Steven Van Herreweghe: “Mijn hart lag niet bij mijn studies. Ik leerde tien keer meer op de werkvloer dan op school.”

 

Wie na De Pappenheimers toe is aan een dagelijkse portie Steven Van Herreweghe, wordt op zijn wenken bediend. Steven neemt elke weekdag plaats in het psychedelische decor van Rasters, een ludiek spelprogramma met kandidaten, vragen en - je raadt het nooit - mooie prijzen. Kortom, de Kuifje van Woestijnvis ("Leuke bijnaam hoor," lacht Steven, "al zou het op termijn problematisch kunnen worden als ik begin te kalen. Dan zal ik de pruikenmaker van Helmut Lotti moeten bellen.") is harder aan het werk dan ooit tevoren.

"Iedereen bij Woestijnvis is hard aan het werk," relativeert Steven. "Maar we zijn nu al een respectabel aantal maanden bezig met Vier en ik heb de indruk dat alles stilaan in zijn vertrouwde plooi aan het vallen is. Maar dat staat nog altijd voor hard werken. Elk programma is gewoon hard werken. Punt. Helaas."

GUIDO: Nu kom je dagelijks op het scherm.

Steven: Klopt, maar in dit geval was vooral de voorbereiding heel zwaar. We zijn op zoek geweest naar een goeie balans tussen iets wat dagelijks verteerbaar is, en er tegelijk ook creatief uitspringt. Iets wat de moeite waard is om elke dag naar te kijken. Dat was veel werk, maar dat is inmiddels achter de rug. Nu zijn we aan het opnemen en merk ik tot mijn stomme verbazing dat ik 's avonds en in het weekend gewoon thuis ben. Dat is nieuw voor mij. Rasters wordt overdag opgenomen, en dat geeft een heel ander werkritme dan bijvoorbeeld De Jaren Stillekes en De Pappenheimers. Toen moest ik maandenlang avonden en weekends doordoen. Nu is het anders. Ik werk voor het eerst in een soort ambtenarenritme, en daar kijk ik geweldig naar uit.

De eeuwige entertainer

GUIDO: Heb je er al bij stilgestaan dat je, wellicht zonder dat het gepland was, fulltime quizmaster bent geworden?

Steven: Inderdaad, sinds De Pappenheimers. Voorlopig doe ik dat wel graag, hoewel het effectief nooit het plan is geweest. Maar toen Tom Lenaerts stopte met De Pappenheimers en mij vroeg om hem op te volgen, bleek dat ik het heel plezant vond. En ondertussen liepen regisseur Ludovic Beun en ik al anderhalf jaar rond met het idee voor Rasters. Dat idee is een tijdje geleden terug boven water gekomen en we hebben besloten het een kans te geven, om te zien hoever we ermee geraken. Over wie het zou presenteren, hebben we eigenlijk niet lang nagedacht. (lacht) Er schuilt een soort Luc Appermont in mij. Ik ben een tv-maker, maar ik presenteer ook echt graag. Het spelplezier van in een studio te staan, dat vind ik oprecht plezant. Tegelijk ben ik ook wel bang voor overexposure, en met een dagelijks programma moet je dat wat in de gaten houden, maar we zien wel. Duurt Rasters zes maanden, of een jaar, of drie jaar, of twintig jaar, we zullen wel zien.

GUIDO: Welke lichtende voorbeelden hou je voor ogen wat het quizmasterschap betreft?

Steven: De ideale quizmaster is volgens mij een combinatie tussen twee mensen die ik bewonder. Enerzijds is dat Ben Crabbé. Ere wie ere toekomt. Het feit dat Blokken al zeventien jaar loopt, is het beste bewijs van Ben zijn vakmanschap. Voor een dagelijkse quiz is hij de best mogelijke presentator die je in onze contreien kunt vinden. Ben vindt altijd het perfect evenwicht tussen een geloofwaardige quizmaster en een persoonlijkheid die iets eigens in zijn presentatie legt. Anderzijds kom ik met een voorbeeld van over de plas op de proppen, namelijk Groucho Marx van de Marx Brothers. Na zijn filmcarrière heeft die, ergens in de jaren vijftig, een dagelijks programma gepresenteerd dat You Bet Your Life heette. Een heel simpel spel waarin twee kandidaten woordjes moesten raden. De kandidaten - allemaal deftige mensen, het was een puriteins tijdperk - stonden recht en hij zat neer met een dikke sigaar in zijn kop. Door het feit dat Groucho zo rad van tong was, was dat een ongelooflijk geestig programma.

GUIDO: Waar zie je zoiets? Op YouTube?

Steven: Ja, daar kan je het terugvinden. En er bestaan ook dvd's van. Tja, als je zoals ik een tv-nostalgicus en -romanticus bent, dan ga je op zoek naar dat soort obscure dingen. Mijn excuses daarvoor.

GUIDO: Je zal het misschien niet leuk vinden dat Rasters wordt vergeleken met Blokken, maar dat zal onvermijdelijk toch gebeuren, dus we gaan ervoor. Waarom is Rasters beter?

Steven: Hola, mij zal je nooit horen zeggen dat Rasters beter is dan Blokken. Ik kan wel zeggen wat er anders aan is. Ik behoor tot een klasse tv-makers die ervan overtuigd zijn dat je moet werken voor een zo breed mogelijk publiek. Sorry voor het kleffe woord, maar ik vind het een uitdaging om iets te maken dat mikt op een breed publiek en tegelijk toch stijlvol en creatief blijft. Daar hebben we hard op gewerkt. Enerzijds wilden we een geloofwaardige quiz, maar het moest ook plezant en geestig zijn.

GUIDO: Over geestigheid gesproken: ik las in een interview met Mark Uytterhoeven dat Vier volgens hem voluit voor de lach moet kiezen. Riskeren jullie dan niet te verzanden in een soort geforceerde grapdwang?

Steven: Ik snap wat je bedoelt. Woestijnvis is organisch gegroeid op twee poten. Je hebt de human interest-poot, met Man Bijt Hond, De Rechtbank, Dr. Livingstone... En aan de andere kant hebben wij veel mensen in huis die entertainment maken, met founding father Mark Uytterhoeven als ultieme voorbeeld. Ik denk dat ik tot die tweede club behoor, dus ik volg hem wel in zijn redenering. Het is belangrijk voor een zender dat er voldoende entertainment wordt gebracht. Er mag gelachen worden, al zou het natuurlijk ook wel absurd zijn om van zes tot twaalf non-stop in een deuk te liggen. Maar ik schaar me achter Marks uitspraak. Mensen zoals hij zijn daar nu eenmaal ongelooflijk straf in, en dat is een troef die we moeten blijven uitspelen.

GUIDO: Misschien was dat wel het echte probleem van Annemie Struyf.

Steven: (lacht) Pas op, Annemie kan heel geestig uit de hoek komen, vergis je niet.

GUIDO: Een aantal van je collega's zijn rond hun vijfendertigste in alle stilte fictieseries gaan schrijven. Ben jij ook van plan ons te verrassen?

Steven: Ik ben al vijfendertig ja. Hartelijk dank om me daar nog eens aan te herinneren. Ik heb nog heel veel stoute tv-dromen, maar ik doe de dingen met mondjesmaat. Fictie? Ik weet het niet. Daar ben ik echt bang van. Ik ben geen Tom Lenaerts of Tom Van Dyck. Laat mij voorlopig maar entertainen.

GUIDO: Goeie fictie kan ook entertainend zijn.

Steven: Da's waar. We zien wel.

Het overbodige diploma

GUIDO: Jij hebt filmregie gestudeerd, maar je hebt die studie nooit afgewerkt. Steven, je bent een slecht rolmodel voor de lezers van Guido Magazine!

Steven: Mijn excuses. In ben gestopt in mijn laatste jaar. In mijn voorlaatste jaar was ik al wrapper bij Ketnet, en in mijn laatste jaar is daar Studio Ket bijgekomen, een dagelijks jeugdjournaal. Mijn hart klopte toen al voor tv, niet voor film. Ik kwam tot de conclusie dat ik aan het doen was wat ik echt graag wou doen. Ik leerde tien keer meer op de werkvloer dan op school, en dan heb ik besloten mijn studies een jaar te onderbreken, met de bedoeling de draad later weer op te pikken. Maar dat is er natuurlijk nooit meer van gekomen...

GUIDO: Heb je daar ooit spijt van gehad?

Steven: Nee. Mijn hart was er niet bij. Ik ben geen filmmaker, ik heb nooit de ambitie gehad om een film te draaien, dus wat zou ik in godsnaam geweest zijn met een diploma filmregie? Sterker nog: wat is een regisseur eigenlijk met een diploma filmregie?

GUIDO: Goeie vraag!

Steven: Dat een chirurg een diploma heeft, laat ons daar alstublieft van uitgaan, maar in mijn branche is een diploma van ondergeschikt belang.

GUIDO: Je studeerde in Brussel?

Steven: Ja, al heel jong. Ik heb daar eerst kunsthumaniora gesleten, vanaf het derde middelbaar. Dat vond ik fenomenaal. Mijn school was in het centrum van de stad. Het was overweldigend om daar als verlegen jongetje uit Aalst te arriveren. Paf! De wereld ging voor me open! Ik spreek nu over het Brussel van 1992, dat er nog heel anders uitzag dan vandaag. Ik zat in de Dansaertwijk, toen nog wat rechtse mensen een "gevaarlijke buurt" noemen. Die wijk was nog niet zo hip als vandaag, maar ik vond het fantastisch om in een grootstad te kunnen studeren. Toen ik na het middelbaar verhuisde naar Sint-Lukas, kwam ik in Schaarbeek terecht, op een nogal vochtig kot. Dat was al wat minder fantastisch. Buiten een aantal fenomenaal toffe Afrikaanse cafés viel er in Schaarbeek weinig te rapen voor studenten.

(HDP)

Foto: SBS Belgium