Studentenjob? Yes, please!

Van werken in een seksshop tot fruit plukken in Colombia: studenten zijn heel vindingrijk in het zoeken naar een job. En terecht, want het staat niet alleen goed op je cv, je maakt ook onvergetelijke ervaringen mee. Een kleine kabouter tipte de redactie over deze studenten en studentinnen, en zij deden maar al te graag hun verhaal.

(SVR)

BINNENLAND

Wie? Marilyn Van Moerkerke (19) uit Gent (journalistiek)

Wat? Postbode

Waar? Gent

Marilyn werkt al drie jaar als postbode bij bpost. “De job is enkel geschikt voor ochtendmensen en personen die graag actief zijn, want we worden ’s ochtends al om kwart over zes verwacht en dit van maandag tot vrijdag. ’t Is ook veel meer dan gewoon brieven in de juiste bus droppen. Je moet ook op voorhand alles per huisnummer en straat sorteren, wat toch zo’n 3 uur in beslag neemt. Om negen uur ga je dan uiteindelijk de straat op. Geen lachertje, want de fiets weegt loodzwaar en daar komen nog eens drie zakken vol post op. Maar vanaf nu doe je ’t wel op je eigen tempo. Je bent klaar wanneer je klaar bent. Begrijp me niet verkeerd, supertraag werken haalt niet veel uit, want overuren worden niet vergoed. De eerste keer dat ik op die fiets zat, dacht ik dat ik het nooit vier weken zou volhouden. Het stuur trilde helemaal, omdat ik het ding totaal niet onder controle had. Intussen gaat het gelukkig al iets vlotter.” Vorig jaar in de zomer vroeg een fotograaf van De Standaard of hij tijdens haar werkuren een foto mocht nemen voor in het archief. Marilyn stemde toe en ondertussen is het beeld al minstens drie keer gebruikt in de krant en online. “Vrienden sturen mij sms'jes om te vragen of ik in de krant sta. En soms blader ik de krant door en zie ik plotseling mezelf staan. Best wel grappig. (lacht)” Hoewel de vroege vogel al drie grote vakanties, twee herfstvakanties, één kerst- en één krokusvakantie bij het postbedrijf werkt, droomt ze er toch stiekem van om voor een organisatie te mogen werken die ten dienste staat van ontwikkelingssamenwerking. “Dat ik bijvoorbeeld mee mag naar het buitenland om anderen te helpen, of dat ik op de persdienst van zo’n bedrijf aan de slag kan.” Van een job in de verkoop krijgt ze dan weer koude rillingen. “De mensen die je dan contacteert, zijn over het algemeen heel onvriendelijk, omdat ze ervan overtuigd zijn dat je het geld uit hun zakken wil vissen. Heel frustrerend, denk ik.”

Wie? Kevin Vanderbeke (24) uit Zedelgem (lerarenopleiding)

Wat? Lokethouder bij De Lijn

Waar? Blankenberge

Kevin klust al bij sinds zijn zestiende. “Ik ben destijds gestart als arbeider in een pluimveeslachterij, waar ik cru gesteld de kippen aan de haak hing. Een vermoeiende en financieel niet zo’n interessante job. Vervolgens ben ik twee jaar weekend- en zomerwerk gaan doen in een restaurant. Daarna kwam ik bij een parkeerbedrijf terecht, waarvoor ik retributies schreef in twee kustgemeenten. Een enorm toffe job, maar opnieuw twee jaar later kreeg ik een aanbod dat ik écht niet kon laten liggen. Ik ben toen bij Atos Worldline gaan werken, het bedrijf achter Visa, en mocht als promoboy de straat op. Ik kon zelf mijn uren kiezen en kreeg een uurloon waarvan ik achterover viel.” Het jaar erna kreeg Kevin de kans om voor hetzelfde bedrijf in Nederland te gaan werken, maar daar was zijn vader niet voor te vinden. Hij loodste Kevin dan maar binnen bij De Lijn, waar hij intussen al vijf jaar als lokethouder bijverdient. “Om bij De Lijn te werken, moet je een psychotechnische test afleggen, een sollicitatiegesprek overleven, een opleiding van drie dagen doorlopen én nadien minstens 25 op 30 halen voor het eindexamen. Ik had gelukkig maar twee foutjes.” Na zo’n vijf jaar kan je wel zeggen dat Kevin zich thuisvoelt bij de vervoersmaatschappij. “Het is voor mij meer dan enkel en alleen werk. Ik heb een heel goede band met de andere jobstudenten en het personeel. Zo spring ik ook buiten de uren af en toe binnen bij dispatching (het zenuwcentrum vanwaar het verkeer geregeld wordt - SVR), de controlediensten, de afdeling marketing en administratie enzovoort.”

“Mijn eerste werkdag, aan de halte Blankenberge Sealife, was er wel eentje met stress. Plots wordt het allemaal realiteit en mag je geen fouten meer maken. Toch niet met geld, want een tekort betaal je uit eigen zak. Dat eerste jaar had ik 16 euro verlies. Gelukkig heb ik het de vier jaren nadien kunnen vereffenen door bescheiden winsten. (lacht) Tegenwoordig bedien ik klanten met m'n ogen dicht, ken ik alle nummers uit het hoofd, alle lijnen… Het enige 'moeilijke' aan de job is nog de exacte minuten onthouden van bussen. Die moet ik altijd nog eens opzoeken.” Wat veel jobstudenten hekelen zijn de onregelmatige uren, vertelt Kevin. “Maar dat zijn zaken die je op voorhand weet. Wat dan wel weer erg gegeerd is, zijn de zondagdiensten, want op zon- en feestdagen word je dubbel betaald.” Voor Kevin maakt het op zich allemaal niet zoveel uit, want volgens hem ziet elke dag er anders uit. “Soms is het saai, soms wordt het spannend. Heel vaak staat m'n hart ook eens stil, bijvoorbeeld als iemand zodanig gehaast is om de tram te halen dat hij of zij er bijna onder ligt… Zulke dingen zijn wekelijkse kost en het spijtige aan de zaak is dat mensen de schuld dan nog steken op de chauffeurs, dat zij zogezegd onvoorzichtig reden. Aan de andere kant kom je ook wel veel typische dorpsfiguren tegen. Sommigen hangen uren rond een halte om eventuele vertragingen te noteren in een schriftje. Wat het nut daarvan is, blijft me een raadsel. Er is bijvoorbeeld ook een jongen met een stoornis die het verkeer komt regelen. Met fluohesje en walkietalkie, alsof hij een belangrijke functie heeft, terwijl hij helemaal geen personeelslid is. Zulke types doen natuurlijk geen vlieg kwaad. Het is wel leuk om te gissen naar hun levensverhaal.”

Wie? Silke W. (20) uit Belsele (leerkracht lager onderwijs)

Wat? Verkoopster bij ‘romantische prikkelshop’ Tutti Passi

Waar? Gent

Een aantal maanden geleden woonde Silke een upperdare bij (zelfde concept als Tupperware, maar dan met erotische producten - SVR). “En nog wel een redelijk speciale: live op Q-music. Ik had er van alles gekocht, en mocht nadien mijn pakketje afhalen in Tutti Passi, een ‘romantische prikkelshop’ op de Brabantdam in Gent. Zo heb ik het winkeltje leren kennen. Na een lange dag cv’s posten en interimkantoren afschuimen passeerde ik er opnieuw, en ik ben op goed geluk binnengestapt om te vragen of ze nog iemand zochten.” Tutti Passi is een winkel waar ze allerlei zaken verkopen voor in de slaapkamer: massageolie, glijmiddel, vibrators, lingerie… “Er hangt voor veel mensen nog een redelijk groot taboe rond, terwijl ik vind dat er niets mis is met een vrouw die eens een vibrator koopt om zichzelf te verwennen, in plaats van een paar schoenen.” Op de eerste dag voelde Silke zich wel overdonderd. “Al die informatie die op je afstroomt: één motor of twee motoren, met silicone of zonder, waterdicht of niet waterdicht, met batterijen of zonder, enzovoort. Het is heel erg veel om te onthouden, maar ik deed superhard mijn best om de klanten zo snel mogelijk goed te kunnen helpen. Al was het toch niet evident om voor het eerst mensen aan te spreken over welke vibrator ze precies zoeken. (lacht) Na een dag of twee zaten alle weetjes in mijn hoofd en ging het ook veel beter om mensen aan te spreken, en te polsen naar wat ze juist zoeken. Het geeft veel voldoening om te weten dat je mensen iets hebt verkocht waar ze echt plezier aan gaan beleven.” Welke soort mensen ze vooral ontmoet in Tutti Passi? “Eigenlijk alle soorten. Er zijn mensen die verlegen zijn, en zonder één woord te zeggen weer buiten lopen, en anderen die antwoorden: ‘Je hoeft geen uitleg te geven, ik ken het al allemaal’. We krijgen ook koppels over de vloer die eens iets nieuws willen proberen of een stapje verder willen gaan. Zowel piepjonge, die op zoek zijn naar de eerste vibrator, als senioren, waarbij het ‘allemaal niet zo goed meer lukt’. Een van de mooiste momenten was toen een oudere vrouw binnenkwam met het schaamrood op de wangen. Ze zei me dat ze gestuurd was door haar man. Hij wou heel graag dat ze iets kocht voor zichzelf, aangezien hij haar niet meer goed kon plezieren. Daar krijg ik nu eens kiekevel van, dat vind ik échte liefde.”

Met de collega’s kan Silke het goed vinden. “Het feit dat je allebei in een prikkelshop werkt, breekt natuurlijk wel het ijs. Het duurde met andere woorden niet lang voor er tips, ervaringen en pikante verhalen werden uitgewisseld. Ze zijn stuk voor stuk erg open, en we maken veel plezier. Eens een pruik passen uit de winkel, met een zweepje naar elkaar slaan… Zo van die dingen. Fun op de werkvloer én bovendien ook mensen helpen hun seksleven een beetje spannender te maken, ik zou me echt geen leukere vakantiejob kunnen voorstellen. En pas op, ik heb al van alles gedaan: rekken aanvullen, caissière, bandwerk... Caissière zijn viel ook nog wel mee, omdat je met veel mensen in contact komt, maar bandwerk doe ik nooit meer. Jamais.”

BUITENLAND

Wie? Bram Schevenels (21) uit Sint-Truiden (TEW)

Wat? Leerkracht Engels

Waar? In een kleine mijnwerkersstad in Colombia

“Ik heb vroeger gewerkt als fruitplukker, administratief medewerker en jeugdmonitor. Dat laatste was veruit de leukste vakantiejob, tot ik deze zomer naar Colombia trok om daar Engelse les te geven aan kinderen en volwassenen van 6 tot 50 jaar oud.” Bram kwam in een heel klein en straatarm mijnwerkersdorpje terecht, hoog in de bergen van Colombia. “Op de eerste dag maakte ik vooral kennis met de leerlingen. Die waren gelukkig heel erg geïnteresseerd en vriendelijk. Het lesgeven zelf verliep daarentegen een beetje stroef, omdat mijn kennis van de Spaanse taal nogal beperkt was. Na een uur of zes moesten we verhuizen, omdat het donker werd en het lokaal waar we zaten geen verlichting had.” Bram vertelt hoe de leerlingen gedurende zes weken vooruitgang boekten. “Het was een grote uitdaging, omdat de leerlingen geen boeken hadden en er ook geen concreet lesplan was. Aan de andere kant geeft dat je net de vrijheid om volledig zelf te kiezen hoe de lessen in elkaar zitten en welke onderwerpen je aansnijdt. Het geeft dan ook erg veel voldoening als je ziet dat je lessen vruchten afwerpen.”

Bram vertelt dat het er daar anders aan toe gaat dan bij ons. “Leerlingen komen veertig minuten te laat, sommigen nemen gewoon hun gsm op tijdens de les. Alles is ook erg onvoorspelbaar. Zo ben ik bijvoorbeeld iedere twee weken naar de slotenmaker moeten gaan, omdat de sleutel brak bij het openen van de poort. Enkele ogenblikken later stapte ik buiten met een kopie, die dan natuurlijk onmiddellijk opnieuw brak.” Na verloop van tijd bouwde Bram hechte vriendschapsbanden op. “Ik ging soms iets drinken met de studenten, of voetballen, en nu en dan werd ik uitgenodigd bij hun thuis voor een lekkere maaltijd.” Bram wil gerust terug naar Colombia, al mag het wel eens wat anders zijn: “Judoleraar in Colombia lijkt me wel wat. Deze keer wel aan de kust.”

Wie? Els Craeghs (21) uit Elen (handelsingenieur)

Wat? Ontwikkelingshulp

Waar? Kindertehuis Lewa Children’s Home in Kenia

“Sinds mijn 15 jaar volgden de verschillende vakantiejobs elkaar op, om zo toch maar een beetje zakgeld te verdienen. Zo kwam ik al in een vleesfabriek, katoenfabriek, in de horeca en bij de huisvestingsdienst van de Leuvense universiteit terecht. Via sociale media kwam ik dan bij AIESEC* terecht, en na een infosessie besloot ik me gedurende de zomer in te zetten voor ontwikkelingshulp. Ik werkte in het kindertehuis Lewa Children’s Home, maar in tegenstelling tot wat de meesten zouden veronderstellen, heb ik weinig met de weeskinderen gespeeld. Langs het kindertehuis lag namelijk ook de lagere school Kipkeino Primary School en de boerderij Baraka Farm. Het hoofddoel was om de weeskinderen in het tehuis een tweede levenskans te geven via voedsel van de boerderij en vooruitstrevend onderwijs. Aangezien de boerderij zelf ook winst maakte via verkoop op de markt, kon dat geld opnieuw geïnvesteerd worden in het hele concept. Een complexe structuur eigenlijk, en dus vroegen ze internationale universiteitsstudenten als ik om de boekhouding eens grondig te bestuderen en te herstructureren. Een bureaujob eigenlijk, maar omdat de elektriciteit verschillende keren per dag uitviel en ik dus niet kon voortwerken, ben ik wel geregeld naar de kinderen gegaan om spelletjes te spelen. De ideale afwisseling. (lacht) De eerste dag gaf de manager me een rondleiding in de boerderij en het kindertehuis. Er kwamen toen zo’n twintig kinderen naar mij toegerend. Zij wilden allemaal handjes schudden, omdat ik de eerste blanke was die ze ooit zagen.”

“Afrikaanse vriendelijkheid is in de verste verte niet te vergelijken met die in België. Ook het gastgezin waar ik logeerde, op het platteland, was zo ontzettend lief. Ze leefden in een klein huisje zonder douche, en een gat in de grond dat dienstdeed als wc. Misschien zou je daarvan even schrikken, maar ik vond dat niet erg. Het hoorde gewoon zo.” De stage heeft een diepe indruk nagelaten en blijkbaar ook een reiskriebel losgepeuterd. “Mijn droomvakantiejob zou zijn om met een organisatie als Thomas Cook mee te vliegen en reizigers te begeleiden doorheen toeristische stadjes. Zo kom je in contact met ontelbare nationaliteiten en ontdek je ook zelf prachtige plekjes op de aardbol.

AIESEC: Internationale studentenorganisatie die jongeren buitenlandse werkervaring aanbiedt, terwijl ze ter plekke logeren bij een gastgezin.

Wie? Niké Ponnet (18) uit Gent (bio-ingenieur)

Wat? Groenten plukken en verkopen op de markt

Waar? Constantine en Neuchâtel, Zwitserland

“Een nieuwe omgeving, een andere taal, een andere levensstijl, ver weg van huis… Zo’n uitdaging sprak me wel aan. De prachtige natuur met de kolossale toppen van de Alpen nam ik er graag bij!” In het kader van Argviva, een Zwitserse organisatie, nam Niké eerst het vliegtuig en daarna de trein om uiteindelijk in Constantine te arriveren, een klein dorpje in het westen van Zwitserland. “Gedurende drie weken heb ik courgettes geplukt, sla, tomaten, radijzen, kruiden enzovoort, om die nadien te verkopen op de markt in Neuchâtel, vlak bij de Franse grens. Op de eerste dag leerde de gastvrouw me hoe ik de groentjes moest afsnijden van hun wortel en hoe ik ze nadien het best stapelde. Intussen vertelde ze honderduit over de rustige, maar zware boerenstiel. Want iedereen helpt op het land, ook oma en opa en kleinzonen en kleindochters. Daarna kuisten we onze oogst en maakten we ons klaar voor ‘the big day’, de verkoop op de markt. Die eerste keer als marktkramer was superspannend. Ik moest niet alleen spreken in een andere taal, maar ook nog eens rekenen met een vreemde munt. Gelukkig heb ik die Franse namen voor de groenten bijzonder snel geleerd en sindsdien was het superleuk om te doen. Behalve dan toen ik net courgetten en tomaten overhandigde aan een man en plots gestoken werd door een wesp. In mijn poep dan nog wel. De geniepigaard. (lacht) Ik mocht geen scène maken daar, maar godmiljaar, dat deed pijn! Ik kon amper nog rekenen.” Niké fantaseert over een vakantiejob als skileraar, en ook festivalmedewerker zijn, zou ze fantastisch vinden. Zo heeft ze eigenlijk al enkele ervaringen op haar cv staan, want ze was al barmedewerkster in een café op Boomtown tijdens de Gentse Feesten en op Gent Jazz.