Wilde verhalen uit verre oorden

Wie op Erasmus of buitenlandse stage gaat, beleeft er gegarandeerd de tijd van zijn leven, zelfs als de plaatselijke bevolking je liefdesleven op een laag pitje zet of enkel de nachtwaker je begrijpt. GUIDO zocht en vond drie student-avonturiers met een trekrugzak vol verhalen en insectenspray uit de verste uithoeken van de wereld.

Fien Van Hyfte, Ouagadougou (Burkina Faso)

"Tijdens mijn eerste zeven weken in Ouagadougou sliep ik in een hut in het bezoekersgedeelte van een opvangcentrum voor zwangere meisjes en jonge moeders. Er was geen elektriciteit of stromend water en het is in Burkina Faso al donker om halfzeven ’s avonds, waardoor je zaklamp en de maan je beste vrienden worden. Water moest ik halen aan de pomp aan de andere kant van het centrum, maar gelukkig had ik wel een keuken met gasvuur en een koelkast. Het lastige was niet het gebrek aan luxe, maar de eenzaamheid. Ik praatte veel met de nachtwaker, want de meeste meisjes in het centrum spraken geen Frans (enkel Mooré, een van de verschillende lokale talen in het land). Burkina Faso is een van de armste landen ter wereld en daar word ik hier constant mee geconfronteerd. Mensen moeten de klok rond werken om aan hun basisbehoeften te kunnen voldoen en om de kinderen naar de les te kunnen sturen. Zo’n zeventig procent van de bevolking is dan ook nooit naar school geweest of is analfabeet. Daarom ben ik blij dat ik hier van nut kan zijn. Mijn taak op stage is het opvolgen van microkredieten die de vrouwen daar hebben ontvangen. Ik kijk of hun economische activiteit goed verloopt, probeer raad te geven en bij te sturen waar mogelijk. Daarnaast geef ik Engelse les in het derde tot zesde leerjaar."
 

Thijs Wyffels, Paramaribo (Suriname)

"Na een maand in de Surinaamse hoofdstad te hebben doorgebracht, kom ik tot de vaststelling dat de vrouwelijke blanke stagiairs – ook wel de ‘Bakra’s’ genoemd – mij ondanks mijn charmeoffensieven compleet negeren. Hebben mijn povere daggerskills er misschien iets mee te maken? Voor de leken: daggeren betekent hier zoveel als schuren en een andere Surinaamse term hiervoor is ‘Hoge Bil’. Wie zich daar weinig bij kan voorstellen, kijkt best even op Google, want beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Als blanke kerel ben je hier duidelijk niet in trek, want de blanke stagiaires zijn enkel uit op een ‘Black Experience’. Velen onder hen maken er zelfs een sport van om zoveel mogelijk zwarte mannen op hun palmares te krijgen. De plaats waar de Bakra’s vaak te vinden zijn, is een discotheek midden in de hoofdstad met de verdacht toepasselijke naam ‘Touché’. De plaatselijke ‘stagiairejagers’ hebben de weg naar deze plek al lang geleden gevonden en als een blank meisje de dansvloer betreedt, stormt er prompt een Surinaamse swaggaboy op haar af. Openingszinnen worden achterwege gelaten want ze vallen liever onmiddellijk met de deur in huis. De rol van de mannelijke blanke stagiair wordt hierdoor gereduceerd tot drinkbuddy. Ik geef het eerlijk toe: I have been friendzoned."

Nena Morival, Cusco (Peru)

"Toen we even vrij kregen van onze stage, besloten een vriendin en ik Copacabana in Bolivië te bezoeken. Voor we op de bus stapten, moesten we ons paspoort en visum tonen, maar ik had er niet bij stilgestaan dat we dat bij het oversteken van de grens naar Bolivië nodig zouden hebben. Ik had alle papieren veilig opgeborgen bij onze aankomst in Peru en had ze dus niet op zak. Mijn reisgenoten zaten bijna allemaal op de bus toen ik nog buiten moest blijven wachten. Ik was al aan het panikeren toen een man op mij afstapte en zei dat ik mij geen zorgen moest maken. Hij zou alles wel regelen. Geen idee wat hij daarmee bedoelde, maar ik was opgelucht dat ik mee mocht. Na een rit van zes uur kwamen we aan bij de grens waar we allemaal moesten afstappen om te voet de douane passeren. Iedereen schoof aan om zijn paspoort en visum te tonen aan het loket. Met een bang hartje ging ik mee in de rij staan, maar de man die mij eerder had aangesproken stuurde mij naar een andere plaats. De douanier waar hij me naartoe loodste, ratelde maar wat. Ik verstond er geen woord van tot ik het woordje ‘veinte’ hoorde vallen, wat twintig betekent. Ik haalde mijn geld boven en gaf hem twintig soles (ongeveer zeven euro). Hij nam het aan en maakte vervolgens de stempel van de Peruviaanse douane na. Nadien schreef hij nog de datum over en dan mocht ik doorgaan. Toen pas viel mijn frank: heb ik zonet de Boliviaanse douane omgekocht?"
 

 

(LM)