Eén, twee, design!

Je hoeft geen Gucci op je neus te hebben om originele kostuumpjes en creaties te spotten op de campus. Meestal is het de drager die de bezieler is, maar of die modemakers de volgende Karl, Hugo of Giorgio zijn, valt nog sterk te betwijfelen. Met de passie zit het sowieso wel al snor. Ook bij deze vijf student designers.

Rieneke Vanhulle (22) uit Beernem ontwerpt juwelen

 

Toen Rieneke op de jaarbeurs in Gent het glaswerk van Arie Vincke had bewonderd, besloot ze zich in te schrijven voor een dagcursus glasjuwelen maken. “Daarna leek het gewoon afgelopen. Leuke dag gehad, een veertigtal mooie juweeltjes gefabriceerd, ik kon wel even verder. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dus schafte ik mezelf een hotpot aan - dat is een soort oventje - en wat glas. Ik begon het steeds leuker en leuker te vinden, en maakte na enige tijd ook juweeltjes voor vrienden en familie: oorbellen, oorstekertjes, verschillende soorten armbanden, kettingen, ringen, diademen, haarspeldjes, tasjes om de juwelen in op te bergen enzovoort. Ik ga dus regelmatig ook met stof aan de slag. Eerst kon ik er mezelf niet overheen zetten om een van mijn gemaakte dingetjes te verkopen, maar eigenlijk is het net tof om er iemand anders gelukkig mee te zien rondlopen.” Rieneke heeft in twee jaar tijd al honderden stuks gemaakt en heeft de handeling dan ook al goed in de vingers zitten. “Een paar stekertjes voor in je oren maak ik al op een kwartiertje. Een kralenketting kost me wel nog altijd vijf uur, maar dat komt omdat ik de kralen zelf maak met mijn bunsenbrander.” Reclame voor haar productjes maakt ze niet enkel online, maar ook aan de hand van homesales, via de plaatselijke fitnesszaak en via de tandartspraktijken van haar beide ouders. “Daar staan enkele van mijn catalogen op de kast, zodat de patiënten die kunnen doorbladeren als ze even moeten wachten. Daarnaast speel ik zelf natuurlijk ook het uithangbord van mijn werk. Ik let erop om vaak van juweeltje te wisselen en zorg er ook voor dat ze altijd perfect passen bij mijn outfit. Het gebeurt nu en dan dat mensen me aanspreken over mijn accessoires en dan heb ik natuurlijk altijd een visitekaartje bij de hand. (lacht)”

Rieneke heeft logischerwijs vooral klanten in Beernem, maar verkocht ook al items in Brugge, Gent, Antwerpen en Limburg. Haar doel is om dit later parttime te kunnen doen naast haar andere job en daarvoor is ze goed op weg. “In 2012 draaide ik een omzet van 5500 euro, waarvan 1300 euro pure winst. Ik zou het wel tof vinden mocht die winst nog stijgen de komende jaren. Ik moet in elk geval geen grote investeringen meer doen, dus kan ik beginnen te sparen voor een reis naar Madagaskar, Nieuw-Zeeland of Australië.” Rieneke plant dit jaar in samenwerking met de gezinsbond van Oedelem een workshop waarbij ze een viertal personen per keer begeleidt. “Deelnemers mogen er onder begeleiding snijden en ontwerpen. Daarna gaat alles bij mij thuis in de glasoven en in het tweede deel worden de glasplaatjes gepoetst, nog wat gepolijst indien nodig en afgewerkt.”

Info: http://rienemien.weebly.com/

Katrien Grepdon (22) uit Lede ontwerpt prints
 

De passie voor ontwerpen zit er al heel lang in bij Katrien. Het was trouwens mede dankzij haar studies architectuur dat ze op het idee kwam om ook in haar vrije tijd te gaan ontwerpen. “Door het vele sleuren met maquettemateriaal en tekeningen was ik de neutrale draagtassen een beetje beu en ben ik zelf op zoek gegaan naar een leuk alternatief. Ondertussen ben ik een kleine tien maanden bezig met het ontwerpen van prints voor tassen onder de noemer BAG-it. In mijn archief zitten heel wat uiteenlopende ontwerpen: dieren, silhouetten, en heel veel shopgerelateerde onderwerpen. Van vijf beelden ben ik volledig overtuigd, die heb ik dan ook laten drukken.” Katrien leerde al heel veel bij sinds haar eerste werk. “Zowel over de grafiek van een beeld als over de techniek om een print op een stof te krijgen. Als ontwerper wil je bovendien altijd blijven aanpassen, maar dat doe je beter niet. Ik ben trouwens nog altijd heel tevreden over mijn eerste ontwerpen, omdat ze fris en vernieuwend zijn. Die tas met die beentjes erop is mijn allereerste stuk en daar ben ik absoluut het meeste trots op. Ik kreeg er heel veel positieve reacties over en vond het zelf ook een schot in de roos. Hoe langer je bezig bent, hoe moelijker het wordt om telkens nieuwe varianten te creëren. Ik probeer vooral inspiratie te halen uit dingen die ik persoonlijk leuk vind en daarmee probeer ik dan leuke combinaties te zoeken. Uit het beeld van de schoenen mag je bijvoorbeeld afleiden dat ik een kleine shoe addict ben. (lacht)”

“Ik ga aan de slag van zodra er een idee opborrelt. Eerst teken ik digitaal op een tas, zodat ik onmiddellijk het resultaat zie, en als het resultaat geslaagd is, laat ik het effectief zo printen. Op sommige dagen maak ik een vijftal of zelfs nog meer ontwerpen, op andere dagen blijf ik inspiratieloos. Het gebeurt wel eens dat ik een idee of een aanvraag doorkrijg van iemand, dan probeer ik er ook altijd iets leuks mee te doen. Dan maak ik zelfs verschillende variaties ervan, tot ik vind dat er eentje voor de volle honderd procent goed zit. Tot nog toe kreeg ik meestal positieve commentaren. Ik heb er ook al enkele verkocht via mijn webshop, en ook aan mensen die ik níet ken. Dat doet me veel plezier. Het geld dat ik verdien, steek ik opnieuw in de zaak, bijvoorbeeld voor nieuw materiaal om nieuwe ontwerpen te kunnen realiseren. Het zou heel leuk zijn om zelf een eigen winkel te openen, maar daar is het nog wat vroeg voor.”
 

Info: www.catherines.be

Aaron Pollet (18) uit Kortrijk ontwerpt strikjes

In het derde middelbaar begon Aaron tijd te spenderen aan mode en sindsdien draagt hij enkel wat hij zelf leuk vindt. "Als ik daar nu op terugkijk, lijken die outfits allemaal nergens op, maar door er meer en meer mee bezig te zijn, mag ik toch wel zeggen dat ik intussen een eigen stijl heb gecreëerd voor mezelf, met hier en daar een opvallend tintje, zoals blauwgelakte klassieke schoenen. Of die stijl mooi is, laat ik over aan de mensen die er moeten op kijken.” De liefde voor strikjes vond Aaron in de Franse hoofdstad. “Toen ik in de zomer van 2011 in Parijs was en de winkel van Lanvin passeerde, zag ik in de etalage mannen staan die gekleed waren in een koninklijke stijl, met een grote strik. Ik besloot binnen te gaan en ontdekte dat ze in die winkel effectief zulke speciale strikken verkochten: 16 centimeter breed in plaats van 12, en daar vroegen ze 120 à 200 euro voor. Dat wou ik er niet aan geven, maar eens terug thuis had ik er natuurlijk spijt van en daarom liet ik er zo eentje namaken.” Die persoon legde Aaron stap voor stap uit hoe ze het strikje had gemaakt en vanaf dan kon hij zelf aan de slag. “Mijn moeder had me uitgelegd hoe je moet naaien, maar voor de rest stond ik er alleen voor. Wat een gesukkel was dat in ’t begin! Maar al doende leert men en die eerste ontwerpen heb ik opnieuw aangepast tot ze wel draagbaar waren. Ondertussen heb ik er een stuk of zestig gemaakt, waarvan zes verschillende modellen. Zo verschilt de grootte, de naaitechniek - met de hand of met de machine - en de stof en is elke strik een uniek stuk.” Inspiratie kan Aaron gemakkelijk vinden. “Het probleem is dat in de praktijk de mogelijkheden veel beperkter zijn doordat wat ik voor ogen heb, niet voor handen is. Ik moet me met andere woorden redden met wat ik kan krijgen en zo creatief mogelijk aan de slag gaan met die beperkte mogelijkheden.”

Onlangs besloot Aaron zich wat meer toe te spitsen op dassen. “Het is eens iets anders en het leek me wel een mooie uitdaging. Al schrok ik er wel van hoeveel tijd een das maken in beslag neemt. Zeker omdat ik er eigenlijk niets van ken. Aan mijn eerste das heb ik zeker veertien uur gewerkt. Hij is ook volledig met de hand genaaid, wat het weer een uniek stuk maakt. Het zou een beetje stom zijn om modellen te maken die je in elke winkel terugvindt, nee?” Hoewel Aaron over een mooie website en webshop beschikt, loopt de verkoop van zijn strikjes nog niet zo vlot. Hij vraagt tussen de 25 en 40 euro per stuk. “De meeste van mijn leeftijdsgenoten kunnen die dure stoffen volgens mij niet echt naar waarde schatten en dus kopen ze niets. Op die manier komt er ook maar weinig geld binnen en is het voor mij moeilijk om opnieuw dure stoffen te kopen. Jammer… al zijn de mensen die wél een strikje kochten heel content. Ik wil trouwens ook even vermelden dat mijn ontwerpen zowel voor mannen als voor vrouwen zijn, want voor vrouwen staat dat ook wel classy, vind ik!”

Aaron blijft zelf zijn ontwerpen dragen. Zo houdt hij ervan om zijn hemd met strikje te combineren met een hoodie en een jeans. “Ik kies mijn outfit meestal naargelang van de mood waarin ik ben als ik opsta, want om een strik te dragen op de universiteit moet je wel kritiek kunnen verdragen. Mensen praten altijd over je als je er een beetje anders uitziet dan de rest. Erg vind ik dat niet. Op zich is het zelfs leuk dat ze naar mijn kleren kijken.” Waarom Aaron dan geen mode studeert? “Ik heb erover nagedacht, maar aangezien ik er al sinds mijn negen jaar van droom om advocaat te worden, probeer ik nu toch eerst rechten. Met die opleiding op zak krijg ik ook wel meer werkzekerheid. Wie weet eindig ik wel als bedrijfsjurist in een modeketen. En dat mag gerust in Parijs zijn. (lacht)”
 

Info: http://aaronpollet.wix.com/crownless

Femke De Cremer (22) uit Denderleeuw ontwerpt kleren

Femke maakt en verkoopt handgemaakte juwelen onder de naam Flutter by, Butterfly, maar maakt zelf ook kleren. “Mijn mama maakte vroeger altijd outfits voor mij en mijn zus en dat wou ik ook kunnen. Zij heeft helaas het geduld niet om mij aan te leren hoe zoiets moet (lacht), dus heb ik mezelf maar ingeschreven voor avondlessen. Eerst draaide het om de basistechnieken en leerde ik onder andere een keukenschort, boodschappentas, pyjama, badjas en toilettasje naaien, en nu volg ik lessen waarbij ik rokken en broeken leer maken. Tussendoor maakte ik ook al eens een jurkje en een tas voor een vriendin. Helaas kan ik zelf nog geen patronen tekenen en beperkt het ‘ontwerpen’ zich dus nog tot het ietwat aanpassen van bestaande patronen die ik uit naaiboeken haal.” Het werk van Femke draagt wel duidelijk haar handtekening. “Enerzijds hou ik van het retrogevoel, anderzijds steek ik overal felle kleurtjes en leuke prints in.” Zelf draagt ze het liefst rokjes en jurkjes. Vooral op haar eerste rokje is Femke trots. “Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Hoewel ik er eerst niet echt tevreden mee was, vind ik het nu wel fijn om zo’n uniek stuk aan te trekken. Zeker als je er complimentjes over krijgt. (lacht) Het lijkt me wel leuk om later ook voor anderen te gaan ontwerpen, maar momenteel maak ik eigenlijk voornamelijk kledij voor mezelf. Het probleem is gewoon dat ik niet altijd gerealiseerd krijg wat ik in mijn hoofd had en dat kan wel frustrerend zijn.” Zelf gaat Femke nog regelmatig shoppen, maar ze haalt er met opzet de goedkoopste stukken uit. “Basics koop ik in ketens, maar verder hangen er heel wat tweedehandse kledingstukken in mijn kast. Ik kan er echt een kick van krijgen om iets moois te vinden voor weinig geld. Waar ik wel iets meer voor wil betalen, zijn schoenen en jassen, omdat je toch wil dat die van enige kwaliteit zijn. Merkkledij koop ik nooit en ook aan make-up besteed ik heel weinig geld. En toch sta ik lang voor de spiegel. Zeker als ik uitga. (lacht)"

Cleo Nannes (22) uit Antwerpen ontwerpt nieuwe uit oude kleren

“Mijn passie voor naaien bestaat al lang, toen mijn Barbiecollectie nieuwe kleren nodig had en we toevallig een extra naaimachine in huis hadden staan. Sindsdien kruip ik er geregeld achter en maak ik sinds een zestal jaar ook kleding voor mijzelf. Ik vermaak voornamelijk oude kleren tot nieuwe, draagbare modellen. Van grote, oude, bloemige bommajurken tot fijne jurkjes bijvoorbeeld.” Cleo volgde nooit een cursus en leerde dus alles met ‘trial and error’. “Tegenwoordig zoek ik wel eens iets op internet of in een naaiboekje. Zo weet ik sinds kort eindelijk wat een draadspanning doet, dat er voor bepaalde stoffen bepaalde naalden nodig zijn en hoe je knoopsgaten kunt maken. (lacht)” Cleo is vooral blij met jaar geruite rode jurk. “Die heeft de grootste make-over ondervonden. Oorspronkelijk was het een modelloos groot kleed, maar ik kon tailleren en inleggen en creëerde een totaal andere hals.” Hoewel Cleo het heel druk heeft met haar studies, probeert ze toch twee à drie keer per maand iets uit haar naaimachine te toveren. “Meestal voor mezelf, maar soms ook voor vriendinnen of compleet onbekenden die mij via e-mail benaderen.” Regelmatig vliegt er dan ook wel eentje over de – nog ontbrekende – toonbank. “Ik probeer wel eens rokjes te maken van oude truien. Daarvan heb ik er de afgelopen twee jaar zo’n twintig stuks verkocht, meestal op aanvraag. Jurken heb ik nog niet verkocht. Die zijn op mijn maten gebaseerd, dus de kans is reëel dat ze anderen niet zullen passen. Vorige maand heb ik nog een trui in een jas veranderd voor een mevrouw in Nederland, en het viel goed in de smaak. Het begin is altijd het moeilijkst. Meestal heb ik een vaag plan in mijn hoofd en wil ik direct starten. Maar ik moet altijd toch twee keer kijken voor ik de schaar in de stof te zet. Als ik overhaast tewerk ga, kan het zijn dat ik het kledingstuk verpest en dus de stof verspil.”

Info: http://cleolidewij.wordpress.com/

(SVR)