Bruno Wyndaele

In Beste vrienden, het nieuwe programma van Bruno Wyndaele, ondernemen bekende vriendenduo's in een zonnig buitenland een licht avontuurlijke queeste naar 'een symbool van vriendschap'. Euh... heb je daar lang voor moeten studeren, Bruno?

Wyndaele: Jazeker, Moderne Geschiedenis dan nog wel, in Leuven. Op dat moment was dat een veilige keuze, want werkloos werden we toch. Ik spreek over het begin van de jaren tachtig, en in het laatste jaar humaniora zeiden ze: zodra je afgestudeerd bent, schrijf je je in bij de RVA en kan je beginnen te doppen. Dat was zo'n beetje de carrière die ze ons voorspiegelden. En als je dan toch werkloos zal worden, kun je maar beter iets gaan studeren dat geen keuze is. Als je kiest voor dokter of ingenieur, kun je alleen maar werkloos worden als dokter of ingenieur. Als je werkloos wordt als historicus, heb je tenminste nog vier jaar interessante verhalen gehoord over hoe de wereld vroeger in elkaar zat, en vermoedelijk nu ook nog. En dat bleek inderdaad zo te zijn.

GUIDO: Met dat doppen en zo?

Wyndaele: (lacht) Dat doppen is goed meegevallen. Dat was natuurlijk alweer vier jaar later, en toen was het hevigste van de crisis voorbij.

GUIDO: Zat je op kot in Leuven?

Wyndaele: Ja. Ik zat niet in het folkloristische studentenleven, maar was wel betrokken bij Radio Scorpio, in die tijd voor 90% een studentenradio. Voor mij was dat mijn hoofdbezigheid toen ik aan de unief zat. Mijn tweede bezigheid was mee voorzien in mijn levensonderhoud, mijn derde bezigheid studeren, en als vierde kwamen daar zatlapperij en laat uitgaan bij. Maar ook dat was vooral in het kader van Scorpio. Wij organiseerden vaak fuiven om inkomsten te hebben.

GUIDO: Jij moest studentenjobs doen om rond te komen?

Wyndaele: Eigenlijk wel ja. Er was toen een jobdienst. Daar ging je 's morgens naartoe, en dan zeiden ze: er moet een camion gelost worden, wie gaat dat doen? Dan stak je je vinger op als het je interesseerde. Maar ik heb ook meer structurele dingen gedaan, zoals werken bij Ikea, in het studentenrestaurant... Alles eigenlijk. Noem een studentenjob, en ik heb 'm gedaan.

GUIDO: Leuven is wel héél erg studentikoos.

Wyndaele: Dat is toch een voordeel? Het is een beetje een kunstmatige en beperkte wereld, en dat is goed. Er is nadien nog gelegenheid genoeg om de echte wereld te leren kennen. Maar dan moet je daar wel weg natuurlijk. Eenmaal je niet meer studeert, maak je geen deel meer uit van die gemeenschap en moet je daar ook niet blijven hangen. Dan word je zo'n soort overjaarse student, en dat kan toch de bedoeling niet zijn. Nu ja, je mag daar natuurlijk wél blijven hangen, ik overdrijf. Het is best wel mogelijk om als Leuvenaar een normaal leven te leiden, maar dan kun je eigenlijk al evengoed in Tienen wonen, of in Diest. Het genot van Leuven als studentenentiteit is er alleen voor de student.

GUIDO: Waarover ging je thesis?

Wyndaele: Over Paul De Mont, de Vlaamse Rexistische senator. Een Vlaming die oorlogsinvalide was geworden in de Eerste Wereldoorlog en in 1936 gecoöpteerd senator werd voor Rex, de partij van Léon Degrelle.

GUIDO: Heb je daar later nog iets aan gehad?

Wyndaele: Nee. (lacht)

GUIDO: Wat de studententijd de mooiste tijd van je leven?

Wyndaele: Uiteraard niet, al schuilt er toch enige waarheid in dat cliché, want het was natuurlijk wel een heel mooie tijd. In je studententijd zijn je verantwoordelijkheden beperkt, en je mogelijkheden onbegrensd.

GUIDO: Het is doorgaans ook de periode dat je vrienden voor het leven maakt.

Wyndaele: Inderdaad, en daarna komen er nog maar heel zelden bij. In je studententijd ben je ontvankelijk, en ben je bereid om iedereen een kans te geven. Later gaat je ziel zich meer en meer sluiten, zeker als je al eens bedrogen bent geweest, en komen er bovendien allerlei praktische bezwaren tussen. Je wordt voorzichtiger, en je hebt geen tijd meer. Je moet werken, en dat doe je nog niet tussen je zestiende en je twintigste. Allez, jij en ik toch niet hé. (lacht)

(HDP)