Recensie SX: Arche
Met één song hadden wij genoeg, ‘Black Video’ was zo raak dat we nog steeds zitten na te genieten. Iedere keer je de wereldhit van het jonge Kortrijkse trio beluistert, smaak je die perfect aparte sfeer van een band die zijn eigenzinnige, onbesuisde, intuïtieve ding doet. Dwars van wat hip is, maar tien jaar voor op de rest, zonder ooit die bedoeling te hebben. Het album trapt op je adem, verbaast en doet positief moeilijk. Zangeres Stefanie Callebaut bewijst dat ze alle kanten uit kan met haar stem en laat horen dat ze veel meer heeft dan doordeweekse stembanden. De ene keer als Kate Bush, de andere keer naar Florence toe. Dromerig en toch luidgerekt. Ruwe korrels en dan weer hijgerig zwoel. Met andere woorden: een royaal gevoelsrepertoire die vele snaren raakt. Denk gerust aan M83, MGMT en Animal Collective, aangevuld met een beetje Panda Bear en new-wave synthbeats mét kleur. Maar soms ook de perfect duistere soundtrack voor de boeken van Bret Easton Ellis. SX is vooral een soort band die we in België nog nooit hebben gehad. Een tikkeltje bizar, heel zelfzeker en zich nestelend in een niche waar zeker niet voor iedereen plaats is, maar waar alles nog kan en mag. Zonder meer het Belgische debuut van het jaar.
(LAD)