Een kijk op de Brusselse campus: Solo Stress
Mijn paasvakantie is al enkele jaren geen paasvakantie meer. Elk jaar opnieuw is het spannend, twee dagen nà de paasvakantie. Je moet iets maken, iets met geluid, maar wat maakt niet uit. Het mag alles zijn en iedereen luistert. Procrastinatie ten top was het de traditie om daar in de eerste week van de paasvakantie pas aan te beginnen, om de dag voor het af moest nachtje door te doen en rechtstreeks naar de beluistering te trekken.
Solo weekend. Twee dagen afgezonderd luisteren. Luisteren, discussiëren, luisteren, eten, luisteren, discussiëren, luisteren, eten en de avond ertussen dansen met docenten. De ochtend erna de stoere verhalen. Bomen knuffelen. Kussende klasgenoten op de achterbank van de auto. Dronken docenten. Hoogdagen, dat zeker. Stress als nooit tevoren. Misschien had ik toch beter iets anders gemaakt? Doodgaan op het moment dat er op ‘play’ gedrukt wordt en doodgaan tijdens die nanosecondes stilte tussen de laatste klanken en het klappen. Daarna valt alles weg. Discussie gesloten en het jaar zit erop, examens zijn slechts een formaliteit in vergelijking.
Dit jaar had ik voor het eerst wél een paasvakantie. Wat zal ik vandaag eens doen? Niets? Ok. En morgen? Wat denk je van niets? Goed. Het laatste jaar moet enkel die masterproef voorstellen en that’s it. Luisteren en discussiëren, eten, luisteren en dansen met docenten. De tweedaagse afsluiten met een korte samenvatting voor iets wat nog redelijk ver af is. Een solotweedaagse, maar dan zonder stress.
Zaterdag kreeg ik buikpijn, zondag was ik misselijk. Stress. Maar ik moest niets maken! Er moest niets af zijn! Maandag, niet helemaal op en top, dinsdag was toch ook niet alles. Als klap op de vuurpijl werd de tweedaagse een driedaagse. Woensdag draaide mijn misselijkheid om naar een lichte vorm van agressie. Mijn lichaam vertoonde afkickverschijnselen. Afkicken van stress die ik voor één jaar eens niet hoefde te hebben. Maar nu is het gedaan, nu is het voorbij en kan alles weer gewoon lopen, even.
Het is het allereerste jaar dat ik alles gehoord heb zonder ook maar een seconde in te dommelen, het is het allereerste jaar dat er drie dagen luisteren en discussiëren waren, het is het allereerste jaar dat ik van dagen op voorhand met de misselijkheid in mijn maag zat. Het zit erop die solo’s. Maar voor mij begint het pas, die masterproef. Dat wordt echt, binnenkort. In de hoop dat de stress nog even op zich laat wachten.
(Ed)