GUIDO's student-bloggers in het buitenland
Erasmus of een buitenlandse stage staat niet alleen mooi op je cv, je maakt er ook onvergetelijke ervaringen mee. Om het thuisfront gerust te stellen en niet alle kennissen apart te moeten mailen, sturen studenten in het buitenland nu en dan een blogbericht de wijde internetwereld in. Wat daar allemaal instaat? Ook wij krullen onze neus van nieuwsgierigheid! Deze keer ving GUIDO een digitale postduif uit Afrika, liet het beest alle zinnen ophoesten en publiceerde ze in deze rubriek.
Imke Bouters (24): 2 maanden in Kabwe, Zambia
"Een huwelijksfeest verloopt hier behoorlijk anders. Eerst wordt een vrouw volledig gesluierd naar buiten gebracht, zodat niemand haar kan zien, waarna ze plaatsneemt op de grond en wacht tot de bruidegom geld neerlegt aan haar voeten, haar ontsluiert en knikt ter goedkeuring. Na deze ceremonie duiken alle mannen de bar in en schuiven de vrouwen aan voor een lekker maal, terwijl de ceremoniemeesteres al dansend op tromgeroffel het volk entertaint. Alle gasten brengen tijdens die maaltijd cadeautjes mee voor de bruid en het zijn stuk voor stuk dingen die ze kan gebruiken in haar keuken. Enkele dagen geleden was ook ik uitgenodigd op zo’n kitchenparty. Ik gaf haar een toaster en legde net zoals iedereen uit hoe je het ding moest gebruiken. 'Je steekt er een snede brood in en even later springt het er geroosterd uit.' Belachelijk zeg! Ik dacht dat ik er zo makkelijk vanaf was, maar wat ik niet wist is dat wie geen geld geeft, moet dansen voor de bruid. Daar stond ik dan, helemaal vooraan op het podium terwijl 320 vrouwen me aanstaarden. Knalrood van schaamte shakete ik mijn kont heen en weer op het tromgeroffel. Net toen ik dacht dat ik opnieuw kon gaan zitten, kwamen dertig vrouwen me persoonlijk feliciteren op het podium. Had ik op voorhand geweten dat dit me zou overkomen, dan had ik toch wat geld meegebracht!"
"Eindelijk was het zover, ik ging kennismaken met mijn Gambiaans gezin. Na lang zoeken en meerdere malen verdwalen - straatnamen en nummers kennen ze daar niet - kwamen we veel te laat, maar naar Afrikaanse normen net op tijd toe. Onze mama, Teacher Mariama, verwelkomde ons met open armen en stelde ons direct voor aan het aanwezige deel van de woonwijk of zogenaamde compound, waar ze samen met haar man vier huisjes aan andere gezinnen verhuurt en nu dus ook eentje voor ons heeft gereserveerd. Vanuit dat huisje zien we dagelijks nieuwe gezichten in de compound rondlopen en stuk voor stuk glimlachen ze naar ons alsof we ze al jaren kennen. En ook de kinderen die elk middagmaal rondom ons spelen, zien er telkens anders uit. Ik zit hier ondertussen bijna zes weken en ik moet zeggen, ik ken ze nog steeds niet allemaal! Zij mij wel natuurlijk, want ik ben die toebab, die blanke die bij hen in de compound woont en die Fatou als Gambiaanse naam meekreeg. Toen ik gisterenmiddag samen met Teacher Mariama zat te relaxen onder een mangoboom, kwam plotseling een al iets groter kindje dat ik niet onmiddellijk herkende op mijn schoot zitten. Ik vroeg het meisje vriendelijk: 'Who is your mother?', waarop Mariama verwonderd naar me keek: 'Maar Fatou, dat is mijn dochter!' Behoorlijk gênant! Maar zeg nu zelf, ze lijken allemaal toch immens goed op elkaar?"
Céline Goeminne: 2 maanden in East-London, Zuid-Afrika
"Toen ik vorige week aankwam in een schooltje in Sinem Pumelelo – klinkende naam, hé (lacht) – zag ik hoe vrouwen en kinderen er van alles aan het voorbereiden waren om de komende vrijdag aan de hand van een campagne op te komen voor de rechten van vrouwen en kinderen die in townships leven en een eind te maken aan de veel voorkomende mishandelingen. Ze maakten pamfletten, trokken hun mooiste kleren aan, versierden hun gezicht met kleurrijke tekeningen en dansten onophoudelijk. Enkele dagen later was het grote moment aangebroken. Honderden mensen verzamelden aan de start, de kinderen versierden m’n gezicht en samen liepen we al zingend de hele township door. Zij aan zij met hun ouders, familie, politie, leerkrachten en een grote massa sympathisanten die stuk voor stuk vrijwillig deze mars bijwoonden. We waren één, en dat raakte me diep vanbinnen. Een warm gevoel. Op dat moment moest ik af en toe mezelf knijpen om goed en wel te beseffen wat zich daar afspeelde, en ook nu kan ik nog altijd niet geloven dat ik dat mocht meemaken. Na de hele wandeling kwamen we terug aan op het schooltje, waar we luisterden naar ontroerende getuigenissen, typisch streekvoedsel (Xhosa) aten en nadien nog uren dansten. In België leven ze misschien luxueuzer, maar de samenhorigheid in Zuid-Afrika is zoveel meer waard. Hier stralen de kinderen. Een onbeschrijflijke ervaring eigenlijk. Onvergetelijk gewoon."
(SVR)