Violet Braeckman (17): van de scène naar de schoolbanken en terug
Wellicht ken je haar uit Salamander, waarin ze de dochter van acteurskoppel Filip Peeters en An Miller speelde, maar Violet Braeckman doet meer dan dat. In Gent staat ze met jeugdtheater de Kopergietery geregeld op de planken en de opnames van twee kortfilms zijn juist ingeblikt. Daarnaast spendeert ze ook een ontelbaar aantal uren in de danszaal, en dan vergeten we nog dat ze dit alles combineert met het vijfde jaar Latijn-Grieks.
GUIDO: Is de combinatie vol te houden?
Violet: Wel, met de Kopergietery, een theatergezelschap in Gent, spelen we momenteel het stuk Charlotte en omdat we veel schoolvoorstellingen doen, mis ik wel wat lessen. En dankzij mijn rol in Salamander lopen ook de tv- en filmopdrachten vlot binnen. Zo heb ik bijvoorbeeld een aantal maanden geleden meegespeeld in twee kortfilms van studenten van KASK. ’t Is druk, ja, maar het lukt me wel.
GUIDO: Wat verkies je: film of theater?
Violet: Het was echt leuk om kortfilms en zo te draaien, ik heb me echt geamuseerd, maar stiekem heb ik het eigenlijk altijd meer voor theater gehad. Je hebt er meer vrijheid en je kan het publiek meteen meenemen, wat bij film niet het geval is. Ik dans ook heel graag en in de Kopergietery worden beide vaak gecombineerd. Dus dat maakt het extra leuk.
GUIDO: Welke scène was tot nu toe de meest speciale?
Violet: Er zijn twee scènes die er echt uitspringen. De eerste was een stuntscène in Salamander, op het moment dat onze auto ontploft. Er stond een grote kraan waaraan ik vasthing met een harnas. Ik moest lopen en werd toen achteruit getrokken. Dat was heel cool! De andere scène was in een van de kortfilms, Port de Bagage heet hij, waarin ik samen met een jongen broer en zus speel. We krijgen te horen dat onze papa overleden is en beslissen om samen naar de zee te rijden. Aan een tankstation stoppen we en daar doet mijn broer iets waardoor ik overstuur geraak. Ik moest uitvliegen, schreeuwen en wenen tegelijkertijd. Het was een nachtopname, dus iedereen was al heel moe, maar die scène zal ik nooit vergeten. Ik zat heel erg in mijn rol toen en ook het wenen ging vanzelf. Ik heb sowieso snel traanogen als ik buiten ben, dus dat is dan wel handig. (lacht)
GUIDO: Wat doe je dan als je binnen moet wenen?
Violet: Dan probeer ik me zodanig in te leven in het personage dat de tranen vanzelf komen. Wat heeft ze meegemaakt en hoe zou ik reageren? Dan ben ik vertrokken.
GUIDO: Ik heb gehoord dat Anthony Hopkins tijdens de opnames van Silence of the Lambs zodanig in zijn rol zat dat hij ook tussen de scènes door angstaanjagend overkwam. Kan je zoiets begrijpen?
Violet: Ja, ik heb dat ook eens gehoord over de acteur Ralph Fiennes in Schindler’s List. Zelf heb ik dat niet zo, maar ik kan het me wel voorstellen dat het heftig is om in zo’n rol te geraken. Je concentreert je dan zodanig dat je er nog moeilijk uitgeraakt. Maar zo ben ik niet. Tussen de scènes door huppel ik vrolijk rond en als de camera’s draaien, dan is het weer back to business.
GUIDO: Zijn er nog dingen die je wil verwezenlijken de komende jaren?
Violet: Na de middelbare school zou ik graag naar het conservatorium in Maastricht gaan. Maar ik heb al gehoord dat ze de voorkeur geven aan twintigers die al wat meer ervaring hebben. Toch ga ik mijn kans wagen, je weet nooit. Spaans leren en veel reizen staan ook hoog op mijn lijstje, maar mijn ultieme droom is ooit eens meespelen in een kostuumdrama. Zoals Keira Knightley in Pride & Prejudice. Dat lijkt me fantastisch. Die kostuums zijn schitterend. Maar dan zou ik al naar Engeland moeten trekken, want daarvoor hebben ze hier geen geld...
(SVDB)
foto: VRT - Lies Willaert