Dagboek van een eerstejaars: De andere kant van de medaille
Het is geen goed bewaard geheim, we weten het allemaal: wanneer we enkele pintjes of wijntjes op hebben, worden we stuk voor stuk sociale helden en heldinnen.
We omarmen familiaal de onbekende naast ons, trekken onze stoute schoenen aan, versieren de knapste in de buurt en beleven geweldige avonturen waar we ons de volgende dag niets meer van herinneren. Op zulke avonden verzamelen we weer wat extra ‘vrienden’ op Facebook en een paar nieuwe nummers in onze gsm, maar helaas volgt ’s anderendaags die kater met barstende hoofdpijn en een extreme nadorst. En alsof dat nog niet het ergste is, hebben we allemaal wel zo iemand in onze vriendenkring die uitgebreid gaat preken over het feit dat er ook nog zoiets bestaat als studeren, examens en een diploma. Op zo’n moment storten we dan ook van ons roos wolkje.
Ooit zullen we dan ook de confrontatie moeten aangaan met die maagdelijk witte pagina’s van die torenhoge cursussen. De kilo’s die we bijkwamen tijdens onze cafébezoeken zweten we er dan in no time af tijdens de mondelinge examens. Hoogstwaarschijnlijk zullen we zelfs op het einde van het jaar afscheid moeten nemen van enkele vrienden die een andere weg inslaan. Het is de keerzijde van de medaille. Een zijde die we allemaal kennen, maar daarom niet willen verkennen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet ingehuurd door je ouders, tantes en nonkels om dit te vertellen. Ik ben echter wel gevraagd om te schrijven over wat me elke week bezighoudt. En er gaat geen week voorbij of ik gluur eens naar die andere kant van de medaille. Maar er gaat ook geen week voorbij waarin ik niet geniet van al het zorgeloos genieten. Ik erken het bestaan van een serieus leven, maar persoonlijk ga ik ook nog liever even feestend door het leven. Tot morgen in ons stamcafé, en tot binnen vijf jaar, dan drinken we er een op ons diploma.