Matteo Simoni: "Wij reden elke dag op een johnnybrommer naar de hogeschool."

Het zijn weer drukke tijden voor Matteo Simoni. De opnames van Milano, het intieme langspeeldebuut van Christina Vandekerckhove waarin hij een alleenstaande vader speelt, zijn net achter de rug. In februari zal hij bij Adil & Bilall op de set staan voor Patser 2, maar eerst en vooral zie je Matteo in de bioscoop aan het werk in Wil, een bloedstollend oorlogsdrama van Tim Mielants naar het gelijknamige boek van Jeroen Olyslaegers.

Wil gaat over twee jonge hulpagenten (Matteo Simoni en Stef Aerts) in het bezette Antwerpen. Ze werken gedwongen mee aan de klopjacht op Joden in hun stad, maar tegelijk steunen ze het verzet. Een tegenstijdige cocktail van emoties brengt hen aan de rand van de afgrond, want hoe red je jezelf, je geliefden en de Joden uit de klauwen van de bezetter?

GUIDO: Jij hebt samen met Stef Aerts gestudeerd aan het Conservatorium in Antwerpen. Is het een meerwaarde als je vandaag samen mag acteren?

Matteo: Da's uiteraard een meerwaarde. Stef en ik, wij kennen elkaar door en door. Wij zijn vrienden. Ik kan ook goed samenspelen met mensen die ik niet ken, maar wij hebben samen zoveel meegemaakt. Stef is een klankbord in mijn leven. Het eindresultaat was wellicht even goed geworden als ik met iemand anders had gespeeld, maar misschien had ik dan wel meer regie nodig gehad. Stef en ik zullen sneller met elkaar blenden. Wij voelen elkaar aan zonder dat er veel woorden voor nodig zijn. Tja, en verder kunnen we er ook niets aan doen dat we vaak samen worden gevraagd voor een project. In Callboys, in De Bende van Jan De Lichte, en nu ook weer in Wil...

Geen concurrentie

GUIDO: Hoe was jullie dynamiek op de hogeschool?

Matteo: Wij waren onafscheidelijk. Letterlijk, want drie van de vier jaar zaten we samen op kot. Als je Stef zag, dan zag je mij. Als we niet met z'n tweeën binnenkwamen het café, was dat raar. "Oei, waar is den andere?" Dat was wel iets. Ik had toen een brommer in Antwerpen. Zo'n opgefokte Limburgse johnnybrommer, die ik van Hasselt naar Antwerpen had gereden langs het Albertkanaal. (lacht) Alle studenten kwamen naar de toneelschool met de fiets, maar wij arriveerden altijd samen op die brommer. Door die brommer kon je ook altijd zien in welk café wij zaten. Nu eens stond dat ding geparkeerd voor de Pallieter, dan weer voor de Hopper...

GUIDO: En ondertussen zijn jullie concurrenten?

Matteo: (beslist) Nooit! Wij zijn nooit elkaars concurrent. Als je mij vraagt voor een hoofdrol, of je vraagt Stef, dan krijg je een andere film. Wij hebben een verschillend soort energie. In Wil speelt Stef de hoofdrol, dat is duidelijk. Ik vond het fijn om in zijn schaduw te mogen spelen, op een heel egoloze manier. Maar als Stef morgen wordt gekozen voor een rol die mij ook wel had gelegen, dan zou ik blij zijn. Wij gunnen elkaar alles. Sterker nog: ik gun iederéén alles.

Uit je schulp kruipen

GUIDO: In Wil spreek je plat Antwerps. Als geboren Limburger adopteer jij blijkbaar moeiteloos om het even welk accent.

Matteo: Ik doe dat echt graag. Mijn dialectcoach voor Wil was een Antwerpse stadgids, en met hem sprak ik van in het begin drie uur Antwerps, vol fouten uiteraard, maar je moet dat doen om de schaamte te overwinnen. Als je al op voorhand in je schulp kruipt omdat je bang bent om fouten te maken, dan lukt het nooit. Je moet durven dialect spreken en veel oefenen: als je in je bed ligt, terwijl je je tanden poetst, op de fiets... Als je mij op straat in mezelf ziet mompelen, dan ben ik weer een nieuw dialect aan het inoefenen. (lacht) Eenmaal ik dat stadium voorbij ben, moet ik toch weer op de rem gaan staan en de zinnen uit het script langzaam fonetisch uit het hoofd leren. Eerst het accent juist krijgen, en dan pas erin vliegen als acteur.

GUIDO: Welk dialect spreek je in Milano? Gents?

Matteo: Nee, toch niet. We hebben er wel lang over gepraat. Eerst was het de bedoeling dat de film zich echt in Gent zou situeren, maar dat wordt nu een beetje opengehouden. In die film spreek ik eigenlijk normaal, zoals ik nu tegen jou spreek. Maar ik hou er wel van om dialect te spreken in een film. Net zoals het dragen van een kostuum, zoals nu die oude politie-uniformen in Wil, kan dialect helpen om je rol te vinden.

De energie van Adil & Bilall

GUIDO: Kan je al iets kwijt over Patser 2?

Matteo: (glundert) Er is een scenario en Adil & Bilall hebben me officieel de vraag gesteld, dus ja, die film komt er. We gaan draaien in het voorjaar van 2024.

GUIDO: Sinds de eerste Patser hebben Adil & Bilall bepaald niet stilgezeten. Wil dat zeggen dat ze voor de sequel aan de slag kunnen met een veel groter budget?

Matteo: Goh, ik denk het, maar ik weet het eigenlijk niet. Wat ik wel weet, is dat ze de film die ze willen maken, ook zullen maken, los van het budget. Waar ik vooral naar uitkijk, is dat ik weer in hun energie mag springen.

GUIDO: Zeg dat wel. Ik ben al uitgeput na een halfuur interview met die kerels, wat moet het zijn om op hun filmset te staan?

Matteo: (lacht) Daar moet je je inderdaad fysiek op voorbereiden. Ik ga vanaf nu veel lopen, om mijn conditie op peil te krijgen. Adil & Bilall, die filmen heel veel.

GUIDO: Dat is een understatement.

Matteo: Nee, ik bedoel op de set zelf. Ze laten de camera vrijwel continu lopen, ook tussendoor. Ze zijn constant aan het filmen, zijn voortdurend op de look-out. De camera draait tussen takes door, ze zien iets gebeuren, en ze springen er dan spontaan op: "Dit moet in de film!" Zij durven echt gebruik te maken van het moment. Ze willen veel materiaal, vanuit zoveel mogelijk gezichtspunten, waar ze dan achteraf bij de montage mee aan de slag kunnen. Dat bepaalt het ritme van hun films. Bij Wil was dat absoluut niet het geval. Heel de decoupage van die film lag al op voorhand vast. De opnames voor Wil voelden bijna als een choreografie. Een keurslijf waarbinnen alles zorgvuldig was gewikt en gewogen. Maar Tim draaide wel soms tot twintig takes van elke scène, tot hij vond dat het helemaal goed zat.

GUIDO: Dit keer kon je dus geen sideshow opvoeren, zoals in Zillion?

Matteo: Vond je mijn rol als Dennis Black Magic een sideshow? Zo zou ik het niet uitdrukken, maar goed, in Wil was daar inderdaad geen plaats voor. Het personage van Stef moest centraal staan. Wil is een oorlogsfilm, en een thriller, en een liefdesverhaal, maar het is ook een film over hoe moeilijk het is om jong te zijn. Als je tussen de achttien en de twintig bent, geef toe, dan weet je toch nog van niks? Dan moet je alles nog uitproberen, goed en slecht. Ik heb dat zelf ook gedaan. Daarna pas kom je te weten wat voor leven je wil leiden.

Tekst: Herbert De Paepe

Foto: DPG Media