Els Depuydt over haar roman 'Mia'

Nieuw in de boekhandel: Mia, het solodebuut van de Gentse schrijfster Els Depuydt. Els schreef voorheen al drie thrillers in co-auteurschap, maar waagt zich nu aan een psychologische roman over schuld, boete en... euh... melo-cakes.
 
GUIDO: Je bent bekend als de helft van het thrillerschrijversduo De Paepe & Depuydt. Waarom ga je nu solo?
Els: Die soloplannen had ik al heel lang, nog voor Herbert en ik onze eerste thriller publiceerden, maar het was er nooit van gekomen. Dat kwam deels door faalangst. Dankzij die thrillers heb ik de smaak te pakken gekregen en heb ik geleidelijk zelfvertrouwen opgebouwd. Zo is mijn soloroman er uiteindelijk toch nog gekomen, hoewel het oorspronkelijke idee al heel lang door mijn hoofd spookte.
GUIDO: Wat spookte er door je hoofd? Het oorspronkelijke idee om een boek te schrijven, of om dít boek te schrijven?
Els: Dit boek! Het is uiteindelijk wel anders geworden dan wat ik had vooropgesteld, maar het originele idee en de structuur zaten al meer dan tien jaar in mijn hoofd. Ik heb lang geworsteld met het verhaal, voor het de definitieve vorm heeft gekregen, en het heeft ook lang geduurd voor ik tevreden was.
GUIDO: 'Mia' is geen thriller. Wat is het wel?
Els: Ik noem het zelf graag een psychologische roman. Het hoofdpersonage Mia heeft een aantal dingen meegemaakt in het dorp waar ze opgroeide. Ze is er weggegaan in de hoop verlost te raken van haar problemen, maar die zijn in haar blijven nestelen. Door een bepaalde gebeurtenis wordt ze opnieuw geconfronteerd met haar verleden en moet ze ook terugkeren naar haar geboortedorp. Als lezer maak je in het boek die psychologische evolutie mee.
GUIDO: Hoe anders was je aanpak, nadat je drie boeken had geschreven als onderdeel van een auteursduo?
Els: Heel anders. In het begin voelde ik me een beetje verloren. Als je met twee schrijft, heb je altijd een klankbord. Je bedenkt samen de plot. 'Mia' moest helemaal uit mijn eigen hoofd komen. Toch stond ik er niet alleen voor, want ik heb gewerkt met proeflezers. Ik heb stukjes laten nalezen door een aantal mensen die ik ken en vertrouw. Ze hebben me in alle eerlijkheid feedback gegeven, waaraan ik veel heb gehad. Die aanpak heeft geloond.
GUIDO: Je hebt dit boek geschreven in een turbulente periode in je privéleven. Heeft dat invloed gehad?
Els: Het feit dat ik een relatiebreuk te verwerken kreeg, heeft me een extra duwtje gegeven om dit boek af te werken. Ik kwam alleen te staan en 'Mia' afwerken was voor mij een manier om te bewijzen dat ik het leven ook alleen aankon. Dat heeft zeker meegespeeld. Maar voor alle duidelijkheid: ik blijf thrillers schrijven samen met Herbert.
GUIDO: Op jouw identiteitskaart heet je 'Els Mia Depuydt'. Is Mia jouw alter ego?
Els: Zo is het indertijd wel begonnen. Doordat ik enkele autobiografische elementen verwerkte in het verhaal, ben ik bij die naam terechtgekomen. Ik zal je trouwens nog iets verklappen: Mia's achternaam Bonny is de familienaam van mijn grootmoeder langs vaderskant. Geleidelijk aan is het verhaal echter meer en meer fictie geworden. Er zitten autobiografische elementen in, maar Mia Bonny is niet Els Depuydt.
GUIDO: Reken je in dit boek af met je West-Vlaamse jeugd?
Els: Nee, dat klopt niet. Het boek overstijgt West-Vlaanderen. De dorpsmentaliteit die ik beschrijf, is zeker niet puur West-Vlaams. Het schuldgevoel van Mia, het niet opnemen van je verantwoordelijkheid en daar later rekenschap voor moeten afleggen, zijn universele thema's. Dat is niet West-Vlaams, niet Vlaams of niet Belgisch, maar gewoon menselijk.
GUIDO: Houtvoorde, het dorp waar het boek zich deels afspeelt, ligt evenwel niet in de Kempen...
Els: Dat is juist. De geografische achtergrond, het decor van dat geboortedorp ligt in West-Vlaanderen.
GUIDO: Omdat je dat zelf het best kent?
Els: Ja, en omdat ik een dorp nodig had waarin je de bekrompen katholieke sfeer nog kon voelen. Maar het had zich evengoed kunnen afspelen in een streng calvinistisch dorp in Nederland, ik zeg maar wat.
GUIDO: Aan welk personage - naast Mia - ben je het meest gehecht?
Els: Je zou misschien verwachten dat ik Kizzy zeg, maar ik koester veel sympathie voor de zus van Kizzy. Die blijft in het begin van het boek wat onder de radar, maar op het einde komt ze sterker naar buiten. Ze is in dezelfde sfeer opgegroeid als Mia, maar zij is in het dorp blijven wonen, heeft wél haar verantwoordelijkheid opgenomen en heeft ter plaatse iets moois gerealiseerd. Voor zo iemand kan je alleen maar bewondering hebben.
GUIDO: Vat het boek eens samen in één zin?
Els: In het prospectus van Uitgeverij Vrijdag stond het schitterend omschreven: "schuld, boete en melo-cakes".
GUIDO: Heb je een favoriete scène?
Els: Er is een scène die zich afspeelt in de dorpskerk, en daar komt zowat alles samen. De sfeer in het dorp, hoe de bewoners zich gedragen tegenover elkaar, hoe moeilijk Mia het ermee heeft en hoe ze erop reageert. Het is een cruciale scène waar ik wel tevreden over ben.
GUIDO: Heb je dit boek geschreven omdat je het thrillergenre te beperkend vond?
Els: Helemaal niet, want ik vind de twee complementair. Onze thrillers zijn heel plezant om te doen. We schrijven ze met twee, dat is sowieso anders. We kunnen er ons volledig in uitleven. Maar zo'n psychologische roman zat eveneens in mij te broeden. Ik heb de luxe dat ik niet hoef te kiezen tussen de twee: ook thrillers schrijven wil ik zeker blijven doen.
GUIDO: 'Mia' is een plotgedreven roman. Heeft dat te maken met je achtergrond als thrillerauteur?
Els: Dat zou natuurlijk wel kunnen. Het is mogelijk dat ik delen van de schrijfervaring in die thrillers heb meegenomen in mijn eigen roman. Maar ik vind sowieso dat een roman bij voorkeur wordt gedragen door een goed verhaal. Louter gedachtestromen volstaan niet om een psychologische roman te schrijven. Waarom zou er geen meeslepend verhaal in mogen zitten?
GUIDO: Hoe zou je willen dat de lezer zich voelt na het dichtslaan van 'Mia'?
Els: Ik hoop natuurlijk dat hij of zij een goed boek heeft gelezen en dat het nog een tijdje blijft hangen. Misschien gaat de lezer nadenken over bepaalde zaken, of wordt de thematiek aanleiding tot een gesprek? Mijn boek als aanleiding tot debat of discussie, dat zou ik graag bereiken.
GUIDO: Wie zijn je literaire voorbeelden?
Els: Ik ben een grote fan van Arnon Grunberg. Hij kan op meesterlijke wijze een personage fileren tot op het bot, en dat doet hij met heel weinig woorden, aan de hand van kleine details en gedragingen. Zo roept hij de bizarre relaties op die kunnen ontstaan tussen mensen. Hem neem ik zeker als voorbeeld. Verder houd ik van goede verhalen. 'De Waarheid over de Zaak Harry Quebert' van Joël Dicker is daar een mooi voorbeeld van. Het is een thriller waarin de psychologische relaties in een dorp enorm sterk worden neergezet. Daar heb ik bewondering voor.
GUIDO: Is een literair voorbeeld, neem nu Grunberg, voor jou dan meteen ook een inspiratiebron?
Els: Nee, dat nu ook weer niet. Het is eerder inspirerende bewondering, zo van: als ik dit niveau ooit zou kunnen bereiken, dat zou fantastisch zijn...
GUIDO: Heb je ook Vlaamse literaire voorbeelden?
Els: Patrick Conrad, intussen een éminence grise in de Vlaamse literatuur, schrijft thrillers die je evengoed psychologische romans kan noemen.
GUIDO: Je kreeg voor dit boek een werkbeurs van het Vlaams Fonds voor de Letteren. Gaf die beurs extra druk, of extra vrijheid?
Els: Gezonde druk! Ik kreeg twee maanden cadeau om het boek af te werken, en ik was dan ook vastbesloten om het te doen. Ik was er toen al zo'n tien jaar mee bezig en de beurs was zeker en vast een goede stimulans om 'Mia' eindelijk af te werken.
GUIDO: Zitten er nog meer soloromans in jou?
Els: Absoluut. En ik hoop dat het niet weer tien jaar zal duren voor het ervan komt.
GUIDO: En staan er nog nieuwe thrillers op stapel?
Els: Ja, dat is zelfs al zeer concreet. De vierde thriller van De Paepe & Depuydt zal als alles goed gaat verschijnen in het najaar van 2017, en we zijn ondertussen bezig met een vijfde.
GUIDO: Zou je ooit een solothriller willen schrijven?
Els: Ooit misschien wel, maar daar heb ik niet meteen plannen voor, vooral uit tijdsgebrek. Dat zou dan een psychologische thriller worden, veronderstel ik.
GUIDO: Stel dat 'Mia' wordt verfilmd, welke Vlaamse actrice zou jij dan casten in de hoofdrol?
Els: Ik denk dat het een mooie karakterrol zou kunnen zijn voor Charlotte Vandermeersch.
GUIDO: Dan kan ik ook al de regisseur raden, denk ik?
Els: (lacht) Ja, Felix van Groeningen is mijn favoriete Vlaamse regisseur, dus als hij de verfilming op zich zou willen nemen, heel graag!
GUIDO: Hoe voel je je, nu het boek er ligt?
Els: Het is een gemengd gevoel. Enerzijds ben ik trots, want het is me gelukt, maar anderzijds ben ik ook wel een beetje bang. Hoe zullen mensen hierop reageren?

https://elsdepuydt.wordpress.com/

​(HDP)