Convict: Twentyfourseven
Soms weet je bijna van het cd-hoesje af te lezen of een plaat wat wordt of niet. Bij Convict hebben we het booklet ook meteen opengebladerd. Geen goed teken. Een geblazen lettertype en een vlammenwagen vooraan. Vier (sympathiek uitziende, daar niet van) heel gewone kopjes binnenin en een verknipte verwijzing naar bier. Punk, hardcore, nu-metal? Dat is wat je verwacht. Maar er klopt iets niet echt met het plaatje.
Twentyfourseven is Convicts tweede plaat na dikke drie jaar stilte en een labelwissel. Nu gelogeerd bij I Scream, van Deviate, denk je een uit de kluiten gewassen sound te mogen incasseren. Bad Religion popt in het hoofd, Pennywise, Nofx, Archangel, Janez Detd. Jonge, pure hardcore vol vuur of nog zo’n tiental groepjes in die richting. Als je dan bij de eerste noten precies een Amorphis hoort die nog geen centen heeft voor een écht majestueus, duister orgel en dan maar een xylofoontje en een slap viooltje heeft genomen, liggen wij al te slapen.
Fletse vocalen mét Vlaams accent van een stem die om de vijf zinnen in ademnood lijkt, teksten spuwend die een onvoorstelbaar déjà-vu gehalte torsen vol van ’s werelds grootste evidenties. "…see the cattle moving away further into life, ideals not needed this time, they’ve been washed away…" of nog straffer: "…try to open up your eyes on life, don’t be afraid to look further beyond, live your life here today…" Goed, stel dat dit voor kids van zestien is, dan ben je nog naïef en slik je die teksten, maar dan nog. Dan wil je toch tenminste een geluid dat in je lijf kruipt en waar je de pit mee in kan. Akkoorden die razen en niet langsdartelen. Gitaren die volle bak open staan in een lijfmerk Convict-geluid en niet precies in het gat gepakt zijn tijdens de productie en dan door een afvlakfilter gehakkeld. Een groep waar je je mee kan identificeren, die cool is, een imago heeft en dan eventueel zelfs luidruchtig over pinten keelt in plaats van ze op een subtiele manier in het boekje te verwerken, of in een nummer als ‘So what’, wat de punks van GBH of UK Subs op hun sloffen al beter deden begin jaren ‘80. Toch geen vier er erg braaf uitziende jongens die eigenlijk in de punk-hardcore-rock scene denken van vijf tot tien jaar geleden. Nee, als we dit zien op een podium, lopen wij echt gewoon langs hoor. Sorry en wij doen niet moeilijk.
Ga naar de Frontline in de Overpoort in Gent, een klein optreden op een of andere -rock, ga naar de repetities van je vrienden en je vindt waarschijnlijk meer passie, originaliteit, rock-'n-roll, durf, plezier, inhoud en muziek dan bij Convict. Twentyfourseven? Nog geen vijf minuten.
(LAD)