Bibberen en beven in winterwonderland

Vergeet die zomerse cocktails, gebruinde torso’s en minuscule minirokjes, de winter heeft ook zijn charmes. GUIDO snoot zijn speurneus en vond drie studenten die een onvergetelijk winters avontuur hebben beleefd. Hou je klaar voor hartverwarmende herinneringen aan een ijzig coole trip.

Jakob Van den Broecke

EXPEDITIE

“Die twee mannen waren doodgevroren”

Vorig jaar trok Jakob in het Zweedse Jämtland samen met zeven andere avonturiers en onder leiding van twee gidsen op expeditie. Overnachten kon in tenten, een zelfgemaakte iglo of een sneeuwhol. De temperaturen daalden dan tot wel 25 graden onder nul. Matjes kenden ze niet, er waren enkel rendierhuiden om op te slapen en slaapzakken die van het Noorse leger kwamen.

“Op dag vijf van de expeditie werden we wakker in een tent die we hadden opgezet vlak bij een groot meer. Het was de eerste nacht dat ik kou had. Bovendien lag mijn rendiervel in een put, wat het weinig comfortabel maakte. Ik opende mijn ogen en het eerste dat mij opviel is dat er sneeuw in de tent lag, en zelfs op mijn slaapzak. Die nacht hadden we een sneeuwstorm over ons heen gekregen en de sneeuw was langs een opening bovenaan de tipitent binnengekomen. De storm kwam eigenlijk vrij onverwachts, want de avond voordien hadden we aan de heldere hemel nog het noorderlicht kunnen aanschouwen, terwijl de temperatuur diep wegzakte. We beginnen net zoals de vorige dagen aan onze routineklusjes: sneeuw smelten om de drinkflessen te vullen, warme thee klaarmaken, de pulka’s* vullen en de tent afbreken. Onze langlaufschoenen waren na vier dagen in de sneeuw lopen al kletsnat. Peter, een medereiziger die samen met mij studeert, had ook geen enkel ander paar droge schoenen meer. De koude in combinatie met de vochtigheid hadden ervoor gezorgd dat Peter de avond voordien rode en gezwollen voeten had. Volgens een dokter die mee was met onze groep was dit niet echt een goed teken. Nu ja, we moesten verder, er zat niets anders op. Opnieuw de natte schoenen in, en na het oversteken van het grote meer naast ons kamp begonnen we aan een klim. Ondertussen was de lucht helderblauw en straalde de zon, maar we wisten uit ervaring dat we in een gebied waren waar het weer letterlijk binnen de vijf minuten helemaal kan omslaan. We zouden die avond boven op een berg slapen op een hoogte van 1200 meter, dat is vanaf het meer gerekend een 700 meter stijgen. De beklimming ging moeizaam en door de zon gingen we ook allemaal zweten, wat we volgens onze gids zeker moesten vermijden om niet onderkoeld te geraken. We aten onderweg en kwamen uiteindelijk na uren klimmen boven op een kam waar een verschroeiend harde wind stond."

"Wat we van beneden niet konden zien is dat aan de andere kant van de berg wolken binnendreven. We moesten echter nog een aantal kilometer over een lang smal plateau lopen voor we onze kampplaats voor die avond bereikten. Tijdens deze laatste kilometers maande onze gids ons aan om het tempo erin te houden, omdat het leek alsof er slecht weer op komst was. Iedereen liep een beetje verspreid in duo’s of trio’s. Uit het niets kwam er heel snel mist opzetten en daarna viel er ook sneeuw, die leek te snijden in onze gezichten. We trokken snel onze sneeuwbrillen aan en probeerden elk deeltje van ons gezicht te bedekken. Het zicht verloren we compleet, we zagen amper een meter voor ons uit, maar probeerden toch de sporen te volgen. Na een klein halfuurtje leek het slechte weer weg te trekken. We zagen opnieuw de andere groepsleden, die ook waren blijven doorstappen, en beseften dat we voor het eerst een white-out hadden meegemaakt. Gelukkig wisten we dat we bijna aan de slaapplaats waren. Op het moment dat we nog een aantal meter wilden stijgen om bij onze definitieve slaapplaats te komen, schrokken we. Een politieagent op een sneeuwscooter tikte onze Zweedse gids op de rug. Op zich al vreemd om die hier te zien, want onze gids wist eerder al te vertellen dat er in de hele provincie, die groter is dan België, slechts 8 politieagenten zijn. Na een lang gesprek wilden ook wij weten wat er aan de hand was. Hij deed het verhaal. Ongeveer op de plaats waar wij net ons kamp wilden opzetten voor die nacht, waren twee lichamen gevonden. Het waren twee mannen die eropuit getrokken waren met hun sneeuwscooter, en een sneeuwhol hadden gegraven als slaapplek, zoals ook wij al hadden gedaan. Maar die nacht was het heel slecht weer, waardoor de twee waren doodgevroren."

"Omdat er nog slecht weer voorspeld werd, moest de gids een beslissing nemen. Uit veiligheidsoverwegingen besloot hij onmiddellijk een eind te maken aan onze expeditie. We zouden dus terugkeren naar het dal. Dat betekende natuurlijk wel dat we nog uren zouden moeten stappen naar de bewoonde wereld. Rekening houdend met het feit dat we misschien in het donker zouden moeten stappen, treuzelden we niet te lang voor we aan de afdaling begonnen. We kregen nog een aantal sneeuwbuien over ons en het koelde opnieuw snel af als de zon wegzakte, maar het vooruitzicht van een warme kamer gaf iedereen een extra boost. Enkele uren en enkele valpartijen later kwamen we aan bij een meer. Ondertussen was het donker geworden en hadden we onze hoofdlampen opgezet. Nu het niet meer bergaf ging, ging het stappen moeizaam. Onze gidsen stelden voor om ons met een touw voort te trekken aan de sneeuwscooter die zij hadden. Zo gezegd, zo gedaan. In geen tijd stonden we dan ook opnieuw aan het logement waar avontuur was begonnen. De gastvrouw, de vrouw van de gids, had alle kamers voorverwarmd. We konden allemaal een warme douche nemen en we gingen met de jeep over besneeuwde wegen naar een pizzeria. Eind goed, al goed dus.”

*Een pulka is een slee die je meetrekt en waarop je al je materiaal legt.

Pieter Inghelbrecht

Toen Pieter de kans kreeg om een seizoen lang in het Hoge Noorden (Sarkimukka, Zweden) te werken, kon hij die moeilijk laten liggen. Hij heeft dan ook verschillende leuke anekdotes meegemaakt. Hieronder enkele waar hij maar al te graag op terugblikt.

NOORDERLICHT

“Ik had al veel gehoord over het noorderlicht, maar wist niet goed wat ik mocht verwachten. Na lang wachten, was het dan eindelijk zover. Op 25 januari mocht ik mijn eerste echte noorderlicht aanschouwen. En wat voor een. Het was het mooiste van de laatste vijf jaar, zelfs de lokale bevolking wist niet waar eerst te kijken. Het leuke aan het noorderlicht is dat het een natuurlijk fenomeen is dat ineens opkomt en binnen de vijf minuten alweer kan verdwijnen. Dus meestal zit je thuis gezellig te eten of tv te kijken en plotseling is het daar. Op dat moment moet je met andere woorden zo snel mogelijk naar buiten. In je thermisch ondergoed, snel een paar schoenen, een jas en een muts meegrissen. (lacht) Die avond kwam het van overal en was het gewoonweg schitterend. Het licht danste door de hemel. Absoluut een unieke ervaring.”

SNEEUWSCOOTER

“Met de sneeuwscooter rijden was in het begin niet echt mijn lievelingsactiviteit, maar eenmaal je op die machine zit, word je opnieuw een kind. Ze hebben ongelooflijk veel kracht. Ze wegen ongeveer 350 kilogram en trekken op van 0 naar 100 in een zestal seconden. De snelheid kan je enkel controleren door een trottel ter hoogte van je duim. Als mensen panikeren, hebben ze echter de neiging om de handvatten steviger vast te nemen, waardoor je de snelheid net opdrijft. (lacht) Dat leidt af en toe wel eens tot ongevallen, gelukkig meestal zonder erg, want je rijdt gemiddeld amper dertig kilometer per uur en tussen de bomen zelfs nog trager. Op een recht stuk probeer ik wel eens de snelheid op te drijven natuurlijk, en ook spelen in de diepsneeuw is leuk. Maar in het algemeen volg je dus wel vaste tracks. Die krijgen nu en dan een onderhoudsbeurt. Dat gebeurt door een sneeuwscooter die achteraan een roller heeft hangen die alle sneeuw netjes platdrukt. Op die manier kunnen honden zich bijvoorbeeld niet mistrappen en blesseren. Er is maar één gids die de in totaal 130 kilometer lange tracks uit het hoofd kent, dat is Anders, en ik had de eer om hem bij die onderhoudstaak te helpen."

"Sneeuwscooters volgetankt, eten en warme drank mee en geschikte kledij aan. Het had veel gesneeuwd dus het zou een lastige tocht worden, zeker voor een relatief onervaren sneeuwscooterbestuurder als ikzelf. Anders leerde net zoals veel andere kinderen al op zesjarige leeftijd rijden met zulke toestellen en beheerst die techniek dus véél beter dan mij. Tot halverwege verliep alles redelijk oké, tot het plotseling begon te sneeuwen en ons zicht echt beperkt was. Ik moest vooraan rijden om het spoor te zoeken, want Anders kwam iedere keer vast te zitten met de roller als hij als eerste door de diepsneeuw moest ploeteren. Uiteindelijk zijn we onze weg kwijtgeraakt, hebben we onze roller moeten achterlaten om het goede spoor te vinden, zijn we vast komen te zitten, moesten we elkaar helpen enzovoort. We kwamen bovendien ook een eland tegen die volledig uitgeput was. Het beest was er zodanig slecht aan toe dat we zelfs tot op een meter konden naderen en hij zich dan gewoon aan een boom liet neerploffen. Het zou niet lang duren voor hij zijn laatste adem uitblies. Het was echt een onvergetelijk avontuur. Eenmaal terug in onze lodge waren we kapot. We aten nog wat restjes en namen daarna een welverdiende saunabeurt.”

HUSKYTOCHT

"'s Morgens om 7 uur start de dag met het voederen van de honden. Die mogen niet blaffen of janken, ze krijgen pas eten als ze zich goed gedragen. Opvallend is dat de honden telkens in dezelfde volgorde worden bediend. In één hok zitten twee of drie honden, de dominante krijgt eerst een portie, daarna de tweede enzovoort. Na het eten zijn de honden ietwat rustiger. Ze slapen nog wat of wandelen een beetje rond in de kennel, het ideale moment voor de begeleiders om de uitwerpselen op te ruimen. Ondertussen maak je er ook gebruik van om de honden wat te knuffelen, zodat je een sterke band krijgt en behoudt. Zij moeten je immers vertrouwen en respecteren, anders werken ze gewoon niet mee. Vervolgens maken de gidsen de sledes klaar, leggen de lijnen uit, plaatsen de ankers die dienstdoen als remmen, hangen de sledes met een touw rond een boom, plaatsen de rendiervellen in de sledes en voorzien ze ook voldoende hout en eten en drinken, enzovoort."

"De honden krijgen ook allemaal een harnas aan, zodat ze de slede makkelijk kunnen trekken. Iedere slee krijgt een team van vier tot zes honden voor zich, maar dat team verschilt van dag tot dag, want niet alle honden komen overeen. Soms willen ze bijvoorbeeld niet samen lopen. Je hebt telkens twee honden die vooraan lopen, de ene daarvan is de echte leider en die kent de weg, de andere is in opleiding. De rest van de honden zijn vooral goede werkers en volgers. De honden die zich rustig kunnen houden met harnas aan, krijgen het eerst. Pas vijf minuten voor het effectieve vertrek krijgen ook de ‘wilde’ hun harnas aan. Het is heel belangrijk om op dat moment met twee voeten op een anker te gaan staan, zodat de honden nog niet kunnen vertrekken, want zij willen er dan wel echt aan beginnen. (lacht) Die onrust ebt langzaam weg als ze het juiste tempo gevonden hebben, en vanaf dan is het puur genieten. Het enige wat je hoort, is de slede die door de sneeuw glijdt en het geluid van de honden. De omgeving zorgt voor een schitterend kader."

"Tijdens de lunchpauze warm je midden in de natuur je soepje op via een klein kampvuur, en dan krijgen de honden ook wat krachtvoer, zodat ze opnieuw klaar zijn voor een vier uur durende tocht. Pas dan arriveer je bij je slaapplek, een cabin of hut in de wildernis waar geen elektriciteit of stromend water is. Er zit dus niets anders op dan zelf vuur te maken, water te halen uit de dichtstbijzijnde rivier, met hooi een warme slaapplek te voorzien voor de honden enzovoort. Na het ‘diner bij kaarslicht’ nemen we nog een hete sauna en kruipen we vaak snel in ons bed, want om 7 uur begint de dag opnieuw…”

Charlotte Watteyn

SNEEUWTREKTOCHT

Charlotte trok vorige winter samen met vriendin Kaat naar de Alpen, waar ze niet voor de typische skivakantie, maar voor een sneeuwtrektocht koos.

"In de zeven dagen dat we er waren, schreven we ons in voor een driedaagse waarbij we met sneeuwschoenen aan onze voeten van de ene berghut naar de andere stapten. Of beter gezegd waggelden, want makkelijk is het niet. (lacht) Elegant ook niet, je krijgt er een beetje O-benen van. Enfin, het was dus zonder overdrijven dertig graden onder nul, en we hadden het echt koud. Al onze ‘uitsteeksels’ zoals onze handen, voeten, neus en oren waren half bevroren en onze snottebellen zagen eruit als ijspegeltjes. We waren dus heel blij als we tegen de avond en net voor de duisternis viel de berghut bereikten. Eindelijk lekker warm hebben, dachten we, maar wat bleek? Het was bijna -20°C in de berghut! We staken dus snel een vuurtje aan en tegen het einde van de avond was het toch net boven het vriespunt. Helemaal ingeduffeld kropen we uiteindelijk in onze slaapzak. Enkel onze neus stak er nog uit, om te kunnen ademen. Ondanks die ijzige koude hebben we ons supergoed geamuseerd daar in die berghut. We hebben heel wat afgelachen en was het echt gezellig! Ook onze gids was top. Zo een typische 'buitenmens' met ruwe handen die al heel wat hebben meegemaakt."
 
 

www.explorado.be

www.zuiderhuis.be

www.xplorethenorth.be