Alex 23: De groene rivier
Er is een tijd geweest toen elke nieuwe 'Alex' nog een happening was. Het is de vlaggenschipreeks van Jacques Martin, de grootmeester van de historische strip. Die is inmiddels een krasse tachtiger, en dan gaat een mens al eens nadenken over hoe het met z'n geesteskinderen verder moet.
Martin deed het als volgt: doordat-ie als gevolg van een oogkwaal al meer dan tien jaar zelf niet meer kan tekenen, is-ie tegen een waanzinnig tempo scenario's gaan schrijven. Tegelijk verzamelde hij een groep jonge tekenaars rondom zich die zijn stijl perfect kunnen imiteren. Zo zullen al zijn reeksen ook na zijn dood blijven verschijnen, en dat nog vele jaren op scenario van de meester zelf. Tot dusver niets mis met dit concept, op één detail na: de scenario's van Martin gaan meer en meer
sucken. Neem nu
De groene rivier. Alex en Enak worden naar Egypte gelokt door Cleopatra, want die wil Enak uithuwelijken aan de dochter van de prins van Meroë. Nu weet elke oplettende 'Alex'-lezer al lang dat Enak een nicht van het zuiverste water is, dus zo'n huwelijk ziet-ie allerminst zitten. Wat volgt is een dolle achtervolging zuidwaarts, het donkere contintent in. Eerst lijkt het wel een klassieke cruise op de Nijl (waarbij tekenaar Moralès zich kan uitleven in het zo gedetailleerd mogelijk tekenen van de tempels), maar daarna wordt het gewoonweg potsierlijk. Op de savanne moeten onze vrienden het namelijk opnemen tegen een soort mensachtige dino's, door Alex pienter geïdentificeerd als afstammelingen van de Titanen uit de Griekse mythologie. Tja, en dan klapt elk weldenkend mens dit album met een zucht dicht. Het is ooit anders geweest…
(HDP)