Lisa Smolders

De 29-jarige schone huppelt van hot naar her in het medialandschap, maar haar pantoffeltjes blijven steevast in Leuven staan. “De stad waar ik nachtenlang op café zat te zeveren, lachen en - als het heel laat werd - zingen. Waar ik voor het eerst te veel pinten dronk en mijn fiets niet meer vond...” Haar ogen fonkelen als ze ’t over haar thuishaven heeft, en toch trok ze voor haar studies enkele jaren naar Gent. Dat vraagt om een woordje uitleg.
 
"Leuven is zo klein, er passeert altijd wel leuk volk als je ergens zit. Best gezellig!"

GUIDO: Die paar jaartjes Gent moet je ons toch eens uitleggen.
Lisa: Wel, ik ben geboren en getogen in Leuven, dus mocht het voor mijn studententijd wel eens wat anders zijn. Ik schreef me in voor de richting Politieke en Sociale Wetenschappen aan de UGent, maar toen ik een van de eerste dagen een superdikke cursus op mijn bord kreeg, dacht ik al onmiddellijk: "Oh shit, dit gaat me nooit lukken." Enkele dagen later ben ik dan eens een les psychologie gaan meevolgen, en die prof was zodanig sappig aan ’t vertellen dat ik me voor díe richting heb ingeschreven. ’t Was een Nederlander, die prof, net als mijn vader. Misschien daarom dat ik me onmiddellijk thuis voelde. (lacht) Na de eerste jaren Psychologie in Gent wou ik een bepaalde afstudeerrichting doen die enkel en alleen in Leuven op het programma stond. Op die manier ben ik dan nog in de opleiding Antropologie beland, in mijn thuisstad dus.
 
Drank aan de Vaart
 
GUIDO: Wat voor student was je?
Lisa: In de richting Psychologie zaten we in mega-aula’s. Of je daar nu zit of niet, geen kat die erop let. Ik herinner me wel dat we vaak half onder onze bank lagen te babbelen. Of lagen te slapen. Nu ja, je móest daar niet zijn, dus het gebeurde weleens dat ik na een avondje stappen pas een oog opentrok om 11.30 uur terwijl de les al om 8.30 uur begon.
GUIDO: Aan welke toog bleef je ’t liefst plakken?
Lisa: Als het weer meezat, kon je me sowieso op een van de terrasjes aan de Oude Markt vinden. Ofwel haalden we wat drank in de nachtwinkel en gingen we gezellig rondhangen aan de Vaart. Leuven is zo klein, er passeert altijd wel leuk volk als je ergens zit. Best gezellig toch. Of klinkt dat schraal? (lacht) Voor de rest kwam ik ook wel geregeld in Dewerf, een restaurant waar ik als student werkte. Aan de huidige generatie kan ik Bar Stan aanraden, een initiatief van vrienden van mij, vlak bij de Faculteit Sociale Wetenschappen. De Maximo’s in de Naamsestraat is ook tof, een kleine club met keimooi terras en supertoffe mensen. Ik heb er zelf nog gedraaid. Ideaal voor als het eens wat anders mag zijn dan een fakbar met kleverige vloer en goedkope pinten. En ’t Paradijsje, een superleuk miniparkje in de Schapenstraat, of gewoon frieten halen in the good old Alma.
GUIDO: Je blikt precies graag terug op je studententijd. Was het, zoals velen zeggen, de beste tijd van je leven?
Lisa: Goh, dat nu ook weer niet. Gewoon een toffe tijd. Elke periode heeft z’n mooie en moeilijkere kanten. De uitstapjes die we maakten op lesvrije dagen staken er wel bovenuit. Dan trokken we bijvoorbeeld naar Louvain-la-Neuve. Dat lag vlakbij en we waren wel benieuwd hoe alles eruit zag daar. Heel spacy, bleek dan. We gingen daar eigenlijk gewoon wat onnozel doen in gebrekkig Frans. "Allo! Moi, c’est Lisa!" Keiplezant. Echt, ik kan het iedereen aanraden. Go out en leer mensen kennen. Heb je leuke ideeën? Effe checken of het wel veilig is en dan gewoon dóen en zien waar je uitkomt. Later heb je daar minder tijd voor.
 
Liedjes op een schijfje branden
 
GUIDO: Na vijf jaar had je eindelijk een diploma op zak, maar je wou je studententijd nog wat rekken?
Lisa: Ja, want na mijn afstuderen wist ik eigenlijk nog altijd niet wat ik nu écht wou gaan doen. Aangezien ik als kind veel bezig was met radio en muziek, heb ik beslist nog een audiovisuele richting te volgen aan het Brusselse Rits, om later muziekselector te worden. Die richting duurde wel opnieuw vier jaar, dus dat diploma behalen was geen streefdoel meer. Ik wou gewoon nog wat bijleren. In die tijd had ik anders al dokter kunnen zijn. (lacht) Na twee jaar was ’t genoeg geweest. Op dat moment verspreidde Studio Brussel net een oproep. Iedereen mocht langskomen om te solliciteren en die twee jaar radiostudies stonden dan wel mooi op mijn cv natuurlijk. Ik kon al wat mooi Nederlands praten en wist ook al hoe een intro voor een liedje best klonk, enzovoort. Zo ben ik daar binnengerold.
GUIDO: Ondertussen was je ook al sidekick van Lieven Van Gils in Reyers Laat.
Lisa: Klopt. ’t Was maar een kleine rol, maar wel heel boeiend om te zien hoe dat achter de schermen allemaal in z’n werk gaat.
GUIDO: Maar het duurde niet lang voor je wél een hoofdrol kreeg, als presentatrice van de talentenshow De Beste Singer-Songwriter. Muziek is nooit ver weg geweest precies.
Lisa: Muziek is waarschijnlijk mijn grootste liefde. Ik weet nog dat ik vroeger, vóór internet en YouTube en zo, naar de discotheek ging. Ik bedoel: een afdeling in de videotheek waar je cd’s kon huren. Je kon toen ook elk nummer dat in je opkwam opzoeken op het programma Napster, en die liedjes eigenhandig op een schijfje branden. Fantastisch was dat. In de mediasector zit je sowieso met programma’s die komen en gaan en die afwisseling vind ik heel tof. Een beetje van alles kunnen doen.
GUIDO: Ben je vandaag nog iets met wat je in Leuven gestudeerd hebt?
Lisa: Absoluut. Een tijd geleden heb ik op Radio 1 bijvoorbeeld een programma gehad rond wereldmuziek. Dat klinkt misschien oubollig, maar in India en Zuid-Afrika en zo wordt ook echt goeie muziek gemaakt. Denk maar aan Couleur Café, Buraka Som Sistema enzovoort. Psychologie en antropologie helpen me daarbij een kader te schetsen. Ik blijf trouwens ook vandaag nog geïnteresseerd in de wereld en de culturen. Vrienden van mij werken als antropoloog bij Artsen Zonder Grenzen en gaan mensen helpen in rampgebieden. Zo waren ze bijvoorbeeld in Haïti na de aardbeving van 2010 en trokken ze als tolk naar de ebolagebieden. Dat lijkt me superboeiend.
 
In de lokale politiek
 
GUIDO: Ben je zelf niet gaan reizen na of tijdens je studies?
Lisa: Ik heb als Erasmusser een half jaar in het Spaanse Murcia gewoond. Heel plezant. Je leert je plan trekken en dompelt jezelf onder in een andere cultuur. Weet je, soms denk ik eraan om opnieuw te gaan studeren. Toegepaste psychologie of pedagogie of zo, om te leren hoe je jongeren met leerproblemen kunt helpen. Dyslexie, autisme… Wie weet maak ik ooit nog de overstap, als ik het ineens helemaal zou gehad hebben in de media.
GUIDO: Of misschien stap je dan opnieuw in de politiek. Tijdens je studententijd kwam je toch op voor Groen?
Lisa: Ik ben toen inderdaad gemeenteraadslid geweest voor die partij. Ik had me op hun vraag kandidaat gesteld, maar stond iets hoger dan verwacht. Er hadden blijkbaar keiveel vrienden op mij gestemd zonder dat ik dat wist, en dus ben ik verrassend genoeg verkozen. Ik ben dan met een heel pak mensen gaan praten over wat zij wilden voor hun stad, bundelde die ideeën en legde ze voor op de gemeenteraad. Heel leerrijk was dat. Magda Aelvoet, Louis Tobback en andere politieke grootheden die pingpongen tijdens zulke vergaderingen… Meesterlijk.
GUIDO: Maar voorlopig blijf je dus bij de media. Radio maken, presenteren… Zien we je nog acteren?
Lisa: Ik vrees van niet. Ik zie mezelf wel heel spontaan "ja!" roepen als ik gevraagd zou worden, maar eens het zover is, zou ik denken: "What have I done?!" Ik heb dat wel vaker, dat gevoel. (lacht) Ik zie mezelf daar al staan op die set: zweten, stotteren... Nee, acteren laat ik graag aan anderen over. Een mens moet zijn eigen grenzen kennen.

(SVR)

foto: SBSBelgium