Trentemøller

Van muziek maken voor het schooltoneelstuk tot alle grote podia en festivals in de wereld veroveren, Kopenhagens eigen Anders Trentemøller staat er. Een grootheid van de dancemuziek, een vernieuwer, een zoeker naar het organische in klank, een durver. En evengoed een heel bescheiden, voeten op de grond aangename mens. Niet eenvoudig voor een gesprek te klissen, want steeds onderweg, maar kijk, wij doen al eens moeite en mochten mee in Anders’ muziek.

"Happy-go-lucky muziek maken. Niets voor mij!"

GUIDO: Waar sta je met je nieuwe plaat?  

Trentemøller: Ik werk er momenteel volop aan. Ik ben er nog maar voor de helft, denk ik.

GUIDO: Mik je op begin 2013?

Trentemøller: Niet per se, geen stress, het is klaar als het klaar is. Ik denk dat ik nu vijf, zes tracks klaar heb. En ik heb nog hopen flarden en ideeën van tracks liggen.

GUIDO: Welke richting gaat het uit?

Trentemøller: De klank zal puurder zijn, naar de essentie, eenvoudiger… White Yonder was nogal dramatisch, filmisch, episch. Dus deze keer eenvoudiger, maar toch nog met heel wat lagen. Maar dat gevoel kantelt nog wel heen en weer terwijl ik met de tracks bezig ben.

GUIDO: Hou je rekening met evoluties in dance?

Trentemøller: Totaal niet, dat is niet relevant voor wat ik maak. Ik maak wat ik wil en hopelijk zijn er mensen die dat mooi vinden. En aangezien ik werk van op mijn eigen label, kan niemand me dingen opleggen.

Zuiver durven zijn

Trentemøller: Op tour, wat toch mijn leven van het afgelopen anderhalf jaar is, kom ik er niet toe muziek te maken. Je speelt elke avond en daarna is er altijd wel een feest en dan moet je alweer vertrekken naar de volgende stad. En in de States zijn dat toch meteen afstanden. Maar dit was al mijn derde tour in de States, ik ken het daar al wel wat, met een grote bus en een paar goeie chauffeurs valt dat allemaal wel mee. Coachella-festival is een grote boost voor me geweest, daardoor kon ik ook dit jaar opnieuw gaan touren in Amerika. Heel vermoeiend, maar heel fijn, heel veel plezier. De shows waren bijna elke avond fantastisch. Live spelen is zo magisch, als je voelt dat iedereen mee is, in de muziek zit. Dj'en is toch een stuk eenvoudiger, zekerder. Dan breng je gewoon de cd’s mee die je graag hoort, je draait dat en het komt wel goed. Live is veel spannender. Met de live-band is het zeven muzikanten op het podium, de mensen komen voor de muziek en niet per se voor de party die de dj in gang draait. Ik speel liefst live, het gevoel is veel intiemer, dieper. De dynamiek van een live-show vliegt alle kanten uit: omhoog, omlaag, hard, lang… Er moet ook niet altijd per se gedanst worden.

GUIDO: Hoe voel je je publiek aan?

Trentemøller: Het gevoel in de band staat op zich en dan moet je de link met het publiek zoeken en vinden. De ene keer gaat de band diep in zichzelf, krijg je een act, de andere keer is het boosaardig of lieflijk, reiken we de hand naar het publiek. Ik weet vooraf nooit waar we uitkomen, heerlijk!

GUIDO: Dus jij draait nog met cd’s?

Trentemøller: Dj'en met een laptop zegt me niet veel. Ik vind het nogal saai. Ik gebruik het cue-punt van een cd-speler ook vaak als een soort percussie en voor mij voelt het goed op die manier, ik maak ook wel edits van wat ik meebreng. Die edits maak ik thuis in de studio, het is niet dat ik gewoon cd’s meebreng, er zit ook al een groot deel muziek in die ik heb bewerkt en aangepast aan hoe ik ze goed vind. Negentig procent van wat ik speel zijn edits of bootlegs van andere tracks, van mezelf of van andere muziek. Dus het is wel heel erg van mezelf.

GUIDO: Een mix van muziekmaker en dj.

Trentemøller: Ik bereid me ook nooit echt voor op een set. Ik weet wat ik mee heb en ik weet wat werkt, wat wordt verwacht, maar ik vermijd in een standaardset te vervallen, daar is ook niets leuks aan. Ik neem mijn muzikale vorming ook mee in hoe ik dj. Als ik een a capella in een instrumentale track verwerk, wil ik ook dat het pitch-perfect zit, samen klinkt zoals het moet. Als dj voel ik me nogal vrij, het moet vooral leuk zijn. De meeste edits voor vanavond heb ik daarnet op het vliegtuig gemaakt. ‘Moan’ speel ik natuurlijk altijd, vanavond heb ik er zelfs een heel fijn mengsel met The Cure van gemaakt. En ik heb een hele mooie intro op viool van iemand die in de live-band speelt.

GUIDO: De Harbour Boat Trips-cd die je samenstelde in 2009 was inhoudelijk heel rijk en gevarieerd.

Trentemøller: Het zijn allemaal bands waar ik heel erg van houd en het toont voor mij ook aan dat ik zoveel meer ben dan ‘dance’, het enige label dat ik vaak krijg opgekleefd, zeker in Duitsland. Ondertussen is het met mijn recentere platen ook wel duidelijk dat er meer is dan dat.

GUIDO: Hoe is de Scandinavische scene nu?

Trentemøller: Kopenhagen ontploft momenteel op muzikaal vlak, er is héél veel. Vijf tot tien jaar geleden wou iedereen als zijn helden klinken, meestal Amerikaanse of Britse. Vandaag is er een heel echte Deense sound, denk ik, en die begint goed door te sijpelen naar de rest van Europa. Die sound neigt naar de melancholie zonder donker te worden, een andere keer gaat het heel wild, moeilijk precies vast te pinnen. De bands mijden ook duidelijk de elektronische clichés. Tegelijk voor- en achteruit kijken en niet bang zijn om over de muurtjes van het eigen genre heen te kijken. Internet heeft veel vrijheid gebracht. De dictatuur van de grote labels is zo goed als verdwenen.

Organisch stokpaardje

GUIDO: Hoe heb je zelf die evolutie ervaren?

Trentemøller: Goed. Muziek die vroeger zo goed als onvindbaar was, heb je nu aan je vingertoppen. Ik heb wel de indruk dat het muziekalbum als concept aan het vervagen is. Dat vind ik jammer, maar misschien ben ik gewoon ouderwets. Ik luister heel graag naar een plaat van het eerste tot het laatste nummer. Zo kan je in het gevoel van de artiesten geraken, in hun hoofd kijken en luisteren. Begrijpen wat ze proberen te vertellen, in hun wereld binnenstappen.

GUIDO: iTunes slaagt er ook vaak in de volgorde van een plaat compleet te negeren als je een album importeert.

Trentemøller: En precies daarom krijgt elke track van mijn volgende album netjes een ‘1’, ’2’ enzoverder in de titel van de track. Dat willekeurig invoeren heeft me al héél vaak op de zenuwen gewerkt! (lacht) De volgorde van een album is gewoon van het allergrootste belang: intro’s, opbouw, structuur. Zoals ik het in Harbour Boat Trips heb gedaan en in elk van mijn eigen albums. De volgorde in een plaat is een muziekproces op zich. Het karakter, het organische van een plaat situeert zich ook daar. Het intuïtief, organisch aanvoelen van een album is een van mijn stokpaardjes. In alle muziek die ik maak, of speel als dj.

GUIDO: Heeft filmmuziek een grote aantrekking voor jou?

Trentemøller: Ja, ik heb de muziek gemaakt voor een Deense film. Leuk, maar ook wel heel veel werk. Ik maak liever mijn eigen muziek, die dan in een film kan worden gebruikt. Dat spreekt me meer aan. Pedro Almodovar heeft muziek van me gebruikt in La Piel que Habito. De muziek zat ook in de trailer en Almodovar vroeg me om hier en daar wat dingen aan te passen. Als een filmmaker mijn muziek op die manier creatief gebruikt, dat vind ik echt fantastisch. Het is ook een ander verhaal dan je als maker aanpassen aan bestaande beelden. Ik vind de creatieve klik groter en fascinerender. Ook daar weer: organisch. Maar om nu echt een volledige soundtrack te maken? Misschien als ik ouder ben en veel tijd heb. (lacht)

GUIDO: Als je muziek aan het maken bent, werk je dan uren aan een stuk? Of dagen zelfs?

Trentemøller: Vaak vergeet ik te eten en heb ik geen enkel besef van tijd meer en gaat het maar verder. Tegelijk weet ik ook vaak dat als er het eerste uur niets gebeurt, ik beter meteen stop, omdat ik anders als een gek gefrustreerd geraak. Tegenwoordig kan ik al makkelijker stoppen, stukken wegsmijten, wissen... Ik ben toch heel wat harder voor mezelf geworden. Vandaag is misschien niet de dag om muziek te maken, nu kan ik dat al zeggen.

GUIDO: Maak je best muziek als je goedgezind bent?

Trentemøller: 't Is vast een cliché, maar ik maak liefst muziek als ik toch in een ietwat somberder, melancholische stemming ben. Happy-go-lucky muziek maken, niets voor mij!

GUIDO: Daarom heb je ‘Good day’ van David Lynch niet aangepakt!

Trentemøller: Dat nummer is gewoon te Eurodance! (lacht) Maar op Ibiza zal het wel werken.

GUIDO: Voel jij je een kind van de new-wave van de jaren tachtig?

Trentemøller: Zeker. The Cure, Joy Division, hoewel ik daar maar naar ben beginnen te luisteren toen ik 15 was. Dus eigenlijk bands waarvan het beste al een tijd gepasseerd was. The Smiths, Echo & The Bunnymen. Later, begin jaren negentig, hield ik heel veel van Slowdive, Ride, The Stone Roses... Ik krijg nog steeds kippenvel als ik die bands hoor.

Schooltoneel en coverbands

GUIDO: Was je eerst dj?

Trentemøller: Nee, dj'en doe ik eigenlijk nog maar een goeie vier jaar. Vroeger speelde ik in obscure, slechte bands in Kopenhagen. (lacht) We wilden niets liever dan de nieuwe Britpop-band zijn van vijftien jaar geleden. Maar toen ben ik ook stilaan in elektronische muziek geïnteresseerd geraakt.

GUIDO: Door?

Trentemøller: Massive Attack en Portishead. Het eerste album van The Prodigy, en Aphex Twin. Ik was in Londen en hoorde voor de eerste keer drum&bass. Ik werd omvergeblazen door de energie die daarin zat. Het deed me heel hard aan punk denken, die kracht. De energie van drum&bass en de magische melodieën van Portishead. Ik ben nog altijd een heel grote fan van Portishead. Ze zijn tegenwoordig nogal ondergewaardeerd. Ik hoor er nu heel wat Krautrock in, Silver Apples ook. Veel mensen verwachtten opnieuw hun typische triphop-sound, maar dat moet toch niet? Bij mijn recentere platen gaan sommige fans ook helemaal kwaad uit hun dak op Facebook omdat mijn sound verandert.

GUIDO: Daarom ben ik heel nieuwsgierig naar waar je mee bezig bent.

Trentemøller: Sommige tracks zijn meer clubby. Rock hangt er ook ergens in, maar eigenlijk weet ik echt nog niet waar het heen gaat, momenteel is het nog een rommel. Ik ga wel anders om met de gelaagdheid, dat merk ik wel.

GUIDO: Als gemankeerde muziekmaker blijf ik altijd jaloers: hoe maak jij je muziek?

Trentemøller: Dat gaat toch al een hele tijd terug. Ik zat nog op school en een leraar vroeg me om muziek te maken bij het schooltoneelstuk. Eigenlijk was dat meteen een grote opdracht. En omdat ik nog een jonkje was, ben ik heel onbevangen aan die opdracht begonnen, zonder zenuwen. Ik heb toen zeven muziekstukjes, melodieën gemaakt op tekst die er was en aan mijn klasgenoten aangeleerd om die song te zingen. Toen is het besef gekomen dat ik muziek kon maken, mijn eigen melodieën. Ik heb ook nooit in coverbands gespeeld. Mijn passie is altijd om zelf iets te maken.

GUIDO: Maar weet je altijd waar je heen wil als je iets maakt?

Trentemøller: Dat is een sterke drijfveer, willen en kunnen maken wat ik in mijn hoofd heb, de klank, het geluid dat ik hoor. En die precieze stemming, klank en gevoel kunnen vatten, is vaak heel moeilijk, maar altijd mooi uitdagend. Een andere keer mik je op één idee, maar kom je totaal ergens anders uit. Ook dat kan heel fijn zijn. Ik durf ook al meer weg te gaan van enkel muziek maken met de computer. Ik neem vaak live-instrumenten op en werk op tape. Ik leer nu ook meer met micro’s werken, hoe je die plaatst, technische zaken. En die warme klanken van live-instrumenten vermengen met het koudere van computermuziek, daar ben ik nu heel hard mee bezig. Vermengen van koud en warm tot een, opnieuw, organisch geheel.

GUIDO: Hoe ga je om met het leven dat je leidt?

Trentemøller: Vorig jaar heel de tijd touren was heel intens, maar ik hou ervan. De States waren ongelooflijk. Ik had nooit verwacht dat we overal fans en publiek zouden hebben. Coachella was fantastisch, de review erover in NME heel goed, fantastische tijden. Maar het gaat voorbij in een waas, New York platspelen. Nadien zie je de foto’s en dan dringt het eigenlijk pas door. (lacht) En na een jaar touren thuiskomen in de diepe rust van je thuis, is heel vreemd. Maar al gauw kon ik ook heel erg genieten van dat dagelijkse leven, naar de winkel gaan om eten, opnieuw muziek maken... Hoor me hier bezig, precies een grote rockster! (lacht)

GUIDO: Voelde je je toen leeg?

Trentemøller: Ja, inspiratie weg, leeg, op. Na een tour moet je toch echt even op je positieven komen. Maar die honger om muziek te maken steekt gauw terug de kop op. De eerste dagen zat ik gewoon in de zetel naar dvd’s te kijken, of op café. Ik vind het wel heel belangrijk om mezelf te blijven en niet te gaan zweven, voetjes op de grond. Misschien is het omdat ik eigenlijk nogal van de buiten kom, of omdat mijn ouders leraars waren. Ik herinner mezelf er steeds aan dat ik dit doe omdat het mijn passie is, niet om beroemd te zijn of om veel geld te verdienen. Ik moet dit doen en heb het gewoon heel hard nodig! Ik hou er zielsveel van.

GUIDO: En dat is prachtig!

(LAD)

Foto: Noam Griegst