Wilde verhalen uit verre oorden

Krioelende kakkerlakken, op je plaats gezet worden door een topman van de Navo en naar een discotheek gaan om 19 uur… Je maakt wat mee als Erasmus-student. GUIDO zocht en vond drie leuke verhalen en bundelde ze voor jouw leesplezier in deze rubriek.

Liedewij van Malssen vanuit Moskou (Rusland)

"Ik zit hier ondertussen al een semester en durf te zeggen dat ik redelijk gewend ben aan het leven in Moskou. Ik val niet meer (of toch amper) omver in de metro, ik lach niet meer uit beleefdheid en mijn Russisch is al goed genoeg om ruzie te maken met taxichauffeurs. Maar met sommige dingen blijf ik het moeilijk hebben, en die dingen zijn vooral verbonden met de peda waar ik woon. Ik deel een kamer met drie en dat zorgt dagelijks voor problemen. Zo gaat mijn ene roomie bijvoorbeeld pas om 7 uur 's ochtends naar bed en ze vindt het normaal om ook te blijven skypen tot dat uur. En als ik dan ’s middags koffie durf te zetten, wordt ze boos, omdat ze niet kan slapen door mijn lawaai. Hoewel ik alleen al over de wrijvingen een heel boek vol zou kunnen schrijven, is het ook de toestand van de peda zelf die wat te wensen overlaat. Sloten op de deur zijn er niet, om de internetkabel naar onze kamer te leiden werd gewoon een gat in de muur gekapt en als het zwaar sneeuwt, vallen de vlokken gewoon door het raam naar binnen. Maar het ergste zijn de kakkerlakken. Eerst zaten ze vooral in ons badkamertje, nadien leken ze dankzij onze uitroei-inspanningen een hele tijd verdwenen te zijn. Helaas bleken ze gewoon verhuisd. Nu leven ze gezellig samen op onze koelkast, waar we al ons bestek en keukengerei bewaren. Niks zo vreselijk als ontdekken dat je bestek, glazen en borden die je dagelijks gebruikt al maanden de favoriete speelplaats zijn van een nest kakkerlakken."

Jago Kosolosky vanuit Washington DC (VS)

"Op een dag stuurde mijn baas me naar een evenement om nadien verslag uit te brengen. Niets nieuws, tot ik merkte dat het gebeuren zich afspeelde vlak naast het Witte Huis, in het beroemde W Hotel. Toen ik een papiertje in de handen geduwd kreeg aan de ingang met meer informatie over de sprekers, merkte ik plots dat ik aanwezig was op een debat tussen Colin Powell, voormalig VS Minister van Buitenlandse Zaken en Javier Solana, voormalig secretaris-generaal van de NAVO. Na beide heren te hebben horen discussiëren over de recente omwentelingen in de Arabische wereld en de Westerse rol erin, kreeg het publiek de kans enkele vragen te stellen. In het Engels en met bevende stem greep ik de kans: 'Mijn naam is Jago Kosolosky uit België, momenteel werkzaam als stagiair bij het Center for Strategic and International Studies. Hoe ziet u een rol voor de internationale gemeenschap in de Arabische omwentelingen zonder het principe van volkssoevereiniteit te schaden?' Powell wuifde deze vraag gretig naar Solana toe, die spitsvondig antwoordde: 'Je bent net als ik Europeaan. Als je afkomstig bent uit een deel van de wereld waar soevereiniteit zoveel verschillende betekenissen kent, leer je het woord vermijden. Ik neem het niet graag in de mond omdat het voor te veel mensen te veel verschillende dingen betekent. Als Belg moet jij dat begrijpen.' Nog nooit werd ik met zoveel plezier op mijn plaats gezet."

Margot Van Dingenen vanuit Uppsala (Zweden)

"Uppsala ligt vlak bij Stockholm, maar veertig minuutjes met de trein, en is dé studentenstad van Zweden. Hoewel het de vierde grootste stad van het land is, kan je ze toch nog steeds makkelijk te voet doorkruisen in amper een halfuurtje. Vooral fika (taartjes eten!) en fuiven spreken me aan. Dat laatste zal mijn vrienden wel verrassen, want ik ben niet zo’n uitgaander, maar feestjes in Zweden zijn volledig op mijn maat gesneden: ze starten rond 19 uur en het volk stroomt toe tegen 20 uur. Ongelooflijk als je dat vergelijkt met België, waar je eigenlijk een watje bent als je vóór middernacht in een club arriveert. Om 2 uur gaan de deuren van de meeste zaken hier onherroepelijk dicht, waardoor feestjes die nog maximaal een uurtje doorgaan als enorm zwaar worden beschouwd. Hoewel ik in Gent zelden tot in de vroege uurtjes uitga, blijf ik hier dus wél plakken tot het laatste nummer is gespeeld. Mexicanen en Spanjaarden gaven me al complimentjes op mijn moves after midnight!"

(SVR)