Seabiscuit
Een kenmerk van goede cinema is dat je wordt meegesleept door het vakmanschap van de cineast als verhalenverteller, zelfs al interesseert het onderwerp van de film je in wezen geen reet. Dat was wat ons overkwam bij
Seabiscuit, een film over - hou je vast - een bekend racepaard uit de jaren '30.
Nu lusten wij paarden het liefst in worstvorm naast een gigantische hoop frieten in frituur
De Slurf te Melle, en toch hebben we 140 minuten lang met volle teugen genoten van deze schaamteloos ouderwetse brok epiek over de American Dream en hoe daar hoefijzers onder te nagelen. Heerlijk dat dit soort kamerbrede Hollywooddramatiek nog gemaakt wordt, want zo af en toe hebben wij er gewoon behoefte aan.
Sit back, vier de teugels en laat het allemaal op je afkomen. Regisseur Gary Ross leidt je in draf doorheen de depressiejaren en krijgt daarbij de hulp van een geweldig vierspan topacteurs. Toby
"Spider-Man" Maguire blijft onze favoriete
boy wonder en kan een stevig potje galopperen, Jeff Bridges is weer eens één en al charisma, William H. Macy heeft een geweldige bijrol als een soort Jaak Pijpen op
clenbuterol en de enigmatische Chris Cooper
whispert horses dat het een briesende aard heeft. We hebben na Seabiscuit nog vijf nachten gedroomd in 70 millimeter.
Ju!(JC)