’t Hof van Commerce

 

Serge Buyse: De nieuwe songs doen het goed. De jonge garde komt ook echt voor die nieuwe songs, een teken dat we goed zitten.

Flip Kowlier: Op ‘Baes’ krijgen we veel goeie commentaar.

Flip: Op Werchter ga ik dat zeker doen. Mijn vrouw is een grote Jack White-fan en er zijn nog wel wat groepen die ik wil checken.

Serge: De dag waarop we zelf spelen is er weinig dat me echt boeit.

Serge: Vroeger wel, nu niet meer. Ik ben in 2000 nog eens naar Pukkelpop geweest, te veel volk voor mij.

Flip: We zijn te veel verwend, te veel gewend. Eens je de gemakken kent van zelf op een festival te spelen, is er echt wel een groot verschil. Gewoon al dat je op je gemak op een stoel kan zitten waar het droog is, je naar een deftig toilet kan, je iets redelijk lekkers kan eten.

Serge: En dan heb je nog een eigen loge in het artiestendorp.

Flip: Dat is niet meer aan mij besteed.

Serge: Ik ging altijd naar Pukkelpop. Alleen Pukkelpop eigenlijk. Torhout heb ik ook eens gedaan, maar dat was maar twintig minuten van waar ik woonde, dus dat telt niet.

Flip: Torhout was ook mijn eerste festival, met The Cure.

Serge: Mocht ik nu naar een festival gaan, neem ik de mobilhome. Met een tentje zou het de hele tijd zijn van: ja, inderdaad, ik ben Serge van ’t Hof, nee, we spelen niet, ja, ik ga nu vlug weg naar een band die ik echt wil zien... Als we samen zouden gaan, dan hebben we het zeker aan onze rekker. Flip sowieso! Ik zie bands liefst in een club, want op een festival is het geluid altijd minder goed. Motorpsycho op Pukkelpop 2000, dat was goed. Supergeluid ook. Nog nooit in mijn leven zo’n geluidskwaliteit gehoord in een tent. Meestal is het nogal braderie-achtig. Je staat op die plankjes, het is klaarlichte dag, iedereen loopt rond...

Flip: Makkelijker, denk ik. Op festivals zijn de mensen er ongelooflijk klaar voor. Als de drummer drie keer zijn baspedaal aanslaat, gaat de menigte al uit de bol. Heerlijk.

Serge: Ze hebben lang op alles gewacht: op de groep en op het festival. Want daar staat wat volk voor zo’n podium hé. Niet dat ze speciaal voor ons komen, drievierden staat daar en blijft daar het hele festival staan, de diehards met hun plastieken zeil. Maar ze doen wel allemaal mee.

Flip: Als je midden in een nummer even stopt en het publiek zingt voort, tot het pijn doet aan je oren van het volume, dat doet wel wat met je.

Serge: Het hoofdpodium van Werchter is op zich indrukwekkend. Wauw! We staan hier!

Flip: De eerste keer op dat grote podium was ik na twee nummers doodop. Ik was gewoon van de hele tijd heen en weer te lopen tijdens een show, maar dat podium is gigantisch (lacht), ik was compleet buiten adem.

Flip: Er zou alvast niemand moeten komen die ik niet ken. (grijnst)

Serge: ’s Nachts zeker op hotel. En geen 40.000 man. Ik zou het recht hebben om mensen tijdens het optreden van het terrein te zetten. De locatie en de backstage van de Lokerse Feesten zijn wel tof. Het eten is daar ook lekker.

Flip: Ik verbaas me er iedere keer weer over wat voor een sterk programma die kunnen brengen, en grote groepen.

Serge: Pink! Wat je er ook van denkt, dat is wel een klepper.

Flip: Vorig jaar heb ik daar Erykah Badu gezien. Ervoor kwam Selah Sue. Na haar optreden ging ik even backstage. Selah Sue kwam net van het podium en iedereen moest stoppen. Niemand mocht er nog door. Ik dacht: wat scheelt er met die? Achttien jaar en al zoveel praats! Achteraf hoorde ik dat het eigenlijk de mensen van de security zijn die dat voor iedere artiest doen. Ze nemen hun job blijkbaar heel ernstig. (lacht)

Serge: Gedreven.

Flip: Ik was al klaar om Selah Sue te veroordelen.

Flip: Ik heb wel graag dat ze de hits spelen. Ik hoor graag dingen die ik ken. En goeie klank.

Serge: En zorgen dat je niet wordt samengeperst.

Flip: Queens of The Stone Age in Lotto Arena, verschrikkelijk geluid. Dan haak ik meteen af.

Serge: Een show is goed als je in jezelf zegt: ja, jaa, jaaa, jaaaaahh! (enthousiast) Sommige doen dat uiterlijk, ik doe dat in mezelf. Ik heb The Beastie Boys nog gezien ten tijde van Ill Communication, twee keer kort na elkaar. De eerste keer was machtig, en twee maanden later in Deinze was het echt slecht. Het hangt van veel af. Zijn ze moe, is er ondertussen een hit, hoelang is de tour al bezig?

Flip: Er zijn natuurlijk raakpunten en we vinden ze heel goed. Ook zij maken atypische, niet per se stoere hiphop.

Serge: 4T4 vertelde me dat hij The Beastie Boys had gezien in de Melkweg in Amsterdam. Ze deden hem aan ’t Hof denken. ‘Gewoon’ op het podium staan zonder de man af te hangen, plezier hebben en konkelfoezen onder elkaar. Beetje slenteren op het podium in je gewone kleren. Ik vind dat geestig, jezelf zijn.

Flip: Ik denk dat we het allemaal serieuzer nemen.

Serge: Ik trek het me hard aan als een show niet goed was. Ik wil dan altijd revanche nemen het optreden erna. Waarschijnlijk duurt het nog een optreden langer, maar goed. Ik wil de fans waar geven voor hun geld.

Serge: David Bowie liep eens rond in de backstage van Beach Rock en hij knikte goeiedag naar me. Dat doet toch wel iets. En toen we naar huis vertrokken na onze show op Werchter. Ik stap in mijn auto en wil van de parking rijden. "Halt!" "Ja, wuk ist?" "Je mag niet weg, Metallica moet passeren." Vijfentwintig minuten later passeren er vier Mercedessen, drie zwarte een één zilveren. Daarna mochten we verder kenjet! Toen was ik niet starstruck, het was meer van godverdomse dikke nekken, kust mijn kloten. Elk in een aparte Mercedes, waarschijnlijk omdat ‘t zulke goeie maten zijn! En voor Axl Rose hadden ze een geheime gang gebouwd om hem ongezien binnen te loodsen. De clou van de zaak was dat er zelfs een andere, nog veel geheimere gang was, waar hij dan echt langs binnenkwam. Zulke dingen, daar kan ik toch niet goed bij.

Flip: Ik heb Brad Pitt eens gezien. Hij kwam buiten via de draaideur van een hotel. Ik heb het maar het moment daarna beseft. Ik dacht: hey, die ken ik, en ik knikte. Hij knikte vriendelijk terug.