Bissers en trissers: de verzinselen van de eeuwige student

"En wat doet Alexander nu?" vraagt tante Gerda tijdens het jaarlijkse mosselfestijn in de Vijverstraat. Moeder antwoordt dan zeer inventief dat haar zoon intussen aan zijn specialisatiejaar is begonnen. Maar hoe de richting precies heet, is ze even vergeten. Ook Alexander is het de laatste jaren een beetje ontgaan: wat had hij zijn ouders ook alweer wijsgemaakt? Internationale betrekkingen? Zoiets, ja. Het leven van professionele bissers - of trissers, zo u wil - kan zwaar zijn
.

 

"In Leuven kan je altijd wel ergens tot een stuk in de nacht blijven hangen."

 

"Lach maar, de hele tijd dingen moeten verzinnen kan echt vermoeiend zijn," zegt Alexander V. (25). Omdat hij er toch niet gerust op is (zijn ouders lezen misschien ook Guido of wat? Nou!) wil Alexander zijn achternaam niet kwijt. "Ik wil graag nog een paar jaar kunnen studeren, en als mijn ouders dit te weten komen, zie ik daar weinig kans toe." Studeren, Alexander? Vergis je je niet van woord? Alexander: "Ik bedoel echt studeren. Mijn huidige leven kan ik geen jaren meer volhouden. Jammer genoeg. Ooit zal ik toch wel eens de boeken moeten induiken. Maar wanneer precies weet ik nog niet." Alexander heeft blijkbaar geen haast, zijn plannetje werkt immers al jaren. En met jaren bedoelen we echt wel jaaaaren. "Ik ben politieke en sociale wetenschappen begonnen in Leuven. Toen ik het eerste jaar biste, zeiden mijn ouders daar niet veel van. Een eerste jaar is altijd moeilijk. Maar tijdens mijn bisjaar verloor ik stilaan de moed en begon ik zwaar uit te gaan. Eigenlijk was ik daarvoor best een kalme kerel, het is op mijn tweede kot dat mijn uitgaansleven pas goed is begonnen." Met de politieke en sociale materie vlotte het allicht iets minder? "Juist ja. In het begin probeer je je achterstand nog wat in te halen door notities te kopiëren, maar dat hield al vrij snel op. Na een tijdje kon het mij eigenlijk niet zoveel meer schelen. Ook al omdat ze er thuis niet veel van merkten. Ze vroegen nauwelijks iets." Alexander kent de Leuvense cafés dan ook op zijn duim. "Leuven is nu eenmaal dé studentenstad bij uitstek. Je kan elke avond wel ergens tot een stuk in de nacht blijven plakken. En eenmaal je vertrokken bent, geraak je er nog moeilijk uit."

 

"Door mijn studies te verwaarlozen kan ik toch goed koken, welke jonge gast kan dat zeggen?"

 

Goed, pinten pakken en studentinnen versieren is zeer ok, maar ooit moet het toch eens gaan vervelen, beste Alexander? Wat doet een mens de godganse dag? "Dat vervelen begint nu zo stilletjes aan wel te komen. (lacht) Het is vooral onnozel omdat ik als een van de weinigen overblijf." Met weinigen bedoelt Alexander de varkens die samen met hem Leuven op stelten zetten. "De meerderheid van die bende is nu toch wel aan de licenties bezig. Dat begint te storen. Maar één voordeel heb ik wel: doordat ik veel op kot zit, heb ik wel goed leren koken, welke jonge gast kan dat zeggen?" Bravo Alexander! En de hardwerkende, maar o zo naïeve ouders laten je je gang gaan? Elke week krijgt meneer zijn proper ondergoed mee naar zijn zeer exclusieve kamer? En daarbovenop nog een aardige duit? "Ho maar, ik ga ondertussen wel werken, hoor. Ik help in een fietsenwinkel. Anders kan ik mijn huidige levensstijl niet bekostigen. Ik ga toch nog regelmatig uit, en dat kost geld." Arme jongen, zo hard werken om te kunnen overleven. De tranen springen ons spontaan in de ogen. Maar nu weer even zakelijk: zijn je ouders blind? "Mijn moeder weet dat ik niet meer studeer, mijn vader niet. Ik denk ook niet dat het mijn beste dag zou zijn, mocht hij het ontdekken. Vooral op familiefeestjes is het lastig. Mijn jongere nicht studeert nu ook in Leuven en onvermijdelijk gaat het dan over de studies. Vooral haar moeder, mijn tante dus, is daarin geïnteresseerd. Ik ben dan zogezegd de voorbeeldneef! Mijn moeder schuifelt dan altijd zeer ongemakkelijk op haar stoel als het over de studies gaat. Op het laatste familie-etentje wist ze zelfs niet eens wat ik studeerde, volgens mij vergat ze het gewoon uit nervositeit. Bang dat ze door de mand zou vallen." Beste vriend, hoe zie je de toekomst nu? "Ik ben van plan dit jaar werk te zoeken, en als me dat bevalt, zal ik thuis maar eens open kaart spelen. Ik zal het als kerstcadeau voor mijn vader houden. Alhoewel, hij houdt niet echt van verrassingen." Enige minuten geleden sprak Alexander nog van studeren… ach, laat maar. Laten we ook gewoon naïef wezen en hem geloven.

 

"Ik heb tenminste van het leven geprofiteerd, dit nemen ze mij niet meer af."

 

En toch kan het nog goed komen met de ‘profiteurs’ onder ons. Zoals met Esther Piot (24). Na haar humaniora heeft ze ongeveer alle party’s afgeschuimd die Antwerpen telt en meestal begon haar dag dan ook pas na de middag. Esther: "Ik ben nogal streng opgevoed en na mijn middelbaar mocht ik direct op kot. Ik zag dat natuurlijk helemaal zitten." Daar twijfelen we niet aan, maar ga verder. "Van studeren kwam echter niet al te veel in huis. Ik heb twee jaar psychologie gevolgd. Twee buisjaren dus. Thuis zagen ze dat ik er mijn voeten aan veegde, met als gevolg dat ik niet meer aan een nieuw jaar mocht beginnen, zelfs geen andere opleiding. Dat vond ik natuurlijk zo onrechtvaardig, in mijn ogen gunden mijn ouders mij niks." Maar nu je ouder en wijzer bent, geef je mammie en pappie natuurlijk gelijk. Iets à la ‘had ik maar beter geluisterd’? "Zeg, een non ben ik nu ook weer niet. Ik heb zeker geen spijt van mijn feestjaren, hoor. O nee, ik had toen pas voor het eerst het gevoel dat ik leefde. En dat nemen ze mij niet meer af. Trouwens, na die zotte jaren ben ik gaan werken, en dat viel mee. Maar na een tijdje wilde ik toch meer. Ik heb me vorig jaar ingeschreven voor assistent psychologie. En voilà, ik was geslaagd in eerste zittijd. Een echte ramp is het dus niet geworden. Ik heb tenminste van het leven geprofiteerd, en daar heb ik geen seconde spijt van gehad. En thuis zijn ze intussen ook al gekalmeerd. (lacht) No problem dus."

 

"De zogezegde eeuwige studenten moeten het toch maar flikken hé?"

 

Wel, wel. Het leven kan mooi zijn. Geef ons nog een glas champagne! Maar verder nu over de studies. Een deel van de studentenmassa interesseert zich oprecht voor dierkunde, economie of godsdienstwetenschappen. Hoe meer cursussen, hoe liever. En in de familie worden zij natuurlijk als bollebozen beschouwd. Weg met die illusie. Die eeuwige studenten durven gewoon niet gaan werken. Veilig op het kot blijven en braaf de knusse lessen volgen. Want dat zijn ze intussen toch gewoon: alleen maar studeren en voor de rest geen zorgen. Is het niet, Lies Mattys (27)? "Ik zou het zo niet uitdrukken. Tenslotte moeten de zogezegde eeuwige studenten het toch ook maar flikken hé? Een diploma behaal je niet zomaar. Je moet er wel iets voor doen. Al moet ik toegeven dat het bij mij vrij vlot gaat. Chance zeker?" Prijs je gelukkig, beste Lies. Alle deuren gaan binnenkort voor je open. "Maar ik studeer gewoon graag. Ik vind ook zoveel dingen boeiend, ik wil niet kiezen. En zolang ik de kans krijg en zin heb, blijf ik studeren."

 

"Als je gaat werken, wordt je leven toch een pak hectischer."

 

"En het klopt inderdaad dat het studentenleven me intussen zeer vertrouwd is," gaat Lies gedreven verder. "Wat wil je? Ik heb eerst criminologie gestudeerd, daarna antropologie en nu volg ik nog wat  geschiedenis. Puur uit interesse." Prima, je kan nooit genoeg weten. Maar wat wil je met al die diploma’s gaan doen? "Ik studeer voor mijn plezier, niet voor de diploma’s. Hoe meer diploma’s, hoe meer kans op de arbeidsmarkt je hebt natuurlijk. Maar als het echt is om een job te vinden, had ik wel beter iets anders gekozen. Met een diploma antropologie bijvoorbeeld kom je niet meteen aan de bak." Een goed excuus om nog maar aan iets nieuws te beginnen. "Misschien wel, maar moet ik me daar ongemakkelijk bij voelen? Ik heb nog niet veel verprutst, laat mij dus maar rustig doen. Met de nadruk op rustig. Als je gaat werken, wordt je leven toch een pak hectischer. Je moet dan plots aan zoveel mensen verantwoording afleggen. Niks voor mij." Dus eigenlijk is het toch… "Ja, ok. Het zal wel een beetje gebrek aan verantwoordelijkheidszin zijn. Maar zolang ik doe wat mij interesseert en daar ook nog in slaag, heb ik er geen problemen mee. Zo denken ze er thuis ook over." Gezamenlijk steken wij de armen in de lucht, want als moe en va tevreden zijn, wie zijn wij dan om moeilijk te doen?

 

"Het is niet omdat je bij een studentenvereniging bent dat je altijd buist."

 

Om moeilijk te doen, hebben we ander volk in huis. Mister Wim D’Hondt (22) bijvoorbeeld. Hij is het beu om altijd opnieuw te moeten horen dat het vooral de leden van studentenverenigingen zijn die het feestvarken uithangen. "Ik haat dat vooroordeel. Natuurlijk feesten wij graag en we doen dat ook zeer regelmatig, ik heb geen moeite om dat toe te geven. Waarom ben je anders jong? Maar fuiven en studeren kunnen volgens mij perfect samengaan. Ik zeg niet dat ik naar elke les ga, maar wat moet gebeuren, doe ik. Ik heb dan ook nog maar één keer tweede zit gehad. En bij vele anderen van onze studentenclub is dat net zo: uit de bol gaan en van het leven genieten, maar op tijd beginnen te blokken. Het is niet omdat je bij een studentenvereniging bent dat je altijd buist. Dit wilde ik toch wel even rechtzetten." Maak je niet dik, goede vriend. IJverige studenten geven wij met plezier een forum.

 

 

 

(RE)