Een kijk op de Brusselse campus: Klant is koning

Koopzondag. Koop. Zondag. Koop op zondag. Koop je zondag. Koop mijn zondag.

 

Dat laatste deed de winkel en dat zag ik best wel zitten. Schrijf mij maar op, ik kom wel. Dubbel betaald, maar dat komt in een pakketje. Je zondag verkopen betekent ook je zaterdag verkopen. Twee dagen werken, drie betaald.

 

De wekker. Het is nog donker buiten en hoe dichter ik in de buurt kom, hoe vaker ik de uren to go tel. Over tien uur ben ik hier weg.  Over vierendertig uur is de hel voorbij. De hel van verveling. De hel van veel te veel volk in één gebouw. De hel van het ene moment niets te doen hebben en het volgende moment niets meer kunnen doen wegens de drukte.

 

De orde handhaven, dat is wat ik doe. Streng maar rechtvaardig. En ’s avonds de bestelling voor de dag erna. Doosjes mooi op één rij naar voren in het rek schuiven. Plastic voorraaddozen ordelijk ordenen. Kaarsen kaarsrecht stapelen zodat het karton eronder weg kan. Breekmes erin, plakband opensnijden, doos dubbelplooien. De kar in, de container in, de drukpers in. Verloren gelopen spaarlamp? Terugbrengen naar de afdeling verlichting. Verdwaalde knuffels? Naar de kinderafdeling. De hele toer gebeurt op een half uur, onder normale omstandigheden. Daarna start de ronde opnieuw. En opnieuw. Tot tien uur later.

 

Zondag niet. Zondag had ik er drie uur en een half voor nodig. Drie uur en een half. “Seg madam, waar kank ik de handvatten voor de deuren van de keukenkasten vinden?” Euh. “Die wieltjes voor onder zo’n kast van twee meter, waar liggen die? En hoeveel moet ik er dan hebben?” Hmm. “Où est-ce que je peux trouver les couverts?” Shit, Frans. Help. Het is niet omdat ik een gele T-shirt draag dat ik de volledige catalogus vanbuiten ken! Ik moet hier gewoon de orde handhaven. Alles een beetje op zijn plaats leggen. Alles wat nog maar een beetje op karton lijkt verwijderen. En dan geven ze mij op mijn doos als ik iets níet weet.

 

“Monsieur, MONSIEUR! Euh, excuse-moi, mademoiselle, est-ce que je peux avoir ce chariot?” Euh, ja, met mijn lange blonde lokken zie ik eruit als een man. En wat dacht je van: NEE wat mijn kar betreft?! Ga jij dan het karton opruimen? Mij goed, dan zet ik me hier wel even. - “Mais je l’ai encore besoin pour euh, collecter le carton…”, stamelde ik. Je zou hun verontwaardigde gezichten moeten zien op zo’n moment. ’t Is voor jullie dat ik het weghaal hoor, opdat jullie aangenaam kunnen winkelen. Maar een dankjewel? Vergeet dat. Een lach? Een vriendelijk woord? Een meevoelend schouderklopje? Een goeiemorgen, goeiemiddag, goeienavond? Nee hoor. Ik ben daar niet, niet echt. Gedurende die twintig uur vorig weekend bestond ik niet. Niet voor hen. En ik maar lachen en vriendelijk zijn.

 

Smile and wave, smile and wave.

 

Of wanneer zo’n gigantisch grote doos met kapstokken leeg is. Dan rijd ik daar, met een nieuwe, volle doos van honderdvijftien kilogram op een instabiel transpallet met een winkel vol mensen en spelende kinderen. Liefst zo dicht mogelijk in de buurt van mijn transpallet. Mijn transpallet met honderdvijftien kilogram kapstokken. Dat ding trek je niet zomaar vooruit. Dat ding stop je ook niet zomaar, daar zijn bepaalde fysische krachten in het spel, weet je wel? De ouders met hun gedachten bij hun nieuwe keuken tot de kleine begint te wenen. God zeg, ik loop rond in een fluohesje aan een tempo dat zelfs mijn sloffende grootvader zou inhalen. Als uw kleine dan beslist om onder mijn transpallet te lopen in een overvolle winkel is dat niet mijn schuld. Niet. Mijn. Schuld.

 

Zondag kwam ik niet eens tot een bestelling, mijn kar raakte niet meer langs het volk en de winkel was één grote ravage.

 

 

Gelukkig zijn sommigen ook medelevend.

 

 

Klant is koning, maar het zal toch nog even duren vooraleer ik mijn zondag weer verkoop aan mijn klant.

 

(ED)