Interview: Peter Van Den Begin

Peter Van Den Begin was het laatst op tv te zien als de alcoholverslaafde buschauffeur Frank Geunings in Den Elfde van den Elfde. "Hoe je een alcoholist speelt? Door vooral geen alcohol te drinken op de set," lacht Peter. En dat zou niet de laatste wijsheid zijn die hij ons verklapt tijdens zijn dag aan de slag.
 
Den Elfde van den Elfde speelde zich af in het carnavalsmilieu. Is het voor een acteur eigenlijk niet elke dag carnaval?
Peter: (lacht) Eigenlijk wel. Je bent steeds op zoek naar het juiste kostuum, bent bezig met hoe je eruitziet. Je moet jezelf telkens opnieuw vormgeven.

GUIDO: Als je de reeks bekeek, kon je je personage dan loskoppelen van jezelf en vergeten dat jij het was?
Peter: Dat begint me steeds beter te lukken. In een reeks zoals deze, krijg je de tijd om het personage op te bouwen, en dan kan ik dat wel loskoppelen als ik ernaar zit te kijken.

Brood verdienen is bijzaak

GUIDO: Wat wou je worden toen je tien jaar was?
Peter: Ik wist al vrij snel dat ik acteur wou worden. Nog vroeger zelfs, al van toen ik een jaar of vijf, zes was. Je mag niet vergeten dat ik ben opgegroeid in het vak. Mijn vader was geen professionele acteur, maar hij speelde wel in het revuetheater Oud België in Antwerpen. Ik ging als kind al mee met mijn moeder, ik ben echt grootgebracht in het theater.

GUIDO: Het lag dan ook voor de hand dat je als achttienjarige een toneelopleiding zou gaan volgen?
Peter: O ja, ik kon niet wachten. De laatste twee jaar in het secundair zat ik echt te snakken om aan de toneelschool te kunnen beginnen. Je moet daar natuurlijk wel een toelatingsproef voor doen, maar daar was ik voor geslaagd. Ik was dolgelukkig dat ik op Studio Herman Teirlinck mocht beginnen.

GUIDO: Wat was je eerste betaalde opdracht als acteur?
Peter: Toen ik nog studeerde, werd ik gevraagd om mee te spelen in het stuk De Getemde Feeks van Dirk Tanghe, in theater Malpertuis in Tielt. Je moest daar dan toelating voor vragen aan de schooldirecteur. Eerst mocht ik, maar dan uiteindelijk toch weer niet. Nu, ik heb alsnog meegespeeld in die productie, met als gevolg dat ik niet meer welkom was op school. Voilà, dat was mijn debuut.

GUIDO: Vanaf wanneer kreeg je het gevoel: het is aan het lukken, ik zal mijn brood kunnen verdienen met acteren?
Peter: In het begin sta je daar eigenlijk niet bij stil. Je wil zo graag spelen, zo graag op het podium staan, dat 'je brood ermee verdienen' bijzaak is. Pas later, als je een gezin hebt en kinderen, wordt dat een factor om rekening mee te houden. Ik moet zeggen: ik heb nooit te klagen gehad. Ik ben zelfstandige. In het begin was het wel eens afwachten geblazen tussen twee speelopdrachten en deed ik ook wel eens wat andere jobs. Zo heb ik nog jeansbroeken verkocht in een kledingzaak. Maar ook daar had ik geen problemen mee: ik wist dat er wel iets op me zou afkomen, dat ik vroeg of laat terug op het podium zou staan. De passie voor spelen was te groot.

Auditie doen

GUIDO: Is auditie doen voor een acteur een vorm van solliciteren?
Peter: Dat klopt. Ik heb lange tijd meer theater gedaan dan film en televisie, en nu is het eigenlijk andersom. Vlaanderen is natuurlijk niet zo groot. Je kent mekaar en zo word je regelmatig gevraagd om ergens in mee te spelen. En dan moet je vaak auditie komen doen, maar dat vind ik niet erg.

GUIDO: Je bent natuurlijk een bekende kop: een regisseur die nu nog niet weet wat jij kunt, die heeft de afgelopen twintig jaar op Mars gewoond.
Peter: Ja, maar een auditie dient ook om te zien of bepaalde combinaties klikken, of het werkt. Dat maakt integraal deel uit van onze job.

GUIDO: Zat er een carrièreplanning achter: eerst een toneelcarrière, en dan doorgroeien naar film en tv?
Peter: Nee, helemaal niet. Het was afwachten wat er op mijn pad zou verschijnen. Ik ben zelfs een aantal jaar vast verbonden geweest aan een theatergezelschap: de Blauwe Maandag Compagnie. Toen speelde ik uitsluitend theater; televisie en film zijn er pas gaandeweg ingesijpeld. In het begin dacht ik zelfs dat dat een heel andere manier van spelen zou zijn, dat het misschien niets voor mij was, maar kijk... Mijn eerste grote filmrol was in Alles Moet Weg van Jan Verheyen, naar het boek van Tom Lanoye. Toen heb ik de smaak te pakken gekregen en ben ik de twee beginnen te combineren. Want ik kreeg toen door dat acteren in films ook een heel interessant aspect van spelen was.

GUIDO: Is er veel professionele ballast in het acteursbestaan?
Peter: (denkt na) De onzekerheid misschien? Ik heb lange tijd een productiehuis gehad met Stany Crets voor de dingen die we op tv deden, en toen hadden we altijd wel een redelijk goed zicht op hoe ons jaar er zou uitzien. Nu is dat anders. Dat productiehuis bestaat niet weer, nu ben ik puur zelfstandig, en dan is het altijd toch spannend afwachten wat er op je afkomt. Soms knaagt die onzekerheid, al moet ik zeggen dat ik eigenlijk niets te klagen heb. Mijn agenda zit goed vol, maar het is niet altijd evident om de verschillende projecten op elkaar af te stemmen.

GUIDO: En het feit dat je op filmsets enorm veel geduld moet hebben, stoort je dat niet?
Peter: Daar heb ik nooit veel last van gehad. Het hoort erbij. Het klopt wel dat je op een dag op de set maar een paar momenten hebt waarin je je echt helemaal kan geven, maar ik heb dat nooit ervaren als iets negatiefs. Ik vind dat fijn. Een sport bijna. Een hele dag gefocust blijven en af en toe uitblinken.

Goed gedaan

GUIDO: Hoe belangrijk zijn collega's?
Peter: Heel belangrijk. Je bent tijdens de opnames dag in, dag uit met de cast en crew op stap, dat is bijna als een familie. Je zit zeer nauw en dicht op elkaar. Het is fijn als je dan ziet dat je collega's even gepassioneerd zijn als jijzelf.

GUIDO: Is er ooit een moment geweest waarop je dacht: ik heb het gehad, ik ga iets anders doen?
Peter: Niet echt. Indertijd, toen we dat productiehuis hadden, kwamen er wel andere dingen bij kijken. Veel verantwoordelijkheden en praktische beslommeringen. Daar kreeg ik op den duur genoeg van. Ik wou me weer puur concentreren op spelen.

GUIDO: Het valt me op dat acteurs zelden met pensioen gaan.
Peter: Dat is het mooie aan ons bestaan, dat je kan blijven doorgaan zolang je gezond bent. En zolang je je teksten kan onthouden natuurlijk.

GUIDO: Wat zou de tienjarige Peter zeggen als hij de huidige versie aan het werk zou zien?
Peter: Die zou zeggen: "Goed gedaan!" (lacht) Ja, die zou wel blij zijn dat het gelukt is om acteur te worden. Ik ben trots op wat ik heb verwezenlijkt, en ik heb ook nog een aantal goeie dingen in het verschiet. Ook al is onze afzetmarkt niet zo groot, toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik me kan ontwikkelen als acteur. Als kind was het verlangen er al; vandaag is de goesting er nog steeds.

foto: VRT