Outkast: Speakerboxxx/The Love Below
Sinds ‘Ms Jackson’ is Outkast echt bekend geworden, terwijl André 3000 en Big Boi wel al even acht jaar en drie platen bezig waren. Maar goed, er was een supermarktspeelbaar hitje voor nodig om deze twee supermuzikanten in de spotlight te plaatsen in tijden van algemene hip-hopheerschappij van de hitlijsten. Twee jaar verder en meteen twee albums ineen erbij.
Speakerboxxx en The Love Below zijn twee aparte albums als één dubbel uitgebracht, wat bijna 40 nieuwe wonderstukjes Outkast vetegenwoordigt. De twee heren zijn evenveel als ooit zichzelf en terwijl iedereen in hiphopland eens aan de baggypants van The Neptunes ankert en daar de smaak steelt of dan weer de kogels uit 50’s lijf pulkt om ze elders te verzilveren, stappen Andre en Big Boi hun richting uit, weg van hiphop’s hopeloze hulpbehoevende hufterherrie.
Want dikdoenerij, vrouwenafgeblaf of platdoenerij is er bij Outkast niet bij. Terwijl ze anders wel enkele van de grootpraters strikken - Jay-Z, Ludacris en Killer Mike komen goed wat lijntjes meegrollen - vind je nauwelijks tekens van wat gangsterrap of partyhop zou kunnen zijn. ‘Hey Ya’, de eerste single, is nochtans sterk dansvloervoer. En dat door een simpel handklapje en een heupwiegend melodietje en zeker geen typische hiphopbeat. ‘Ghettomusick’ of ‘Behold a lady’ komen nog net het dichtst bij wat iedereen vandaag van hiphop wil en zijn dan ook leuke partytracks. Elke andere song is vaak verbazend, ‘Take off your cool’ loopt zomaar met een Squarepusher-imitatie weg, nerveuze dribbelbass-jazz. Kelis zingt in ‘Dracula’s wedding’ heel sterk bij een schuurbliep - een veel te miskende diva - en in ‘Pink & Blue’ tikt er een metronoom-beat boven goedgevulde synths. Dit dubbelalbum is een héél bonte verzameling van crooner, zuiders, gek, kinky, bloemetjes en bijtjes, jazz, funk, orgeltjes, d&b-lijnen zelfs en heel veel muzikale genialiteit.
Een dubbelalbum dat in het begin zwaar op je maag zal vallen door zijn voorthollende ingevingen en continue gekheid. Maar al gauw herken je een soort ‘3feet high and rising’-effect als van de eerste De La Soul. Outkast heeft ook die leuke tussendialoogjes, god als een mooi meisje, het croonen, de day-after van ‘Where are my panties?’ en een mentaliteit van laat ons gerust, wij doen wat wij willen, en ook alleen maar dat. Ze kijken breedglimlachend in de toekomst van muziek en zijn meer hiphop dan al de rest op een hoopje.
(LAD)