GUIDO's student-bloggers in het buitenland

 

“Mijn eerste drie maanden had ik twee geweldige kotgenotes, maar die vertrokken eind december helaas terug naar Californië. Mijn kotmadam Antonia vertelde me dat er na de kerstvakantie drie nieuwe Amerikaanse meisjes zouden komen. We waren ontzettend benieuwd. De eerste, Lauren Ann, sprak amper Spaans maar taterde aan één stuk door tegen mijn kotmadam. Die begrijpt geen Engels en dus werd ik er bijgehaald om te vertalen. Antonia vroeg me om uit te leggen aan Lauren Ann dat ze een grote wereldkaart had gekocht, zodat alle buitenlandse meisjes konden tonen waar ze precies wonen. Vorige jaren waren er al studentes uit Californië, New York en Texas, en Antonia hoopt ooit al die plaatsen en de meisjes te kunnen bezoeken als ze de Lotto wint. Lauren Ann was heel enthousiast en liep meteen naar de kaart om New York aan te duiden. Ze was nogal in de war omdat ze het niet kon vinden. Ze zag het zelf niet, maar ze was aan het zoeken in China. Ik moest mij inhouden om niet ongelooflijk hard te beginnen lachen en heb er haar voorzichtig op gewezen dat Amerika aan de andere kant lag. Amerikanen en aardrijkskunde, het is niet de beste combinatie.”

 

“De feestjes hier zijn totaal anders dan in België. We begonnen de avond in de studentenkamer van een paar Franse jongens, maar het werd al snel veel te druk en verschillende mensen waarschuwden ons dat de politie zou komen. Dan maar naar de volgende locatie: een ‘fraternity house’. Het huis was gigantisch en er woonden slechts twintig studenten. We vroegen wat de vereisten zijn om je aan te sluiten bij een ‘fraternity’. Niets blijkbaar, behalve geld betalen. Een groot verschil met onze studentenclubs, maar drinken kunnen ze wel even goed. Na het feesten, mensen ontmoeten en drankjes stelen kwam er iemand naar ons om te vragen of we al van de afterparty hadden gehoord. Of je nu ja of nee antwoordt, je vraagt blijkbaar sowieso een lift. Indra en ik zaten samen in de auto met twee Amerikaanse meisjes en we reden naar het huis van JR, Jacob en Chris. Eerst zaten we in de zetel en praatten we een beetje, toen plots de hel losbrak. Al de rest kwam tegelijk toe, Brian schakelde de iPod aan en iedereen begon te drinken en dansen in een ruimte van misschien 5 m². Toen klopte er iemand op de deur. Elke minderjarige pakte zijn drankje, plaatste het aan de andere kant van de kamer en bleef stilstaan. Uiteindelijk was het vals alarm, maar het was wel grappig om die hele routine te zien.”

 

“Bratislava is dankzij het goedkope bier the place to be voor Engelse mannen om vrijgezellenfuiven te organiseren voor hun vrienden. Omdat zoveel mannen daarvoor naar hier komen, zijn er nu zelfs al organisaties die er zich in specialiseren. De feestjes zijn meer hardcore dan in België. Zo mogen ze voor 73 euro per persoon een heel wapenarsenaal leegschieten en kunnen ze zich in de bars te goed doen aan absinth van 70°. Een zatte mens doet al eens zotte dingen en zo werd ik ten huwelijk gevraagd. De setting was ongelooflijk romantisch. Bratislava heeft een prachtig centrum met mooi geplaveide straten, geflankeerd door 19de-eeuwse gebouwen die lijken alsof ze uit een Sissifilm komen. Ik had er net een tof dagje shoppen opzitten met mijn vriendin Margita, toen hij naar me kwam. Mijn ridder op het witte paard had een wit matrozenpak aan en had een paar vrienden meegebracht als steun. Toen stelde hij de vraag: wil je met me trouwen? Het was de droom van elke vrouw, alleen jammer dat ik de man nog nooit van mijn leven had gezien, net als zijn vijftien vrienden, die al een beetje zat waren. Omdat het zijn laatste dagen waren als een vrijgezel, wou ik hem niet teleurstellen en heb ik dan maar geantwoord dat ik er nog eens over ging nadenken.”

 

(JVR)