretisch onderlegd pad kruisen. Als je weet dat ik bij wijze van studiemisvorming al een redelijk ontwikkeld schooljufkantje heb, kan je waarschijnlijk wel raden dat ze tegenwoordig al eens liever te voet gaan. Aan mijn verbeterde rijstijl zal het alleszins niet liggen.

 

 

De eerste motorrijles komt dichterbij, en mijn grote mond ruimt plaats voor mijn klein hartje. Zes uur rijles moet ik minimum volgen, acht als ik meteen examen wil doen. Ik besluit dat het vooruit mag gaan, en ga voor de acht uur met aansluitend examen. Aan de telefoon werd me verteld dat enige ervaring met paardrijden een grote hulp is om het beheersen van de motor onder de knie te krijgen. Ik bedenk dat één motor de kracht van enkele tientallen paarden heeft, maar probeer mezelf te sussen met de gedachte aan mijn vele ritjes in het bos. Geruststellend is dat de les op een oefenterrein plaatsvindt en dat we op het einde heel misschien even de baan op gaan, enkel als ik er klaar voor ben. Ik zal er maar niet op rekenen.

 

 

Toegegeven, ik ben een beetje een held-op-sokkentypetje, dat alles aandurft, tot het effectief zover is. Aangekomen op het oefenterrein krijg ik eerst een blinkende helm en fancy rijschooljasje toegeschoven, en trek ik mijn stoere handschoenen en supervrouwelijke bottinen aan. Dan begint de technische uitleg, die ondanks mijn succesvol theorie-examen toch nog enkele geheimen heeft voor mij. Met de geruststelling dat we dit elke les zullen herhalen, neemt de instructeur me mee naar buiten, waar mijn rijwiel blinkend en bruisend van de paardenkracht op mij staat te wachten. Bij de eerste poging tot verplaatsing is het al even slikken: dit ding weegt merkbaar zes keer zoveel als ik! Het op- en afstappen lukt zonder al te veel problemen, en voor ik het weet rij ik grove cirkels over het betonnen terrein. Lang is me dit gevoel van overwinning niet gegund, want al snel moeten er scherpe bochten worden gemaakt. De moed zinkt even in mijn sexy boots, maar na veel gilletjes, geruststellende woorden en lichte paniek begrijp ik dan toch dat de motor niet op mij zal vallen als ik doe wat er wordt gezegd. De timing voor het examen is strak, en de instructeur heeft er in tegenstelling tot mij álle vertrouwen in, dus voor ik het goed en wel besef, beginnen we aan de manoeuvres op examenniveau. Na enkele moeizame pogingen lukt dit best goed, en na een tijdje krijg ik de draai te pakken en kan ik zelfs een foutloos parcours afleggen. Na de manoeuvres mag ik even afstappen, en met trillende knietjes van de inspanning begin ik, opgelucht door het succes en het goede verloop van de les, mijn helm los te maken. Al snel besef ik dat het nog niet voorbij is, want de instructeur begint hard te lachen en wijst me erop dat ik nog moet leren gas geven, schakelen, en liefst nog een stukje de baan op moet. Dat mijn blik boekdelen spreekt, hoor ik wel vaker, maar de uitdrukking moet deze keer wel erg duidelijk geweest zijn, want hij stelt me meteen gerust: ik ben een natuurtalent. Ik mag niet opgeven, en ik moet meer vertrouwen hebben in mijn eigen kunnen. Geflatteerd door zijn aanmoediging en complimenten kruip ik achter op de motor om eerst even te ervaren hoe het voelt om gas te geven. Best een leuk gevoel, om ‘door de lucht te vliegen’, en normaal zou ik daar plezier aan beleven, maar nu was mijn eerste gedachte: no way. No way dat ik dat kan, met die zware motor onder mij. En toen dacht ik terug aan mijn autorijlessen. Aan de instructeur die in paniek riep dat ik meer gas moest geven op de autosnelweg, en ik die 50 km/u al veel te snel vond. De gedachte aan mijn moeizame autorijlessen helpt me erdoor, en enkele seconden later zit ik vlijtig gas te geven en te remmen aan de aangeduide kegels. Even later komt daar het schakelen bij, en na tientallen rondjes op het terrein besluit hij dat ik er klaar voor ben. Voor ik het goed en wel besef, rijdt hij de baan op en moet ik volgen. Als ik er eenmaal aan gewend ben dat ik achter iemand moet rijden en constant moet kijken wat hij doet om te kunnen volgen, besef ik dat het rijden op zich vanzelf gaat, en dat het best leuk is. Na enkele minuten en een blokje rond vind ik het zelfs spijtig dat het oefenterrein in zicht is, en als ik van de motor stap, kan ik heel oprecht bevestigen dat mijn instructeur gelijk had: ik vind het leuk! En het is me gelukt!

Ik kijk dan ook al uit naar de volgende les, al zal die waarschijnlijk weer beginnen met een klein hartje en trillende knietjes. Alle begin is moeilijk.

 

Hoe mijn avontuur afloopt, krijg je te lezen op www.guido.be. Ik heb er alvast alle vertrouwen in dat ik deze zomer wel eens een bijzonder ritje zal maken, en mijn mening over motorrijden heb ik fel bijgesteld.

 

(ED)