GUIDO's student-bloggers in het buitenland
Erasmus of een buitenlandse stage staat niet alleen mooi op je cv, je maakt er ook onvergetelijke ervaringen mee. Om het thuisfront gerust te stellen en niet alle kennissen apart te moeten mailen, sturen studenten in het buitenland nu en dan een blogbericht de wijde internetwereld in. Wat daar allemaal instaat? Ook wij krullen onze neus van nieuwsgierigheid! GUIDO ving de digitale postduif met een vangnet, liet het beest alle zinnen ophoesten en publiceert ze in deze rubriek.
Stéphanie De Graeve (21): 3 maanden Paramaribo, Suriname
"We vroegen ons af hoe we het hier zouden overleven, maar alles went. Het kakkerlakkennest in de keukenkast was na een paar weken al geen bedreiging meer en de mannen die er de gewoonte op nahouden om elke vrouw na te fluiten, vonden we na een tijdje niet meer irritant. 'Poppetje, waar ga je heen, mag ik mee wandelen?' Gelukkig zijn er ook heel wat aangename verrassingen. Neem nu de Surinaamse gastvrijheid. We werden onmiddellijk aanvaard door de buurt en dat gaf ons direct een thuisgevoel. In België wordt iemand met een andere afkomst al snel scheef bekeken, maar in Suriname leven verschillende bevolkingsgroepen zoals Javanen, Hindoestanen en Marrons in vrede naast en met elkaar. Het mooiste voorbeeld van die kruisbestuiving zijn de synagoge en moskee die naast elkaar staan in centrum Paramaribo. Daar gaan we morgen nog eens heen."
Jochen Goekint (24): 5 maanden in Stuttgart, Duitsland
"Sommigen beweren dat Duitsers een bizar gevoel voor humor hebben, maar ik ben het gewoon zeker: ze hebben géén gevoel voor humor! Zo kwam ik op het lumineuze idee om samen met enkele andere Erasmussers de auto van een Poolse medestudente in wc-papier in te pakken. Zo gezegd, zo gedaan: even later zag de knalrode auto compleet wit met hier en daar een bloemetjesmotief. Wij vonden het hilarisch, maar niet iedereen deelde die mening, want terwijl we bezig waren met ons kunstwerk passeerden regelmatig Duitse studenten, en iedere keer opnieuw lieten ze ons weten dat dit ongepast was. Soms dreigden ze zelfs de politie te bellen. Komaan! Kijken naar het gezicht van die persoon als ze ’s anderendaags half slapend haar auto zo aantreft is toch supergrappig? Maar ik geef toe, alle Duitsers over een kam scheren zou fout zijn, en er zijn uiteindelijk toch wel een aantal Duitsers die wél kunnen lachen. Als fan is het dan ook mijn plicht om Stefan Raab te vernoemen. Hij presenteert op Pro7 zijn eigen talkshow, in de aard van De Laatste Show. Hilarisch en origineel! Voor iedereen mét humor een aanrader."
PS: De Poolse medestudente vond de grap zelf ook schitterend.
Sarah Pâquet (23): 12 maanden in Valencia, Spanje
"We wonen met vier in een oud appartement in het centrum van Valencia, ideaal! Als je onze bovenburen niet meerekent tenminste. Daar woont een ouder koppel samen met hun twee dochters en een kleinzoon, en ’t moet gezegd: stuk voor stuk zien ze er héél onverzorgd uit. De gang naar hun appartement ligt trouwens vol sigarettenpeuken en andere vuiligheid en zo goed kunnen ze het niet met elkaar vinden, want vaak horen we ze roepen tot in onze woonkamer. Toen ik op een ochtend naar het dakterras liep om mijn was op te hangen, schrok ik me een bult. Iemand lag voor hun deur in een oud stoffig deken gewikkeld. Een zwerver die op een of andere manier binnen was geraakt? Geen idee. Ik kalmeerde en liep verder, maar net als ik de deur naar het terras opendeed, kwam er een hoofd tevoorschijn. ‘Hola’, klonk het, en hij ging zonder gêne verder met slapen. Ik kon mijn ogen niet geloven, het was onze bovenbuur. Zijn vrouw had hem blijkbaar letterlijk buitengekuist, want een bezem leunde tegen de deur. Ik ben vlug mijn was gaan ophangen en ben dan al gierend naar beneden gelopen om het hele verhaal aan mijn kotgenoten te vertellen. Benieuwd wat ons nog te wachten staat."
(SVR)