The Hobbit – An Unexpected Journey

De evenwichtsoefening die op Peter Jacksons schouders is terechtgekomen, moet kolossaal zijn geweest. Meer dan tien jaar na de aanvang van zijn alomgeliefde trilogie The Lord of the Rings neemt hij ons, na een aantal jaar in production hell te hebben vertoefd, opnieuw mee naar Middle-Earth, voor de prequeltrilogie The Hobbit.

Hoe aartsmoeilijk en riskant zoiets is, heeft ook George Lucas ondervonden. Fans van het eerste uur worden plots je grootste vijanden, die onzin beginnen te spuien à la: “You raped my childhood!” De verwachtingen liggen zo hoog dat ze niet of nauwelijks inlosbaar zijn. En dan weerklinkt ook nog het snerpende geluid van de critici, die al op voorhand hun messen slijpen. Maar hey, Jackson heeft blijkbaar de huid van een Goblin, want kijk eens: hier is-ie dan, An Unexpected Journey, deel één van de nieuwe trilogie. Die begint met een hartverwarmende flashback naar de luttele minuten vóór de aanvang van The Fellowship of the Ring, met Frodo en de oude Bilbo, die beslist dat het nu wel eens tijd wordt dat hij het verhaal vertelt over hoe hij in het bezit is gekomen van de Ring. En vervolgens? Nou, dan valt de film bijna drie kwartier plat op z’n gat. Helaas. De scène waarin de dertien dwergen aan Bilbo’s hobbithol komen aankloppen mag dan wel recht uit het boek van Tolkien komen, filmisch gezien is het een miskleun. Ze blijven maar aan tafel zitten en boeren laten en met eten gooien, en je begint stilaan het ergste te vrezen. Maar dan begint eindelijk het avontuur, en herinner je je plots dat de Hobbiton-scènes in The Fellowship of the Ring eigenlijk óók eindeloos duurden. Jackson heeft blijkbaar een aanloop nodig, maar als hij springt, wow, dan springt hij voluit. Er verschijnen Orcs en Goblins ten tonele, en de magie van Rivendell komt terug. Saruman is er, en Galadriel, en Elrond. En vanaf dan stopt het niet meer. Wanneer de Steenreuzen tegen elkaar beginnen te vechten, is Jackson alweer zodanig in bloedvorm dat je zin krijgt om uit je zetel te springen en met gebalde vuist naar het scherm te staan juichen. Hij neemt revanche door de Wargs, de wolfachtige rijdieren van de Orcs die in The Two Towers nogal gehaast werden neergezet, deze keer tot in de puntjes uit te werken. Hij introduceert een iconische albino-Orc, veruit de meest angstaanjagende in zijn soort, over al de films heen. En hij zorgt voor een loepzuiver kippenvelmoment wanneer Bilbo de Ring steelt van Gollum tijdens het game of riddles, ook in het boek veruit de sterkste scène. Kortom, de motor komt vervaarlijk sputterend op gang, maar eenmaal hij draait, kan je niet anders dan meeglijden in het universum, en hopen en vermoeden dat de volgende twee Hobbit-films nog spectaculairder zullen zijn. En hoe wordt er geacteerd? Martin Freeman is prima als de aarzelende antiheld Bilbo Baggins, en Ian McKellen, tja, die is gewoon geboren om Gandalf te spelen. De dwergen zijn met te veel om na één visie de individuele acteurs onder hun baarden en pruiken te beoordelen, maar de tragiek van Thorin Oakenshield (Richard Armitage) wordt tegen het einde van de film meer dan veelbelovend neergezet. En kijk, andermaal gaat Andy Serkis met de lauweren lopen. Zijn Gollum, tien jaar technische vooruitgang later, is adembenemend expressief. Wat die technische vooruitgang betreft, wij zagen de film in de veelbesproken 3D-versie met 48 beelden per seconde, het dubbele van wat tot dusver in film gebruikelijk was. De 48FPS-techniek is meer dan een gimmick, het is echt gewoon worden. Eigenlijk verdenken we Jackson ervan dat hij zijn ellenlange tafelscène in het begin van de film zolang heeft uitgesponnen opdat je ogen aan het nieuwe procedé zouden kunnen wennen. De beelden zijn griezelig scherp en akelig diep, zelfs tijdens Jacksons kenschetsende zwiepende epische actieshots over weidse slagvelden vol krioelende figuranten. Het heeft meer dan een uur geduurd voor we niet langer fronsend en perplex naar (of liever: in) het scherm zaten te staren, dat geven we grif toe. Maar daarna ben je een believer en wil je gewoon niet meer terug naar 24 beeldjes. Er is alweer een technische grens verlegd in de cinema, en het is niet toevallig dat een visionair als Peter Jackson erachter zit. Oké, de schok hebben we gehad, en de intro ook. Laat de draak nu maar ontwaken. Afspraak in december 2013.

(HDP)